vrijdag 27 november 2015

Onderweg naar Sal!!

Het is eindelijk zover..
We zijn vertrokken en klaar voor 7 dagen op zee..
Dag Europa, Cabo Verde here we come..

donderdag 26 november 2015

En dan het groene deel van de Canaries


Na onze winterstop was het tijd voor het tweede deel vakantie. Want zo voelt het echt op de Canarische eilanden, heerlijk relaxt van het ene mooie eiland naar het andere zwerven. Ik geef toe, geregeld zijn het pittige tochten tussen de eilanden, maar op de eilanden is alles relaxt.

Na onze winterstop op Lanzarote zijn we in de middag vertrokken richting Santa Cruz op Tenerife. Een tocht van ongeveer 140 zeemijl, dat redden we niet meer in een dagtochtje dus zeilen we de nacht door. Toevallig vertrekt er nog een Nederlandse boot uit de haven en de hele dag en nacht blijven we 0,5 tot 1 mijl afstand van elkaar. Dat gebeurt niet vaak dat je zo lang zo dicht bij elkaar blijft varen. Omdat onze AIS een aanvaringsalarm heeft voor boten die binnen een zone van een mijl bij ons in de buurt komen ging het alarm steeds af. Ik zette deze dus maar uit, de 3 langsvarende cruiseschepen waren als varende kerstbomen toch wel goed te zien. Het was verder een heerlijke tocht, ruime wind en we gingen duidelijk sneller dan voor onze winterstop. Was ons werk in ieder geval niet voor niets.


Tenerife in de zicht


Tenerife
Na aankomst in Santa Cruz hebben we met de bemanning van de Nok een biertje gedronken op onze goede tocht, en dus gelijk maar even kennis gemaakt na (soort van) een nacht samen op zee te hebben doorgebracht. In Santa Cruz bleek ook de Tern te liggen waar we eerder op Porto Santo en Madeira contact mee hadden. Dat vroeg om een gezellige borrel om bij te kletsen. Verder lagen er nog enkele Nederlandse en Belgische vertrekkers. De Jonas organiseerde een Nederlandstalige borrel en dat werd erg gezellig. We hebben veel ervaringen, tips en roddels uitgewisseld. Verder hebben we rustig klusjes gedaan en door de stad gezworven. Santa Cruz heeft een mooi oud centrum dat op loopafstand van de haven ligt. Gedurende twee dagen hebben we een auto gehuurd en hebben we eerst de noordpunt van het eiland bekeken. Erg groen en ruig met bossen, ravijnen en steile hellingen.


Groene kloof in het noorden van Tenerife 


Kerkje in klein vissersdorp aan de noordoost kust van Tenerife

Dag twee zijn we op tijd op pad gegaan en naar de Teide gereden midden op het eiland. De Teide is het eerste dat je van Tenerife ziet als je aan komt varen, een erg karakteristieke vulkaanpunt. Met 3700 meter hoogte het hoogste punt van de Canarische eilanden. We zijn nog vroeg dus er ligt nog geen sneeuw op. Het landschap rond de Teide is erg indrukwekkend, het is een oude krater (Caldera) waar de Teide nog eens bijna 2000 meter uit oprijst.


Teide vanaf de rand van de caldera, erg droge omgeving met cactussen en vetplanten


Teide rijst op uit de caldera, uitzicht over uitgestrekte dennenbossen

De oude krater ligt vol met kleine vulkaanpieken, kratertjes, uitgestrekte lavavelden en andere vulkanische uitingen van de aarde. Het is een landschap waar je je erg klein en nietig in voelt. We hebben er een wandeling rond een paar rotspunten gemaakt, echt waanzinnig mooi.

Op de vlakte in de caldera, her en der steken rotsformaties omhoog


Grillige formaties tijdens onze wandeling


Moe maar voldaan na onze wandeling


Op de terugweg naar de haven hebben we nog een bezoek aan de Liddle gebracht om broodmeel voor de rest van de reis in te slaan (doet u mij nog maar 10 kilo) en nog meer blikken en pakken sap. Langzaam begint het idee van weken op zee door te dringen en zijn we ook de proviandering aan het voorbreiden.

