//WL2K Happy Newyear!

Vanaf de Long John Silver wensen we jullie allemaal een knallend uiteinde en een spetterend begin van het nieuwe jaar toe!
Hier aan boord is het vooral erg spetterend..

//WL2K schommels, zwiepers en gooien

Het betreft het betere gooi- en smijtwerk waarmee wij ons door de boot proberen te verplaatsen. Er zijn de continue kleine schommelingen. Iedere seconde schommelt de boot van links naar rechts. Dan heb je zwiepers als de golf meer van opzij komt en de kont weg duwt. Bruisend stroomt het water dan langs de boot en zitten wij opeens ergens anders op de bank. Dan is er nog gooien, als een golf erg stijl is, iedere minuut een keer. Als we dan net proberen ons als apen te verplaatsen (altijd 3 handen/voeten vast) dan slingeren we naar de volgende bestemming.
Een oceaanoversteek is een soort apenkooi voor diehards die dat 2-3 weken denken leuk te vinden. Inmiddels zijn wij dus druk aan het lezen over de mooie bestemmingen aan de overkant. Er moet namelijk een reden zijn waarom wij dit doen. De plaatjes van mooie palmenstranden met bootjes er voor weten ons gelukkig nog steeds te motiveren.
Maar het schiet op! We zijn over de helft en redelijk ingeslingerd. Genieten ook vaak van de eindeloze golven om ons heen en de vliegende vissen die voorbij zeilen. Helaas was het eten eergisteren niet helemaal goed, waardoor wij gisteren beide ziek waren. De hele dag slapend en op de wc doorgebracht. Ons iedere 20 minuten naar buiten slepend om te kijken of er nog andere boten in de buurt zijn. Maar inmiddels zijn we weer fit.
Tot noch toe hebben we geen andere boot gezien. Het is toch wel heel bijzonder dat je zo lang kan varen zonder een spoor van leven tegen te komen (op één stuk piepschuim na). Wat wel erg leuk is dat we iedere avond even contact hebben met een paar andere boten die op dit moment onderweg zijn of gaan. Het breekt de dag en is gezellig en toch een teken van leven van de buitenwereld.
Groet vanaf LJS, 15.06.31N 45.09.06W

//WL2K Hoera, we vinden het weer leuk

Na 4 dagen inschommelen is het dan zo ver, we gaan er weer de lol van inzien. Stef heeft zijn verjaardag slapend en ziek doorgebracht. Maar wel onder de slingers die hun naam slingerend eer aan deden. En natuurlijk met cake met kaarsjes. Eerste kerstdag begon voor ons de zon weer te schijnen en hebben we aan het eind van de middag de verjaardagsbubbels maar proostend op kerst op zee opgedronken. Dag 5, gisteren was in zijn geheel leuk. We hebben wat aan de boot gepield, gedouched en genoten van de zon, wind en zee.

Het beste nieuws is dat we goede voorgang maken. We halen gemiddeld ruim 6,5 knoop en schommelen zo lekker snel naar de overkant. We lopen zo'n 20 mijl per dag op 3 boten in die een dag eerder zijn vertrokken. Dat wordt halverwege nog even gezellig. In de afgelopen dagen hebben we geen boot gezien, één vrachtschip verscheen even op de AIS maar verder is het erg leeg om ons heen.

Verder zien we vooral veel wier drijven waar de windvaan een hekel aan heeft. Hij klapt er van dubbel en vergeet dat hij opdracht had om te sturen. Maar dat houdt ons lekker bezig. Af en toe komen er twee roodsnavelkeerkringvogels langs vliegen. Schitterende witte vogels met een lange staart. Zeeleven beperkt zich tot vliegende vissen. Erg mooi en sierlijk, een genot om naar te kijken, alleen vervelend om ze weer van dek te halen. Vannacht waren we er op tijd bij en heeft het diertje het wrsch overleefd.

Met verlate kerstgroet vanaf LJS..

