Hobbel de bobbel naar de Canarische Eilanden

Samen met de Double Dutch varen we in 5 dagen naar de Canarische Eilanden. Het weerbericht zit er naast én we doen er alles aan om langzaam te varen.

Beide boten klaar voor vertrek

Om 6.30 al vroeg aan de koffie om op tijd te vertrekken richting Lanzarote. De meest noordelijke van de Canarische Eilanden. 600 mijl te gaan, koers 240 graden. Wind zal naar verwachting meest van achter komen en niet al te veel. We hebben afgesproken om samen met de Double Dutch, havengenoot uit Deko, op te varen. Beide boten hebben de dieseltanks vol gegooid. Om 8.30 varen we weg en is er nog maar weinig wind, gelukkig wel schuin van achter zoals we graag hebben. Dit kunnen we wel een paar dagen vol houden.

We varen schijnbaar in de buurt van een schietgebied want we zien marineschepen en krijgen meldingen via de marifoon dat er geschoten gaat worden. Er volgt een brei van coördinaten die niet al te dichtbij lijken te liggen. Maar hopen dat we geen schietschijf worden.

Niet lang na vertrek krijgen we al weer de eerste melding dat er een boot met 40 emigranten vanuit Marokko onderweg is naar de Canarische Eilanden. Deze berichten drukken je met je neus op de feiten dat niet iedereen voor zijn plezier de zee op gaat en het zo goed heeft als wij. We hopen maar dat we geen bootjes tegen zullen komen en ook niet tegen een verlaten bootje opvaren. Mocht we er één zien dan zullen we er in een boog omheen varen en de kustwacht waarschuwen.

En altijd is er de Double Dutch achter ons

Rond 17.00 zien we op de AIS een zeilboot achter ons varen genaamd Lion King. Stef kent een Lion King van heel lang geleden, het zou toch niet… Via de marifoon hebben we contact, het is inderdaad Harry een kennis van lang geleden. Wel heel erg toevallig dat we nu beide vertrekken richting Lanzarote.

Het water/golven zijn vrij onregelmatig dus we slingeren onrustig heen en weer. Maar we voelen ons beide goed, geen spoor van zeeziekte. Onze snelheid ligt flink langzamer dan waar we mee hebben gerekend, wij varen met beide zeilen gereefd zodat de Double Dutch ons bij kan houden. LJS is groter en daarmee sneller. Ze moeten de motor bijhouden om ons bij te benen.

Het is aarde donker met een schitterende sterrenhemel. Fluorescerende algen maken dat je niet alleen boven de boot maar ook in het kielzog de Melkweg lijkt te zien. Dit is heerlijk zeilen! We genieten er nog even samen van tijdens het eten. Daarna (rond 20.00) start ons wachtsysteem en gaat Manon slapen. Om 00.15 wisseling van de wacht. Stef gaat slapen en Manon neemt de wacht over. Dit bestaat uit buiten zitten en geregeld de koers en zeilen controleren en uitkijk houden naar eventuele boten om ons heen. Doordat we nu samen met een andere boot varen vergt dat wat meer aandacht, we moeten niet te snel, niet te langzaam en ook niet tegen elkaar aan varen. Het heeft ook wel iets vertrouwds zo’n lampje dat we steeds trouw achter ons aan zien varen. Om 5.00 wisselen we weer. Manon slaapt nog even tot we rond 9 of 10 uur samen ontbijten. De eerste nacht is altijd het lastigste, je bent nog niet echt moe (valt nog niet als een blok in slaap zodra je hoofd het kussen raakt) het is ook nog even zoeken naar het ritme.

Na 24 uur hebben we 137 mijl gevaren, een mooie dagafstand.  In de vroege ochtend hebben we een tijdje zeer variabele en even geen wind. We varen een stukje op motor. De hele dag is de wind meer westelijk dan de noordelijke wind uit de voorspellingen. We varen meer richting Marokko dan richting de Canarische Eilanden. Maar het gaat heel relaxt en dat is ook wat waard. Tijdens een rondje over dek vinden we de eerste vliegende vis van de reis. Deze zit wel heel noordelijk.

Tijdens de tweede nacht hebben we het druk. We treffen vissers, andere zeilboten die langsvaren, buien met veel en variabele wind en een lang tonijnnet. Gelukkig is dit net een soort van verlicht en weet Stef er omheen te varen. In de ochtend hebben we een dagafstand van 120 mijl afgelegd, best weinig en zeker minder dan waar we op rekenden. Het lijkt er op dat we niet na de verwachte vier nachten aankomen maar het nog een nachtje langer moeten volhouden.

De derde dag krijgen we met moeite een weerbericht binnen met de

radio. We varen in een gebied met vrij weinig wind. Gelukkig is deze wel iets gunstiger zodat we parallel aan de Marokkaanse kust kunnen varen. Maar hoog aan de wind gaat het langzaam en slingeren we flink. De hydrauliek-olie van de stuurcylinder is leeg, gelukkig lukt het ons die bij te vullen zonder de hele bakskist vol olie te knoeien. De windvaan vindt de koers en weinig wind niet fijn dus zonder elektrische stuurautomaat zouden moeten we zelf sturen. Dat is erg vermoeiend en doen we eigenlijk nooit. De hele dag zien we flinke buien in de lucht en is het wat spannend varen, krijgen we veel wind of gaat het meevallen. Om 18.00 komt er een flink front over.