Maar dan kriebelt het weer, we vertrekken via een ankerplek aan de zuidkant van Tenerife naar Gomera. Twee heerlijke zeildagen waarbij de oversteek naar Gomera zeker memorabel was. De zeestraat tussen Gomera en Tenerife staat bekend om zijn dolfijnen en walvissen. Wij hebben alle camera's dus klaar liggen. Op genua zeilen we met ruime wind langs Tenerife, de wind is erg variabel van richting door de hoogte van het eiland. Wij dwarrelen wat mee op zoek naar zeeleven. En dan opeens zijn ze daar, grienden (pilot wales). We spotten twee groepjes en komen dan op aanvaringskoers met een wat grotere die duidelijk slaapt. Hij zwemt aan het oppervlakte onverstoorbaar door. Wij wijken uit en varen precies achter hem langs. Toch wel erg indrukwekkend, je zal zo'n slaapkop maar niet zien en er tegenaan varen. Op een afstandje zien we ook nog dolfijnen, die hadden het deze keer echter te druk met vissen om met de boot te spelen.

Als we iets verder bij Tenerife vandaan komen draait de wind opeens en hebben we van bijna niets opeens 25 knopen tegenwind. Snel twee keer gereeft en over naar klein puntje genua. LJS begraaft zich geregeld flink in een golf (heeft een beetje duikboot neigingen). Het is wel bijzonder hoe de wind hier varieert. Als we bijna bij Gomera zijn valt de wind in één keer helemaal weg. Wij starten de motor voor de laatste mijlen. Vlak voor de haven worden we opgeroepen op de marifoon door de Tern. Zij voeren met ons op en hebben problemen met de motor. Wij varen er naar toe en slepen ze na wat overleg naar de haven. We hebben geluk dat er in de haven een grote box vrij is waar we naast elkaar ruim inpassen. Het kost Stef wat zweetdruppels maar ook met twee boten manouvreert hij soepel door de haven heen (en zo ruim was die niet). Bij nadere inspectie blijkt dat de oliefilters verstopt zitten met algen en dat ook de dieseltank zelf vol met algenprut zit. Echt heel vervelend, en dat terwijl ze een anti-algenmiddel gebruiken. Wij hebben de laatste keren in de zelfde havens getankt en bekijken binnenkort ook maar eens wat er in onze filters zit. Ze zijn 3 dagen bezig met leeghalen, filteren en schoonmaken. Echt een rotklus.
 
Tern op sleeptouw


Geconcentreerd sturen Stef en Manice naast elkaar de haven in

La Gomera
In de haven van Gomera treffen we ook de Ophir en de Helena weer en kletsen bij. Het is gezellig om geregeld bekenden tegen te komen en ervaringen uit te wisselen.
Het haventje van Gomera ligt erg beschut met aan weerszijden een strandje en direct naast het kleine knusse centrum van San Sebastian. Het is een erg relaxte plek, zeker na de drukke steden op Tenerife en eerder Gran Canaria is dit een echte verademing. 

Kerkje van San Sebastian op La Gomera


Uitzicht over de haven van San Sebastian, La Gomera
Torre de Conde in park in San Sebastian

Gomera is ook een wandeleiland bij uitstek. Wij combineren hier dan ook het rondrijden met de auto met enkele wandelingen. Eén dag nemen we de bus de berg op en lopen in 5 uur terug naar de boot. Terug op de boot waren we wel blij dat
we noodgedwongen op een kortere wandelroute terecht kwamen, de eerste bus was vol. Het eiland is ons erg goed bevallen en de dagen vlogen voorbij.
Onderweg tijdens wandeling op La Gomera, 1000 meter hoog 30 graden en geen schaduw, pfff. Wel heel erg mooi.
Karakteristiek kerkje in Agulo (La Gomera)





Langzaam begint echter de volgende etappe van de reis dichterbij te komen en daarmee wordt ook de planning wat
concreter... we moeten echt verder. Als we ook nog naar La Palma en El Hierro willen dan moeten we door, hoe gezellig het hier ook is. 

Na een afscheidsdinertje op de Ophir en één op de Tern vertrekken we na 10 dagen (ons record?)Gomera richting La Palma.