Huidige positie: 15' 26,556'' N en 36'52,529'' W, voor wie het op de kaart wil opzoeken..
Zie ook de winlink posities elders op de site..

//WL2K Onderweg naar Barbados!

We zijn onderweg..!
Het begin was erg rommelig en vooral in de toch weer windstille zone na het eiland Sao Antao was de zee erg in beroering.
Heb daarom het radio kontakt met de andere vertrekkers maar even gelaten.. Daar waren zelfs de belgische pillen bijna niet tegen opgewassen..
Nu gaat het iig lekker en varen we prachtig rond onze koerslijn..

Groeten van LJS en crew..

Vertrek.. weer een volgende stap!

Tja, en daar zitten we dan.. Voor het grote vertrek, zenuwen alom, overal boodschappen, zijn de uien hard genoeg en waarom worden die gepeld?
Maar nu is alles binnen, drank, eten, water, en wat we allemaal niet nog meer hebben gekocht en gestouwd. Honger of dorst gaan aan ons voorbij ook al zal het geen uitgebreid kerstdiner worden, gelardeerd door eenden borst of reerug..! Wrsch wordt het bruine bonen of rijst..
De voorspellingen voor de komende week zien er ook goed uit, dus niets is er meer waarom we niet zouden kunnen vertrekken!
Oh ja, wat nog moet is de kerstballen en kerstverlichting ophangen!
Dat krijgt nu ook een andere betekenis erbij..
Helaas heeft een trouwe huisgenoot, altijd vrolijk en graag uitgelaten, het leven gelaten bij een wat onbesuisde actie achter een haas aan. De auto heeft ze niet overleefd..

Dat doet je wel weer even vanuit de haleluja stemming van een crossing naar de Cariben met beide pootjes op aarde belanden.. In ieder geval de komende weken voldoende tijd en gelukkig ook een paar foto's om aan haar terug te denken..

Voorlopig zullen we ook uit de bloglucht zijn, in dit geval niet omdat het internet ons in de steek laat, we niet het verkeerde tegoed hebben of wat voor reden dan ook.. Nee, gewoon omdat we op zee zitten, lees oceaan..
De communicatiemogelijkheid die nog over is, is de radio. Af en toe een positie rapport via de 'winlink positie' of een tekst berichtje via de mail, verder zijn we even uit de lucht.
Even is een afstand van ongeveer 2000 mijl ( x 1,854 heb je kilometers) en we denken daar volgens het navigatie programma 15- 18 dagen over te gaan doen, als er tenminste wind is..
Met ons gaan er nog een aantal anderen waarmee we onderweg kontakt houden via de ssb radio en ervaringen en weersituaties kunnen uitwisselen. We zien ze allemaal niet maar ze zij er allemaal wel.
Ergens op die grote plas van de oceaan..
Net zo goed als ergens anders op die wereldbol jullie allemaal zitten en de feestdagen vieren, deze maal zonder LJS bemanning..
Wij hebben genoeg tijd om aan jullie te denken tijdens die dagen! Jullie vast ook aan ons..

Rest ons jullie dus nog fijne feestdagen en een knallend uiteinde van het jaar toe te wensen, waarbij het begin van het nieuwe jaar zo mogelijk nog spetterender begint!
Wij knallen het nieuwe jaar in met een fles bubbles als we aan de overkant zijn! De overkant is in ons geval Barbados..

Op naar Barbados..!

Een 'life' kerstgroet! De kerststerren, in NL moeizaam opgekweekt staan hier als struiken langs de weg..

PS: de ervaringen van de Kaapverden komen nog..

Hoe is dat zeilen nu eigenlijk..

Na alle verhalen over vakanties, winterstop en autokilometers over kleine eilandjes, kan ik me voorstellen dat er mensen zijn die de verhalen over het zeilen zelf en ook een beetje eromheen, wel willen horen, anders volg je geen blog van zeilers, dan volg je er een van vakantiegangers o.i.d...