Buien geven wel mooie luchten

We trekken nog een tweede rif in het grootzeil en even waait het hard (30 knopen). Even later komt er nog een bui en halen we het hele grootzeil naar beneden. Maar snel is het weer voorbij en wordt het weer rustig. We dobberen een tijdje, zodat de Double Dutch ons weer kan inhalen. Zij lagen inmiddels 5 mijl achter ons ligt. We worstelen beide met de snelheid, wij kunnen bijna niet langzamer, zij niet sneller. We varen de hele nacht op alleen genua relaxt verder. Inmiddels is ook de Lion King weer in zicht. Over de derde dag hebben we een afstand van 127 mijl gehaald.

In de ochtend van de vierde dag op zee laat de wind het af weten. We varen de hele dag op motor. Als we proberen te zeilen komen we niet vooruit en de zeilen klappen door de golven heen en weer. Dat gaat je

In de zeekooi lig je heerlijk rustig

door merg en been en is een enorme slijtageslag. We houden dat geklapper nooit lang vol. Dan moet of al het zeil er af of we zetten de motor aan. Het voordeel is dat de accu’s even kunnen bijladen. Door de bewolking en gebrek aan wind hebben ze een zware dag gehad en hadden we een lage spanning in de ochtend. Om 19.30 kan eindelijk de motor weer uit en zeilen we weer. Het is stikdonker en we varen onder de Melkweg. Na een dag lawaai van de motor is de stilte en de ruimte onder de fonkelende sterren overweldigend.  Om middernacht merkt Stef dat de stuurautomaat niet meer stuurt. Een zoektocht levert op dat de stuurcylinder van het roer kwadrant geschoten is. De zelfborgende (?!) moer is schijnbaar toch losgetrild. Snel opgelost gelukkig. De hele nacht maken we een flinke snelheid. We varen 5 – 5,5 knoop en hebben 1,5 knoop stroom mee. Dan schiet het eindelijk op. In de ochtend hebben we dan ook een dagafstand van 162 mijl gemaakt, erg goed. We voelen dat Lanzarote dichterbij komt.

De windvaan heeft iets geraakt.
Omgeklapt werkt hij niet meer

De 5-de dag op zee begint met tegenwind. We laveren ook al wordt de wind steeds minder. Er zijn geen golven en LJS vaart voor zijn doen vrij hoog. We varen over de ‘ondiepte’ boven Lanzarote in de hoop daar zeeleven aan te treffen. We hebben geluk en treffen een hele grote school dolfijnen die om de boot komen spelen. In de verte zien we een paar keer een spuitfontein van walvissen. Ook zien we een vin langs zwemmen, we hebben geen idee van welk beest. We laveren bijna de hele dag. Double Dutch zit inmiddels bijna zonder diesel na al dat motorzeilen om ons bij te houden. Het wordt spannend. Om 17.00 is de wind echt op en starten we toch de motor. Op naar Lanzarote anders halen we het morgen ook nog niet.  Tegen middernacht is er weer wind en kunnen we onder zeil verder. Niet veel later zien we de lichten van Lanzarote aan de horizon verschijnen. Land in zicht! Het is 9.00 als we uiteindelijk de haven in varen. Ze moeten zoeken naar een plekje voor

Land in zicht in het ochtengloren

ons, het is erg vol. Gelukkig vinden ze die. De Lion King is 2 uur eerder binnen gekomen. Als 3 uur later de Double Dutch binnenkomt zoekt die eerst maar eens een plek bij de dieselsteiger, de tank is nagenoeg leeg. Barbara en Manon praten als brugman om te zorgen dat ze even tijdelijk aan een kopsteiger mogen liggen. De haven is vol, er zou geen plek meer zijn. We ontbijten samen en delen de belevenissen van de afgelopen dagen. We zijn alle vier blij dat we er  zijn. Dit delen van de belevenissen is de leuke kant van het samen op zeilen. Het zo langzaam mogelijk zeilen is minder goed bevallen. Maar we zijn weer ervaringen rijker. Na het ontbijt nog wat formaliteiten en dan vinden ze opeens ook voor de Double Dutch een plek in de haven en kunnen we allemaal op ons gemak bijkomen van de tocht terwijl we stil liggen aan een steiger, wat een luxe.

Wintergasten

In onze poging te ontsnappen aan de winter zijn wij de trekvogels gevolgd. Zo zijn we verder de Portugese kust afgezakt, hebben de beschutte baaien van de Algarve benut om bij te tanken, de kust van Andalusië aangedaan voor wat laatste voorbereidingen en in een ‘soort van’ gunstig weergaatje overgestoken naar de Canarische Eilanden.