Ook deze tocht laten de Canaries zich van hun ontstuimige kant zien. Zelfs heel vroeg in de ochtend staat er al een stevige wind die versneld wordt door de bergen. Hij draait om Gomera heen en is dus eerst tegen net als de stroom. We komen moeizaam weg bij Gomera. Nadat we eindelijk het eiland gerond hebben kunnen de schoten geviert en gaat het halve wind met een bloedvaart richting La Palma. Vlak voordat we bij de haven zijn krijgen we nog een escorte van een school dolfijnen die op de boeggolf mee komen liften. Prachtig gezicht, hier krijgen we echt geen genoeg van.
We hebben met onze hoge snelheid het getob van het begin goed gemaakt en varen net voordat het donker wordt de haven van Tazacorte aan de westkant van la Palma in. De haven is vrij leeg en we hebben ruime keuze uit ligplaatsen.

La Palma
Op La Palma relaxen we een dagje in en rond de haven in het dorp Tazacorte, klussen een dag en rijden dan nog twee dagen over het eiland. Ook La Palma is erg hoog en we maken heel wat kilometers over de eindeloze haarspeldbochten. Deze geven aan de ene kant een blik op de oceaan in de diepte en aan de andere kant kijk je de oude krater in. Hoe veel we het inmiddels ook gezien hebben de rotsformaties en kleurenpracht blijft ons boeien. Het kiezen van de foto's uit de enorme hoeveelheid die we maken is dan ook het lastigste deel van het schrijven van de blogs (naast natuurlijk het getob met de internet verbindingen). De laatste dag bezoeken we nog de meest recente krater van de Canarische eilanden, deze is in 1971 ontstaan tijdens de laatste uitbarsting. Het lijkt allemaal nog erg vers, nauwelijks begroeiing op de hellingen die bedekt zijn met uitgestroomde lava. In de krater zelf staan al wel boompjes. Wat een taaie bomen hebben ze hier dat die kunnen overleven in een dergelijke barre omgeving. Na 4 dagen is het tijd om te vertrekken, er komt slecht weer aan en we kunnen beter voor dat de wind echt aantrekt naar El Hierro varen.



Bloemenpracht die we verder alleen uit het tuincentrum kennen











We vertrekken vroeg en zitten deze keer wel eerst zonder wind. Iets verder uit de kust hebben we opeens zuidwestelijke wind terwijl alle voorspellingen het over noordoost hadden. Weer die invloed van het eiland dat er met zijn enorme hoogte een eigen weerssysteem op na houdt. Je zou bijna de weersberichten maar aan de kant gooien. Als we aan de wind het zuidpuntje van het eiland hebben bereikt draait de wind binnen een zone van 100 meter naar noord oost en neemt toe naar 25-30 knopen. Weer een soort alles of niets effect. We stappen weer over op wat ons standaard tuig begint te worden, twee riffen en de kotterfok (heel weinig zeil). We scheuren vervolgens met 7-8 knopen richting El Hierro waarbij we geregeld met 9 knopen op het log van golven afsurfen. De verwachte harde wind is er toch al wat eerder. Toch zijn we blij dat we gegaan zijn. Dit soort tochtjes geven ons een goed gevoel en zekerheid voor wat nog gaat komen. Iedere tocht bedenken we ook wel weer een aanpassing in de lijnen en schoten om het leven makkelijker te maken. Op ontstuimige tochten als dit zien we eigenlijk geen zeeleven. De zee is veel te onrustig om iets te zien en wij zitten vanwege het overkomende zoute water veel in een hoekje onder de buiskap. We kwamen op deze tocht op 4 vliegende vissen. De haven van El Hierro heeft gelukkig een hele grote zwaaikom achter de pieren waar we het grootzeil konden laten zakken. Dat zijn de spannende momenten als je een haven op lager wal aanloopt, hoe kom je veilig de haven in en krijg je de zeilen naar beneden. In de haven hadden we onze aankomstborrel wel verdiend en stuiteren we beide van de adrenaline.