IJsselmeer, knobbelig, groen of bruin, afhankelijk van welk deel, koud maar vooral ondiep maar met allerlei lieftallige haventjes binnen handbereik. Soms gaat het vervelen en wil je het ruimere sop, bijvoorbeeld de deur door naar het wad, de heerlijke zilte lucht en bij laag water die van rottende algen en andere vieze zaken niet verder te noemen. Maar het op het wad zilte gedruis langs de romp en de zoute spetters in je gezicht zijn een begin van meer. Het wad af langs alle eilanden met ieder zijn bekoring, of naar de Duitse wadden, weer een andere sfeer. En dan nog verder naar de Oostzee, als je het gereken van vertrek- en vaartijden een beetje beu raakt, of het daarbij horende vroege opstaan om op tijd weg te zijn voordat je weer droog ligt voor het volgend wantij. Daar zijn  kraakheldere baaien om te ankeren en eilandjes om achter te liggen met nog wat andere jachten maar vooral in erg koud water en een duizendtal kwallen.. Dan trekt nog weer verder de overkant; Engelse kust, oost of zuid, maar met vergelijkbare argumenten van getij, stroming en weer, welke zonder twijfel ook hun charmes hebben, zeer zeker! Maar de verte lonkt, de einder over, door Toon Hermans al beschreven in een prachtig gedicht.. “Zee.” (uit de bundel Alles is Heimwee, 2015 Toon Hermans). Alleen zijn met de zee, je ziel wat laten varen, gewoon een beetje dromen rond de dingen die je voelt.. Vast wel op internet beschikbaar als je het precies wilt lezen.. De einder houdt bij Nederland een beetje op bij Engeland, maar als je dat dan voorbij vaart wordt het toch allemaal heel anders! Allereerst is het geen vakantie meer! Dat kan namelijk niet of nauwelijks, de tijd is te kort, te weinig weken, maanden, liefst jaren maar dat zit er niet in, laten we eerst maar eens proberen!
Einders zijn leuk, maar wind die van een eind weg komt doet het oppervlak van die zee in een woelig geheel veranderen waar ik in ieder geval niet zo goed tegen kan, waarbij eeuwig en altijd pillen slikken er een erg duffe boel van maakt. Dus vooral proberen. En naar wat je van iedereen hoort en leest gaat het na Engeland beter, oh ja, alleen nog Biskaje! Maar daarna..

Het liefst varen we dan met de wind mee, hetgeen voor mij altijd iets ongewoons is gebleken. De meeste tijd lijkt het wind tegen, zelfs bij open keus van vakantie bestemming.. We zullen best wind mee hebben gehad maar die tegenwind blijft blijkbaar het beste in je geheugen hangen..
Onderweg naar Engeland hebben we met ons vertrek net te lang gewacht en hadden we wind op kop, niets vreemds dus, vechtend de Solent in en je gewonnen geven en de motor starten als blijkt dat we na een aantal slagen weer voor beroepsvaart moeten uitwijken en eigenlijk al een erg lange tijd bij diezelfde ton eindigen.. Ja de eerste weken, na die lange periode van oosten wind, hebben we veel motoruren gedraaid. Hield overigens wel de accu’s op peil, want zonder voldoende zon, geen zonenergie en alleen de windgenerator kon het niet aan..
Maar na voldoende dralen in de River Fall was het dan eindelijk zover! Een weergat van voldoende lengte en windsterkte om ons tot Spanje aan toe te laten komen! 15 tot 20 knopen wind uit een achterlijk kwadrant.. Voor de niet zeilers: windkracht 4 – 5 bft en dan mee, wind op de kont, lekker relaxed zeilen! Dat was het bijna, vooral stress die eerste dagen, omdat het een lange oversteek was, druk bevaren, Biskaje met zijn nukken, maar vooral ook een overgang naar Oceaan zeilen.. We groeien nog steeds dus! Van plassenzeiler naar oceaanzeiler, en wel de Atlantische.. Ik hoor jullie al denken, ach, de Atlantische oceaan, dat is maar een kleintje, neem nou de Pacific, of de Indische of Zuidelijke..
Misschien komt het ooit, maar ook de Atlantische is een echte Oceaan!
Wat is het verschil? De deining, eindeloos lang, meters hoog, en vooral de weidsheid.. Waar je kijkt is horizon, met niets, niets anders dan golven, af en toe een boot, af en toe een meeuw, af en toe een dolfijnen groep.. Prachtig! Het is vooral wennen dat er altijd die deining is, soms hoger, soms lager, soms verstoord door een depressie die er dwars doorheen waait en het geheel wat onaangenaam begint te rommelen. In ieder geval alles waar de afgelopen jaren op gestudeerd en uitgebreid was doorgelezen in boeken en andere blogs van medezeilers, komt wel langs.
Langzaamaan gaat  in Biskaje de temperatuur omhoog, nog niet van het water, maar de zon wordt warmer en als je mazzel hebt kan soms het zeilpak uit..
Meestal op de Noordzee of Wadden is er altijd verkeer om je heen. Na de scheepvaartroute door het Westelijk deel van het Kanaal is er even niets meer en stuurt de windvaan LJS eindeloos naar het zuiden! Dag in dag uit, vier dagen lang naar zuid. Het laatste deel ivm verwachte wind kruisen we weer een route en is er weer wat stress, van alle kanten schepen en over een groot gebied en zullen ze ons zien? En zien wij hen wel allemaal? Vermoeiende wachten met zijn tweeën, 4 uur op 4 uur af, het weer laat het toe, alleen mijn zeeziekte niet zo. Of een griepje erbij? Manon doet met 20 minuten slaapjes een tweede wacht erbij en ik knap gelukkig weer op zodat zij ook weer aan een verdiende rust kan komen.