In het Nederlands welkom in de Algarve, het is hier duidelijk veel toeristischer

Het vorige blog kwam uit Sines, een heerlijk oord waar we ook de laatste avond nog allerlei leuke ontdekkingen deden. Vanuit Sines zijn we in een lange dagtocht naar de Algarve gezeild. s’Ochtends zat het eerst nog potdicht met mist. In het avondlicht zijn we langs Cabo de Sao Vincente gezeild, de meest westelijke punt van Portugal en het vaste land van Europa. In het donker probeerden we te ankeren in de baai van Enseada de Belixe. Maar opeens doemden er in het donker gele boeien op. Geel is een waarschuwing voor gevaar. Met de zaklamp werden we niet wijzer over de aard van het gevaar. Ook de kaart gaf geen uitsluitsel. 4 jaar geleden hebben we heel goed gelegen in deze baai. s’Ochtends wakker worden met uitzicht op kliffen en een oud fort, droom plekje. Maar dat gevaar… We hebben het zekere voor het onzekere genomen en zijn een baai verder gevaren. Een hele ruime baai waar we geen aanwijzingen voor gevaar konden vinden. Moe laten we om 22.30 het anker zakken. De volgende dag worden we wakker voor een ruim strand met enkele witte gebouwen op het achterliggende klif. Heel relaxt varen we verder naar Alvor waar we een paar dagen in het estuarium willen ankeren om te relaxen en vogels te kijken. Onderweg kom je dan langs een heel bijzonder stukje kust bij Lagos. Sterk uitgesleten rotsen met grotten en rotszuilen die uit het water steken in alle schakeringen geel, rood en bruin. In de baai van Alvor is het een stuk rustiger dan de vorige keer. We vinden eerst een mooie rustige ankerplek voor een villa met strand. Totdat tegen de avond blijkt dat dan alle vissers aan alle kanten langs komen scheuren in hun bootjes. 

Uitzicht over het estuarium van Alvor,
op de achtergrond de boten voor anker

We weten niet hoe snel we moeten verkassen. We blijven drie nachten. Wandelen door het dorp en in de omgeving. Zien een grote groep lepelaars in optocht door een slenkje waden en een ooievaar schrijdt statig over een drooggevallen plaat. Ze zijn net als wij de kou in het noorden ontvlucht. Langs ons wandelpad groeit wilde rozemarijn en anijs. Die kruiden verklaren de heerlijke geur die zo typisch is voor het warme binnenland. We plukken en drogen wat van de kruiden voor onderweg.

Kerkje in Alvor

Typisch straatje in oude deel van Alvor

Op 4 november varen we verder naar Albufera waar we de Zeezot weer ontmoeten, gezellig. Samen varen we de volgende dag naar Culatra. Onderweg een fotosessie van beide boten, het voordeel van met iemand op varen is dat je nog eens foto’s van je eigen boot onder zeil krijgt. We hebben even dolfijnen bij de boot en halen snel de hengel in. Poging tot vissen is weer eens zonder resultaat. De volgende dag maken we een lange wandeling naar de vuurtoren (Ferrol) op het puntje van het eiland. Het valt ons op dat we veel minder plastic in het water en op het eiland aantreffen dan tijdens de vorige reis toen het echt helemaal vol lag. 

Met de Zeezot voor anker

Toegang tot baai van Culatra

Eindeloze lege stranden

Na 2 nachten bij Culatra vertrekken we met de Zeezot naar Tavira. Het is een heerlijke tocht hoog aan de wind met lekker windje. Vlak voor zonsondergang gaan we voor anker op de rivier buiten het stadje. De volgende dag komt de taxi-bijboot van de Zeezot ons halen en bezoeken we gezamenlijk het stadje. Waar we dachten dat het erg klein was blijkt het vrij groot en erg mooi. Het is oud met veel geschiedenis. En wat bijzonder is voor deze kust, er zijn niet zo veel toeristen. Het stadje is sinds 2013 UNESCO werelderfgoed. Op een heuvel staat een kasteelruïne, de toren is als uitzichtpunt te beklimmen. Binnen de oude kasteelmuren is een bloementuin ingericht. Gelukkig is er ook gewoon een postkantoor waar Manon zeker 2 keer een uur wacht (het is er vreselijk druk en maar 1 balie open die alle tijd voor iedere klant neemt) om haar nieuwe dure Musto zeilbroek retour te sturen naar Falmouth, UK. Het ding lekt nu al. Falmouth is nog maar een maand geleden. We lunchen uitgebreid in het dorp naar Portugees/Spaanse gewoonte. Het kan heerlijk in de zon op een terras.

Historisch Tavira

Tuin in kasteelruine van Tavira

Op 9 november varen we met de Zeezot naar Ayamunte en zijn we weer in Spanje. Het is zaterdag en als we even door het stadje struinen is het zo gezellig druk dat we eerst wat op een terras gaan drinken om de sfeer

Typisch pleintje in Ayamunte

te snuiven. Jong en oud is buiten en op het plein in de stad bruist het. Ter afscheid eten we gezamenlijk met de Zeezot op LJS. De volgende dag varen we alleen verder. De wind is vrij stevig en variabel 20-30 knopen, we halen even een topsnelheid van 9 knoop. Bij de ingang van Rio Las Piedras houden we het voor gezien en gaan de rivier op. We gaan voor anker tussen de twee duinenrijen aan weerskanten van de rivier. Als enige boot in de wijde omgeving (de kleine havens verderop niet meegeteld). Het is een super mooie plek. De volgende dag besluiten we om niet verder te varen maar droog te vallen. In de vroege ochtend varen we bij laag water de rivier heen en weer op de beste plek te zoeken. Tegen het middaguur ankeren we op een mooi plekje in iets van een inham om op het volgende laag water te wachten. Terwijl het water langzaam zakt varen we nog even met de bijboot naar de kant en maken