El Hierro
Het laatste, kleinste en meest zuidwestelijke eiland van de Canaries, is voor ons de springplank naar de Kaap Verden. We liggen in de haven van Estaca, tot voor kort een veerhaven waar je alleen aan de kade kon liggen. Wij hebben geluk, sinds 5 dagen heeft deze haven gloednieuwe steigers (de eerste 2 zijn al kapot. Men moppert op de te zware zeilboten, wij op de kwaliteit van de steigers).
We bereiden twee dagen de boot verder voor en rijden twee dagen met een huurauto rond. Het eiland is heel overzichtelijk. Er is nog veel meer actieve landbouw waar we op de andere eilanden veel verlaten percelen hebben gezien. Het zuiden van het eiland is een zeereservaat. We hebben er gesnorkeld in een beschut baaitje (door de harde wind deze dagen staan overal hele hoge golven). Het zit er vol vis, erg mooi. Het staat hier bekend vanwege de hamerhaaien maar die hebben we snorkelend gelukkig niet gezien.
Aan de noordkant van het eiland wordt gevormd door een 1000 meter hoge rotswand die loodrecht omhoog gaat. Boven op de bergrug over het eiland staan uitgestrekte naald- en laurierbossen.
Tijdens de laatste dag doen we nog de laatste inkopen in een voor ons nog redelijk bekende supermarkt. Met een huurauto vol boodschappen komen we weer op de haven terug. Na het stouwen van die laatste boodschappen is de boot echt vol. Honger en dorst zullen we aan boord toch echt niet krijgen.

En dan is het nu tijd om dit blog af te sluiten. Het is bedtijd, morgen op tijd op om de tocht naar de Kaap Verden te beginnen. We vinden het beide weer spannend maar hebben er ook heel veel zin in. We verwachten 7 dagen op zee te zitten, weer een nieuwe duurproef.

zaterdag 21 november 2015

Canarisch eilanden synoniem voor vakantie…..


Inmiddels zijn wij ruim een maand op de Canarische Eilanden. We genieten volop van vooral sight-seeing, rondhangen of te wel chillen en natuurlijk klussen. Na een paar dagen bijkomen van de oversteek vanaf Madeira in marina Rubicon, haven in een vakantiepark maar wel erg mooi gebouwd, op de zuidpunt van Lanzarote, zijn we op verkenningstocht door de Canarische eilanden gegaan. Eerst twee dagen ankeren bij Baia Papagao en Islas Lobos. Kraakhelder water en mooi snorkelen. Met name Islas Lobos was fantastisch, mooie rotsige bodem waar veel verschillende gekleurde vissen voorkwamen. Bij het schrobben van de onderkant van de boot (wij hopen dat we dan wat sneller gaan, we hebben inmiddels een flinke baard)  kwamen hele scholen op ons af om de resten op te eten. Onder de boot woonde een octopus die van kleur verschoot als je er naar toe dook. Hij sloop heel stiekem met steentjes onder een van zijn armen van de ene scheur in de bodem naar de andere.  Het deed ons vergeten dat het water best wel koud was. Het contrast tussen de kaalheid boven water en de veelkleurigheid en leven onder water was enorm.
Vakantie-oord Playa Blanca naast het resort.
 
Kunstige beelden bij atelier op de haven. Ze staan her en der ook op de bodem van de zee maar die hebben we niet gezien.
 
 

Uitzicht voor anker in Baia Papagaio

 
In 3 etappes zijn we langs de oostkust van Fuerteventura verder naar het zuiden afgezakt. We waren een beetje zeil beu en bezig met het bezoek dat we de komende 2 weken zouden krijgen op Gran Canaria. We ervoeren Fuerteventura vooral als erg kaal en bergachtig waar de wind door de bergen en dalen op het eiland vervelend variabel was (veel of niets of te wel aan of uit, en dan ook nog eerst achter dan voor). Toch zijn de kusten mooi. Veel kleurschakeringen en verschillende lagen waarbij we blijven fantaseren over de ontstaansgeschiedenis.
 
 

Onder zeil langs Fuertaventura


Ommuurde vuurtoren en kust Fuerteventura

Waar komt dat zand toch vandaan? Zeer plaatselijke depositie van Saharazand?
 
Het binnenland hebben we verder niet bezocht en de havens zijn niet erg vermeldens waardig. In Puerto del Castillo werden we weggestuurd omdat deze vol zou zijn…. we lagen nota bene al op een vrije plek!! We zijn toen maar midden in de haven voor anker gegaan in afwachting van de officials die ze wilden sturen. Ha, geen bureaucraat gezien, wij waren benieuwd of ze langs zouden komen zwemmen ;-) Overigens wel een riskante bezigheid bleek de volgende ochtend. Na draaien van de wind lagen we bij vertrek vlak voor een mega mooringbetonblok.. Hadden we dat geweten hadden we daar aan vast gemaakt..
 

Boeien aan de steiger in Puerto del Castillo, vandaar dat we die bij het zoeken naar de ingang niet konden vinden...

 
Gran Tarajal had een mooie haven met goede voorzieningen en voldoende plaats en een leuk authentiek dorpje. Nauwelijks toeristen alleen maar Fuerteventurianen en enkele restaurantjes. We hebben er heerlijk gegeten aan de ‘boulevard’ langs het strand waar we de langs flanerende Fuerteventurianen konden bekijken. De laatste haven van Fuerteventura was Puerto de Morro Jable, een triest gebeuren wat ooit een mooie haven had moeten worden maar het nu absoluut niet was. Voordeel was wel dat het liggeld ook niet noemenswaardig was, zo ook de voorzieningen..


Zuidpunt Fuerteventura

Onderweg hebben we een paar e-mails naar de haven van Las Palmas gestuurd in de hoop dat we een plek zouden kunnen krijgen. Doordat de ARC (Atlantic Rally for Cruisers) daar vandaan vertrekt is deze haven al 2 maanden van te voren volgeboekt. Wij kunnen ons niet voorstellen dat de deelnemers twee maanden van te voren al in Las Palmas gaan liggen en gaan er op goed geluk heen. Antwoord op onze mail hebben we niet gekregen, anders dan als we vragen hadden we ze moesten mailen.. Las Palmas is de beste plek die we kunnen bedenken om een tijdje met ons bezoek te liggen en vandaar uit het eiland verder te bekijken en eventueel wat dagtochtjes vanuit de haven te maken.
Aankomst Las Palmas, Gran Canaria
In de haven aangekomen bleek dat ze onze mails wel hadden ontvangen maar niet gelezen (hun eigen aanvraagformulier voor een ligplaats nota bene). Wij konden maar voor 2 dagen gegarandeerd een plek krijgen, daarna was het afwachten. Wij een lang verhaal over bezoek ophangen dat langskwam en niet kon zeilen etc. De boodschap was dat we het de volgende dag maar met de havenmeester moesten regelen, in het bureau konden ze geen toezeggingen doen.

De volgende dag gingen wij dus vol goede moed en met het voornemen niet weg te gaan voor het geregeld was naar het havenkantoor op zoek naar de havenmeester. Na een uur wachten (computerstoring waardoor alles lang duurde) zag Stef buiten opeens een wat belangrijker man lopen waar havenpersoneel dingen aan vroeg. Hij schoot er op af.. of hij de havenmeester was, ja dus. Hij vond wat aanspraak blijkbaar wel leuk en troonde ons na ons verhaal over bezoek mee naar zijn eigen kantoortje. Na de reserveringslijst van de ARC wel 5 keer van voor naar achter en anders om te hebben doorgespit was de conclusie dat wij tot en met de 24-ste konden blijven liggen op de plek die ons gisteren was toegewezen. De laatste 2 dagen zouden we dan wellicht moeten verhuizen naar een andere plek. Na onze grote dank aan deze opper-bureaucraat (wel heel aardige) te hebben uitgesproken verlieten wij erg blij en opgelucht het kantoortje. Na het opruimen/herinrichten van de boot (afgelopen maanden hadden we de gastenkooi ook vol gestouwd met reservespullen en mogelijk ooit andere bruikbare zooi) en al even sightseeing in de stad was het dan zo ver. Mijn (Manon) ouders zouden landen op Gran Canaria. Heerlijk om ze weer te zien na ruim 3 maanden. We hadden de eerste en de laatste paar dagen een auto gehuurd om met ze het eiland te bekijken. We hebben dan ook heel wat kilometers gereden. Gran Canaria heeft ons blij verrast met een heel afwisselend landschap. Van heel droog met een enkele cactus of vetplant in het zuiden tot eucalyptusbossen in het noorden en naaldbossen hoog in de bergen waar de wolken een uitgebreide inspectie van de omgeving moeilijk maakten. De stad zelf is vooral erg groot met een mooi centrum en erg hectisch verkeer en een voor ons vreemde verkeersplanning.