Veel kleine stukjes aangespoeld plastic

een wandeling door de duinen. In tegenstelling tot Culatra komen we hier wel vrij veel plastic troep tegen en met een tas vol komen we terug bij de boot. Het is een druppel op een gloeiende plaat. Om 16.00 liggen we vast en kunnen aan de slag. We inspecteren het onderwaterschip, werken de antifouling bij (de kale plek die we dachten te moeten repareren blijkt slechts oppervlakkige schade). We stellen met verbazing vast dat beide anodes van de schroef verdwenen zijn. Heel bijzonder, waarschijnlijk na 1,5 jaar al op en afgebroken. De bevestigingsbout zit er nog op. Voor

Bijschrift toevoegen

donker zijn we klaar en kunnen we nog even genieten van de super mooie plek waar we hoog en droog liggen.  Het water is zover weg dat we even bang zijn dat het niet meer zo ver terug komt met de aflandige wind. Achter de boot komt de volle maan op, het is bijna springtij. Zonder het gekabbel van water langs de romp gaan we slapen. Met de wekker op 01.00 om net voor hoog water (hopelijk) weer van de plaat af te komen en in dieper water weer voor anker te gaan. Als de wekker gaat horen we het water al weer maar we zijn nog niet los. Stef danst als een koordanser op de ankerketting en iedere keer als er ruimte in komt haalt Manon die een stuk binnen

Waar is zijn toch die anodes?!?!

. Zo draaien we langzaam de punt richting dieper water. Als dat gelukt is kunnen we een half uur later gas geven en zijn we vrij van de plaat. We lagen dus inderdaad erg hoog. In het licht van de volle maan varen we weer naar de andere kant van de rivier. Om 3.00 liggen we weer voor anker en slapen we verder. Zo zie je maar weer, we luieren niet altijd, komen zo maar midden in de nacht in actie.

Een droom van een droogval plekje

De wekker gaat alweer om 7.00 en na een eerste kop koffie varen we de mooie rivier weer af. In de monding komt er een visser in een klein bootje op ons af om te waarschuwen voor het net dat hij dwars over de geul heeft gespannen. Had hij toch bijna een hele grote aluminium vis gevangen. Hij vaart een stukje mee om ons de weg te wijzen naar buiten. Eenmaal buiten kunnen we zeilen en koersen pal voor de wind met 7-8 knoop richting de Guadalquivir, de rivier naar Sevilla. Het is bijna 50 mijl varen maar gelukkig hebben we het grootste deel stroom mee.

Herten in Donane

Tegenover Bonanza gaan we voor anker. Hier bevindt zich een groot natuurreservaat ‘Parc Natural de Doñane’. Zodra naast ons de eerste modderbanken droogvallen komen grote groepen vogels langs om te foerageren. Het is net het Wad in de zomer. We zien ons zelf nog niet met de bijboot door deze modderoevers waden dus de volgende dag gaan we een stukje verder stroomopwaarts waar we een steiger vinden. Helaas is die afgesloten maar de kant is hier vrij steil zodat we maar een klein stukje door het water hoeven te waden om de bijboot op de kant te trekken. En er ligt zand in plaats van modder, ook wel zo fijn. Wat een leuke verrassing is, is dat de steiger er is voor een ‘museum’. Er staan hier een paar huizen/hutten waar tot de jaren ’50 nog mensen hebben gewoond. Het zijn hutten met grasdak met lemen muren en vloeren. Ze zijn nu ingericht als museum over het vroegere leven in dit gebied. Alles staat open en er is niemand te bekennen. Erg leuk om te bekijken. Dan wandelen we nog een stuk het gebied in en spotten meerdere herten die op de droge vlaktes staan te grazen. Zodra ze ons zien/ruiken verdwijnen ze tussen de bomen. Op de terugweg worden we nog ingehaald door drie bussen vol met toeristen die in het ‘museum dorpje’ gedropt worden. Wij haasten ons dan weer naar de rust van onze boot.

De volgende ochtend vertrekken we vroeg om met stroom mee de rivier af te varen. Helaas is de wind pal tegen dus we motorren het eerste stuk. Eenmaal buiten is er ruimte en laveren we verder. Vlak voor we bij Rota zijn komen er flinke buien over en reven we snel de zeilen. Al snel halen we zelfs het hele grootzeil weg en racen we op een puntje genua verder. De wind piekt even naar 38 knopen. Wij vliegen door de stomende regen richting Rota en zien even niets meer van de wereld om ons heen. Het is hier dus niet altijd mooi weer en het wordt nu toch duidelijk winters.  Om 12.00 zijn we al in Rota en zien we Barbera en Karel van de Double Dutch weer. Voor het laatst in mei gesproken in Deko (onze beider thuishaven) vlak voordat zij naar het zuiden vertrokken. We kletsen de hele middag bij en gaan s’avonds gezellig uit eten in het stadje. We maken plannen om gezamenlijk naar Lanzarote (Canarische eilanden) te zeilen. De volgende dag bekijken we nog even het stadje, erg oud met Moorse invloeden, veel nauwe straatjes en witte huizen. Midden in het stadje staat een oud kasteel. Heel opvallend zijn de zware houten deuren die overal open staan met een dicht smeedijzeren hekwerk erachter. Daardoorheen zie je weelderig groene binnenplaatsjes en/of betegelde trappenhuizen vol planten. Het vormt een contrast met de straten en pleintjes waar weinig groen te vinden is. We doen boodschappen en maken de boot klaar voor een tocht van een paar dagen.

En dan is het 16 november en vertrekken we naar de Canarische eilanden. Het weer wordt hier in Andalusië snel minder mooi dus trekken wij weer verder naar het zuiden. 600 mijl te gaan maar daarover in een volgend blog meer.    

Ontsnapt aan de herfst

Het is ons gelukt. In een paar lange tochten langs de Portugese kust naar beneden en we hebben heerlijk weer bereikt. Dit blog schrijven we in Sines waar we relaxen en klussen in korte broek!

Na een paar relaxte dagen in A Coruña gaan we verder (16 oktober). We zien voorlopig geen mooi/gunstig weervenster dus dan maar met minder gunstige omstandigheden verder. Het zonnige zuiden trekt. We varen in twee moeizame dagen tegen de wind in, soms zeilend/soms motorzeilend richting Finisterre. De beruchte kaap wil ons niet zo maar doorlaten, we moeten er voor werken. Met een tussenstop in Corme (erg onrustige ankerplek door de swell die de haven binnenloopt) bereiken we Ria Camariñas om de hoek van Finisterre. Het is de groenste en kleinste ria aan de westkust en onze favoriet. In Camariñas is de haven bijna leeg. De verwachting is een paar dagen harde tegenwind en veel regen dus we blijven weer even liggen. Voor het gemak gaan we de haven in. Als we in de bijboot door de regen moeten gaan we helemaal de kant niet op. Nu kunnen we af en toe even de benen strekken tussen de buien door. Camariñas is een leuk authentiek plaatsje. Er zijn een paar

restaurantjes aan de kade die vooral door lokalen bezocht worden en waar we heerlijk eten. Het is ook een plaats waar kantklossen nog als een kunstvorm wordt gezien. Overal zijn winkeltjes met gekloste kleedjes. Kinderen krijgen vanaf hun 6-de al les in kantklossen op de basisschool. De natuur langs de kust is erg groen met ruige kliffen, dit vraagt ook om een wandeling. Na 3 dagen gaan we verder. We besluiten om de andere 4 deze keer over te slaan en varen via een overnachting in Aguiño naar Cies. Tijdens een bezoek van de douane hebben we gevraagd hoe het zat met de vergunning en of we die nog steeds nodig hadden. De heren van de autoriteiten waren bijzonder relaxt. Geen vergunning nodig, er komt nu buiten het seizoen toch niemand controleren. Dit is voor ons een nieuwe kant van de Spaanse autoriteiten die meestal erg strikt en formeel zijn. Inderdaad is het erg rustig op Cies.

Er liggen maar drie boten voor anker (waarvan twee Nederlandse). Het is voor de verandering heerlijk zonnig en in korte broek maken we een wandeling over het strand en bos. Genieten van rustige natuur in topvorm. Hoe anders was het hier 5 jaar geleden toen we in file tussen de selfie sticks omhoog liepen naar de vuurtoren. We maken nog even kennis met de Doejong. Na het eten gaan we anker op. We hebben uitgerekend dat we voor de 260 mijl twee nachten moeten doorzeilen als we Lissabon bij daglicht willen bereiken. En er staat eindelijk een gunstige noordelijke wind. De Portugese Nortada die we tot nu toe zo gemist hebben.

Eenmaal buiten hebben we inderdaad de wind van achteren. Er staan

Schitterende zonsondergang onderweg

flinke rollers en we hebben alle zeilen uitgeboomd en vastgezet. De wind is wat variabel en ongeveer om de 6 uur moeten we iets aan de zeilvoering veranderen. 

Geregeld zien we dolfijnen, altijd een feest onderweg. De eerste 24 uur maken we 146 mijl, een goed gemiddelde. De hele route varen we naast, voor of achter de Imagine (altijd in zicht). Kan je je voorstellen dat je zo lang dezelfde snelheid hebt, uniek. Woensdag 23 oktober om 7.30 gijpen we en slaan wij linksaf naar Lissabon. Onder het genot van een kop koffie (het schommelt eindelijk niet meer zo) varen we met zonsopgang de Taag op. Vanaf het water heb je een erg mooi zicht op Lissabon. We zijn door andere zeilers getipt om naar Seixal te varen. Een klein dorp/voorstadje aan een riviertje aan de overkant van de Taag. Hier gaan wij op een hele rustige plek voor anker. De zon schijnt en we komen bij van de tocht. Na de klok rond te hebben geslapen wandelen we de volgende dag door het dorp, lunchen op een 

Niets zo lekker als douchen in de zon op
 het achterdek na een lange tocht

terrasje en doen groots boodschappen bij de enorme Lidl. Manon gaat naar de kapper. Altijd spannend, ze sprak geen woord over de grens en van het beperkte Spaans van Manon begreep ze ook niets (dat lag niet aan de kapster 😉). Ze kwam op het idee om haar boek met kapsels tevoorschijn te halen. Na een leuk plaatje te hebben aangewezen maar met dichte ogen in de stoel gaan zitten. Na 15 minuten was het klaar en had ik voor maar 7,50 een vlot kort kapsel. 