Dorp in groene noorden van Gran Canaria


Aguimes, Gran Canaria


Lieflijk dorpje Teror


Twee dagen zijn we gaan zeilen. Dag één met weinig wind waarbij we een grote walvis hebben gezien op enige afstand en gesnorkeld. Dag twee begon met een lekker windje die bij het verlaten van de haven flink toenam waardoor het meer een soort stormrondje werd die in verband met opkomend zeeziekte niet te lang moest duren. Maar in ieder geval hebben mijn ouders zo een beetje idee gekregen van de boot waarmee we onderweg zijn. Het weer was erg wisselvallig met af en toe veel regen (helaas stort het riool over in de haven). Gelukkig is er altijd een zonnige kant aan het eiland die met de auto snel te vinden is, en dat maakt het wel tot een heel relaxt vakantie-eiland.

Na 8 dagen was het tijd voor een wisseling van de wacht en vertrokken mijn ouders met het vliegtuig dat de zoons van Stef met zich meebracht. Met de jongens hebben we nog meer van het eiland bekeken en vooral gechilled op het strand, op het terras, op de boot en in de stad. En een dagje iets minder chillen tijdens buggy-rijden in de bergen, stof happen en voor de jongens heel veel modder.



Terug van Buggy-rijden


Stef met zijn jongens, sight-seeing krater




Panorama uitzicht hoog in de bergen van Gran Canaria

Wie heeft er van onze bananen gegeten? Waarschijnlijk vleermuizen.
Tijdens het ontbijt op hun laatste dag bleek het vliegtuig opeens een dag later te gaan. Stress (niet chill).. auto dag langer gehuurd, nieuwe bestemmingen en vertier en toch nog maar meer gechilled om van deze stress weer bij te komen. Ook hebben we nog veel geshopt naar ontbrekende onderdelen en onze ogen uitgekeken bij de enorme Decathlon waar we beide een shorty (soort wetsuit), camping lampjes met afstandsbediening en rood licht, en een paar sokken en zonnebrillen met koker, rijker weer naar buiten zijn gekomen. Maar op maandag vertrokken ze dan toch echt en wij ook omdat we op woensdag een afspraak hadden op Lanzarote om uit het water te gaan. En dat was toch nog even ruim 100 mijl varen, maar dat is weer een ander verhaal…..  Oh ja, we hebben verder niemand van het havenpersoneel meer gezien en bijna 3 weken op ons plekje gelegen. Wellicht komt dat ook omdat we er bijna nooit waren. Continue met de auto op pad en bijna meer kilometers gemaakt op dit eilandje dan mijlen er naar toe..

 
Wij op het randje van een krater op Gran Canaria
 

Winterstop..


Tja, en dan is het november!

Het einde van het zeilseizoen..