Kleurrijke details op de oude boten
zijn een lust voor het oog

Oude zeilboten nog in gebruik in Seixal

De volgende dag met de veerboot naar Lissabon. Helaas misten we er net één en voer deze nog maar 1 keer per 1,5 uur (in plaats van iedere 20 minuten zoals wij dachten ☹). Maar tegen het middaguur bereikten wij Lissabon. De hele middag door de stad gesjouwd, diverse terrasjes getest en veel steegjes, straatjes en pleintjes bewonderd. Het is een erg mooie stad waar je heel wat meer dan één dag door kan brengen. Begin van de avond pakten we de veerboot terug naar Seixal. Het is vrijdag en het restaurant aan de kade heeft muziek vanavond. We sluiten deze mooie dag af met lekker eten begeleid door zang en gitaar van de eigenaar. De mensen zijn er bijzonder aardig en herkenden ons van de lunch van gisteren.

Ondanks het latertje van gisteren gaan we vroeg ankerop om met het laatste tij de stroom op de Taag mee te hebben.  Zo vroeg hebben we nog geen wind en we motorren met opkomende zon de Taag af. Als we afslaan naar het zuiden staat er wat wind en kunnen we zeilen tot aan kaap Espichel. De hele ochtend worden we begeleid door dolfijnen. Ze blijven op de boeggolf heen en weer dansen. 

Bij de kaap is de wind op en varen we het laatste stuk op motor naar Sesimbra. Een erg lelijk stadje dat zich kenmerkt door hoge vakantieflats aan de baai. We komen dan ook niet verder dan de haven waar we lekker luieren in het zonnetje. De volgende dag weer vroeg op weg naar Sines.  Helaas bijna de hele weg op motor geen wind of heel klein zuchtje tegen. We kruisen een uurtje als we er bijna zijn, met stroom tegen schiet dat niet op. We gaan in de haven liggen als we zien hoe de boten voor anker liggen te dansen op de swell die de baai in loopt. Na een uurtje lijnen knopen en weer aantrekken of omleggen liggen we eindelijk redelijk rustig aan de steiger. Pas over een dag of 3 is er weer noordenwind dus we relaxen hier even. We hebben ook geen haast meer, de temperatuur is boven de 20 graden en als het niet mist schijnt de zon.

Sines is weer een mooi stadje dat rond een baai bovenop een klif is

Vasco da Gama op zijn voetstuk. Maar
 er zijn meer mensen voor wie de horizon lonkt..

gebouwd. Het is de stad waar Vasco da Gama (één van de grote Portugese ontdekkingsreizigers) is geboren. Zijn standbeeld staat prominent naast het kasteel op het klif en kijkt uit over de haven. Het is leuk dwalen door de smalle straatjes, we eten er in een klein restaurantje. Verder is het heerlijk weer en hebben we stromend water op de steiger. Dat betekent wasdag(en). We hebben nogal gespaard de afgelopen weken en alles gaat door de wasmachine. Ook de bekleding van de banken moet aan onze poetswoede geloven en is inmiddels weer fris wit. Verder wordt een vastzittende lier onderhanden genomen en een roestende

Lier wordt grondig onderhanden genomen

haspel roestvrij gemaakt. Na drie dagen in de haven is de wind morgen eindelijk noordwest in plaats van zuid. Dat betekent dat we de laatste etappe naar de Algarve kunnen maken. Oh ja, er is ook internet zij het erg traag. Dus dit blog moet er ook nog even uit geperst. 

De ciderroute

1 oktober was inderdaad ons weergaatje voor Bretagne. Niet dat het ideaal weer was, maar wel de beste kans in de komende 10 dagen. We merken dat we laat in het seizoen zijn, tegenwind blijft ons plagen. Na een week van zuidenwind varen we daarna twee nachten door naar zonnig noord Spanje en daar hoppen we tegen de wind in langs de kust richting Finistère. Dit blog komt uit een regenachtig A Coruña.

Dinsdag 1 oktober gooien we los in Falmouth voor een onstuimige tocht naar Bretagne. Het is 140 mijl naar Camaret sur Mer, koers pal zuid. Als we vertrekken staat er 30 knopen wind (6-7 Bft), volgens de voorspellingen gaat de wind in de loop van de nacht liggen. Beide zijn we gespannen voor wat niet de makkelijkste tocht gaat worden. Binnen een half uur na vertrek, nog voor we de Lizard voorbij zijn, gaat het derde rif er in en stappen we over op de kotterfok. Onze minimale zeilvoering, stormtuig dus. De wind is minder NW dat verwacht dus we varen vrij hoog aan de wind in een wilde zee. Dit is geen fijne combinatie en we zitten op een soort kermisattractie. Maar genoeg gezeurd. We bikkelen door en kunnen beide zelfs redelijk slapen. Het gaat vreselijk hard, we lopen steeds tussen de 7 en 8 knopen. Met als gevolg dat we midden in de nacht aankomen bij Chanel de Four waar we in de vroege ochtend met het tij mee doorheen wilden. We proberen nog om heel langzaam te varen. Echter ook zonder zeil gaan we nog 3 knopen. We besluiten om dan maar buiten om te varen, hopend dat het daar minder stroomt. Dat doet het ook maar gedurende 3 uren hebben we toch bijna 4 knopen stroom tegen, en we varen er dan nog maar 5. Tegen de ochtend is de wind bijna op en gaat de motor bij om voorbij de eilanden te komen waar Stef dan al een paar uur naar zit te kijken. Om het hoekje kunnen we weer zeilen en varen we vol tuig in een waterig zonnetje naar Camaret sur Mer. We zijn blij als we er zijn, blij dat we door hebben gezet en blij dat we weer meer vertrouwen hebben in de boot en elkaar.

Camaret is een leuk plaatsje, beetje slaperig zo zonder toeristen maar authentiek en erg mooi gelegen aan baai met witte stranden.  

Fort op de haven,
onze douches zaten in de kelder

Heel oud kerkje op de haven,
voor zeevaarders

Langs de kade van Camaret

Wij hebben dus maar klein ankertje

 

We wandelen een zonnige dag om de kaap heen over de kliffen en langs de verdedigingswerken uit WOII. Het is een kust met geschiedenis. Eind van de middag zien we de lucht betrekken en komt het front van ex-orkaan Humberto over. De stromende regen spoelt de boot lekker schoon. De volgende dag staat er een harde wind en klussen we een beetje. We ontmoeten andere vertrekkers op de steiger. We zitten nu duidelijk op de route naar het zuiden en zijn niet meer de enige ‘zwaar’ uitgeruste boot in de haven. Omdat we nog niet verder kunnen door

Plek genoeg in Douarnenez

Biskaje gebruiken we een rustige dag om naar Douarnenez te zeilen. Ten slotte willen we ook wat zien onderweg. In Douarnenez is de herfst al ingetreden. De steiger is al ontdaan van water en stroom, ook de havenmeester heeft al vrij in het weekend. Niet verkeerd, we liggen er gratis. Douarnenez is meer stads en levendiger dan Camaret, en dat niet alleen door de aanwezigheid van kermis op ieder plein. Alles draait er om water, boten en vis. We genieten van de stad, drinken koffie op de boulevard bij de vissershaven en eten crêpes met cider op een zonnig terrasje aan een knus pleintje.

Knus pleintje in Douarnenez

Luie zondag, kijken naar Jeu de Boules. Topsport in Frankrijk

Crepe met cider, lekker!

En iedere dag kijken we een paar keer naar het weer, wat doet de wind, hoe hoog zijn de golven? Als we een redelijk gaatje zien zeilen we naar het einde van de baai om de volgende ochtend heel vroeg met laatste beetje stroom mee door de ‘Raz du Seine’ te varen. We treffen er geen ideale anker plekken aan. In de eerste inham krijgen we het anker de grond niet in. In de volgende houdt het anker maar staat zo veel swell dat we alvast goed kunnen inslingeren. We liggen te rollen in bed en slapen maar een beetje. Om 4.30 uur gaat het anker omhoog en varen we in het stikdonker naar de vuurtorens die ons de weg moeten wijzen door de Raz. Het scheelt dat het donker is, we zien niets van de eventuele stroomversnellingen of steile golven. We komen goed door dit lastige stukje vaarwater, max 2 knopen stroom mee, 1 uur voor kentering. Het zeil gaat weer omhoog en de steven naar het zuiden. Het is 8 oktober en 300 mijl te gaan om de herfst voor te blijven. De hele dag is het heerlijk

Heerlijk zeilen, af en toe boot in de verte

zeilen. Vol tuig we varen met een kleine knik in de schoot. In de ochtend zien we geregeld dolfijnen volledig uit het water springen en tuimelen. Ze zijn er zo druk mee dat ze deze keer niet op onze boeggolf komen  

spelen. In de loop van de dag gaat het steeds harder waaien, we minderen steeds meer zeil. Om 16.00 varen we het continentaal plat af. De diepte gaat van 80 naar meer dan 4000 meter diep. Dat geeft even onrustige hoekige golven. We komen een aantal vrachtschepen en vissersschepen tegen maar hoeven niet uit te wijken. Een tanker vervoert LNG (Liquid Natural Gas) waar men schijnbaar zo in gelooft dat hij de naam Clean Planet heeft gekregen?!? Vlak voor het donker wordt komt er een dikke bui over en trekt de wind aan tot 28 knopen. We reven 3 keer en de

Even op de hand, nat en winderig

kotterfok gaat er op. Voor vannacht is veel wind voorspeld en dat klopt ook. De hele nacht 25-30 knopen wind, we houden een windhoek van 60 graden aan om niet steeds in de golven te klappen en stil te vallen. De golven zijn ronder geworden en de maan schijnt, het gaat best lekker. De wind is helaas minder NW dan verwacht, we kunnen net niet op Finistère aankoersen. De windvaan gaat er af, door de slingers die de golven ons laten maken stuurt hij ons geregeld door de wind. De elektrische stuurautomaat corrigeert de koers sneller. Om 10 uur de volgende ochtend zijn we net over de helft. We hebben beide redelijk goed kunnen slapen en zijn bijgekomen van de onrustige nacht voor anker. Tegen de middag kan er een rif uit en tegen de avond is het relaxt zeilen met 2 reven en halve genua. In de avond is het nog onrustig met squal-achtige buien, daarna wordt de wind stabiel. Met 6,5 knopen glijden we golf op en golf

Hoge golven rollen onder ons door

af. Het is een hele heldere nacht, eerst een mooie maan dan een schitterende sterrenhemel. Echt genieten om zo door de nacht te zeilen. Om 8.00 gaat de zon op en de reven er uit. Nog 20 mijl te gaan naar de kust. De wind is verder tegen gedraaid en laat het al snel afweten. Op motor varen we het laatste stuk naar de kust en de dichts bij zijnde ria, Ria Barquero. We worden verwelkomt door dolfijnen en zetten koffie voor het eerst in 3 dagen, wat is het leven goed! Rond 12 uur gaat het anker uit voor een spierwit strandje in helder blauw water. De zon schijnt, het is warm. Het eerste wat we doen is douchen op het achterdek in de zon, heerlijk! Heel even zwemmen we

Nee, het is niet koud..