In de winterstalling

Wij vinden op LJS dat we eigenlijk niet achter kunnen blijven met al die mensen in Nederland die ook met de boot eruit moeten voor de winterstop. Bovendien is LJS wel aan een onderwaterverfje toe zodat er weer wat snelheid in komt. Dat kunnen we wel gebruiken omdat de afstanden vanaf nu steeds groter worden..
Zo gezegd dus maar zo gedaan. We hadden op Lanzarote al eens voorzichtig een prijs gevraagd en de mogelijkheden voor kranen bekeken. De tijd was nog niet geschikt en we dachten wel meer mogelijkheden tegen te komen.. Dat viel helaas wat tegen: de meeste kranen staan bij een visserij coöperatie, waarbij dan zowel bij de coöperatie, als de gemeente en de eigenaar van de grond en ik weet niet bij wie nog meer allemaal een vergunning aangevraagd moet worden om te mogen kranen, de kraan te gebruiken maar ook nog op het land te mogen staan en er dan ook nog op te mogen wonen. Dat was op Lanzarote bij de betreffende marina allemaal niet.. Gewoon privé eigendom van iemand en lekker makkelijk. We moesten er alleen maar ruim 100 mijl voor terugvaren. Maar inmiddels kijken wij niet meer op een mijltje meer of minder. In Nederland varen we er ook een 100 mijl voor om maar dan in weer en wind, storm en regen! Maar dat is hier wel even anders..!
Helaas liet de wind verstek gaan en hebben we 100 mijl moeten motoren maar we waren op tijd voor de winterstalling! Gerund door een Nederlandse dame, allemaal Nederlandse lift- en bok- materialen met goede bokken die ook OVNI’s prima aankunnen en dat alles voor een redelijke prijs met behulpvaardige medewerkers die het liefst alles voor je doen.. Wel tegen een kleine vergoeding natuurlijk maar toch.. Ook de materialen waren voorradig! Top eigenlijk!

En dan hangt LJS opeens in de lucht

Wij mochten echter ook alles zelf doen, en steken, schuren en schrobben dus alle aangegroeide ellende van de boot. Plamuren het nodige aan bladders die er af waren geblazen en rollen er weer nieuwe anti-fouling op, die door de mannen uit Nederland was meegebracht! Met nog mijn dank daarvoor!

Aangroei, kokerwormen op een bedje van groene alg uit Nederland



Schoongeschraapt en gespoten

Plamuur
Wat betreft winterstalling denk ik wel dat we een soort record hebben gevestigd: na 2 dagen hard werken in een aangenaam temperatuur, zwemwater om de hoek als de stress van schilderen te hoog werd, en een keur aan restaurantjes om de andere hoek omdat koken op een boot op het droge ook niet mee valt. Slapen in een hoogslaper is niet fijn dus zijn we maar snel weer te water gegaan!
 
De onderhoudsbeurt viel dus reuze mee, het meeste werk was het verwijderen van alle oude zoete aangroei uit Nederland die een prachtige ondergrond had gevormd voor het zoute leven en vele in kalkhuis gevestigde wezentjes. De emmer schelpen in de zwaardkast was denk ik nog uit de tijd van ons bezoek aan Zweden. Wat wel zorgelijk was, was de laag kalk met kokerwormpjes op de cilinder van het roer, hier zijn we rigoureus met azijn en schrobmiddelen aan de gang gegaan om dit te verwijderen zodat bij omhoog pompen de afdichting niet beschadigd. We pompen in de haven nu altijd het roer omhoog. Hopen dat dat genoeg blijkt. Ook de anodes waren aan vervanging toe, maar dat is jaarlijkse kost eigenlijk.

Koffiepauze



De schipper bekijkt het resultaat
Dat was even spannend omdat ook een afsluiter van de koelbox opnieuw was gekit en nu moest blijken of deze nu wel waterdicht was. Ik kon geen nieuwe O-ringen krijgen om de afsluiter te reviseren en we hadden ook net deze maat niet in de reserve materialen set zitten.. Helaas lekt de afsluiter nog steeds en wel zodanig dat het lekvocht verdampt voordat het doekje eronder verzadigd is, gelukkig.. Volgende maal maar een nieuwe afsluiter monteren..

Weer op weg naar het water
Intussen drijven we weer, is het leven aan boord er weer een van oneindig schommelen en gaan we wel effe ruim een knoop harder en geeft LJS niet steeds het gevoel wel harder te willen maar niet te kunnen.. Het is nu andersom, ze kan echt niet harder omdat de lengte dat niet toelaat terwijl ze dat wel probeert en daarbij regelmatig haar achtersteven diep in het water begraaft..

We kunnen dus weer verder met ons avontuur! Op volle snelheid nu, op naar Cabo Verde en Cariben om te beginnen..! Ten minste, als we klaar zijn met onze vakantie op de Canaries, want daar zijn we na dat beulen tijdens de winterstop wel weer aan toe..

Uitzicht vanaf de kant, de Helena