Met Spaanse cider vieren we de aankomst

 
zelfs. We vieren de aankomst in Galicië, Spanje met de Spaanse cider die we in Schotland van de Mad Max hebben gekregen. We hebben de cider route voltooid van de Britse kroegen via Bretagne naar noord Spanje. Het is een smakelijke route 😉.

De volgende dag willen we heel vroeg weg voor een relaxt tochtje naar de volgende ria. Het wordt echter pas om 9 uur licht, dus toch maar eerst

Zonnig zeilen in T-shirt

relaxt koffie en ontbijt. In het donker langs een mooie ruige kust varen is zonde. Om 9 uur anker op, de wind is west dus we kruisen langs de kust naar Ria de Ortogueira. In de baai van Cariño gaan we voor anker.

Carino, met vele vissersbootjes in de baai.

Mooi beschut achter een hoge golfbreker dus hopelijk minder swell, af en toe rustig in je bed liggen is ook wel lekker. Met de bijboot gaan we naar de kant. Helaas mogen we van de haven politie niet aan de drijvende steiger vast maken (privé?!?) en moeten we het strand op. We gaan weer de fout in en hebben schoenen aan. Nu dus natte schoenen☹. We wandelen door het stadje, het is een beetje kaal en functioneel. Daarom lukt het ons ook om een winkel te vinden, via via en met handen en voeten, waar we hydrauliek olie voor de stuurcylinder kunnen kopen. Kom daar maar eens om in een toeristisch stadje. We vinden er ook nog een klein stukje van het oude dorp met smalle straatjes die steil en kriskras door elkaar lopen. Nu functioneel van een dikke betonvloer voorzien. Een restaurant kunnen we niet vinden, we eten in de zon op ons eigen terras. In de avond ratelt het anker van de Gaia uit Zaandam naast ons. Mark blijkt een week geleden te zijn overgestoken uit Bretagne.

De volgende dag twijfelen we, blijven of verder. Maar het weer is rustig dus we gaan anker op om weer een baai verder te gaan. Gaia vertrekt

Afsnijden tussen de rotsen door, spannend

net voor ons en we volgen en snijden ook af tussen de indrukwekkende rotsen voor de kaap. En dat zullen we weten, valwinden en even hele

Voor anker in Ria de Cedeira

steile golven, de motor moet even bij om ons er doorheen te duwen. Daarna gaat het hoog aan de wind verder. In twee slagen varen we de Ria de Cedeira in. Voor het strand van het stadje gaan we voor anker. Een hoge kademuur beschermt de baai tegen binnenrollende golven. We liggen er heerlijk rustig. Met de bijboot gaan we naar het stadje.

Doorkijkjes in Cedeira

Kleurrijke huizen in smalle straatjes

Cedeira heeft een heel oud deel met smalle straatjes en kleurrijke huizen, in zeer verschillende stadia van onderhoud. We vinden een knus kroegje met het vertrouwde Spaanse geroezemoes op verhoogde geluidssterkte. Veel lawaai is toch wel een kenmerk van de Spanjaarden. We drinken bier tot we denken dat de restaurants open gaan. Om 20.10 staan we toch nog voor de dichte deur. Terug naar het café. Om 21.00 staan we weer voor de deur en kunnen we aanschuiven. Uiteraard zijn we de eerste klanten. We eten er heerlijk! Dat is één van de genoegens van Spanje, de heerlijke keuken. Om 12 uur retour naar de boot, gelukkig kunnen we deze in het donker nog terug vinden in de baai. Het is een gezellig latertje geworden. In de nacht worden we wakker van een flinke bui met veel wind en regen. Gelukkig hebben we inmiddels veel vertrouwen in ons anker en kunnen we rustig verder slapen.

We slapen uit en varen eind van de ochtend in de regen naar A Coruña. De wind laat het al snel af weten, we kunnen maar de helft zeilen.  Maar we meren af in A Coruña voor dat het weer de komende dagen slecht wordt, harde zuid tot westelijke wind met felle buien. De boot en de zeilen zijn onderweg weer lekker schoon gespoeld van het zout van de oversteek. Voor het eerst deze week weer in een haven (ook de eerste die we tegenkomen). De luxe van een steiger en een douche is af en toe best lekker. Vorige reis zijn we hier ook geweest en het is heerlijk om weer door de oude stad te dwalen. Ook gezellig in de haven waar alle noord Europese landen vertegenwoordigd zijn. Onze hobby is er duidelijk één van de rijkere noordelijke landen. Voorlopig liggen we wel even in A Coruña en lijkt de herfst ons weer te hebben ingehaald. Maar weer eens naar het weerbericht kijken voor een weergaatje naar het zuiden…..

Cathedraal van A Coruña

Hieronder een korte impressie van de ruigere tocht door Biskaje. Het blijft moeilijk om de grootsheid van de golven en de zee in beeld te krijgen. Wij waren er van onder de indruk ;-).