A Coruña, we zien het liggen in de verte! We did-it!! Althans, we deden het na nog een dag varen, het was al donker toen we eindelijk af meerden in de haven, die hoge kust zie je bij helder weer al van hééeeel veel mijlen afstand..

Uitchecken bij Falmouth was een mijlpaal maar aankomen in A Coruña in Spanje, na in een keer te zijn door gezeild geeft een heerlijk gevoel! Yes, we did-it..! Het anker ritueel in de vorm van een koud pilsje smaakte er enorm goed!

Als we dan weer losgooien voor een vervolg is er een soort van stress: we gaan de oceaan weer op.. Dat komt langzaam steeds duidelijker naar voren dat dat toch best wel een stap is, die oceaan. Ook de voorspelde golfhoogten met de frequentie zijn spannend! 4 mtr hoog, 12 sec.. Wat houdt dat nou precies in? Is dat hoog, hanteerbaar voor ons, voor LJS? We overleggen met anderen, die ervaren dezelfde gevoelens.. Omdat in Spanje vaak de Portugese Noord waait, zodat we naar het zuiden de wind weer mee hebben, gaan we het proberen.. 15 – 20 knopen noorden wind en 4 mtr golven met 12 seconden, het is allemaal prima te doen, bijna een aangenaam gevoel! Omhoog, omlaag, omhoog..
Daarna is het een heleboel coast hopping naar het zuiden, niet anders dan je in Nederland naar België of Duitsland doet, met dat verschil dat de wind meestal mee is.. Ja ja, ik ken het nu ook, wind mee..!
Ook stroom hebben we mee. En het weer! Alle volgens de pilots verraderlijke en gevaarlijke kapen kunnen we bijna zonder wind en op een ongekend korte afstand van een paar honderd meter ronden.. Cabo Finisterre, Cabo de Roca, Cabo de Sao Vincente.. Echt prachtig allemaal! Maar dat ze verraderlijk zijn laat Roca ons even weten.. zeilend onder gereefd zeil valt de wind weg, waarna we ontreven, klinkt logisch toch?
Dan komt als een speer die wind terug en trekt aan tot een 35 – 40 knopen wind, waarbij de golven in no-time oplopen tot een hoogte waarbij ik niet meer durf om te draaien en we daardoor onder vol grootzeil de hoek om spurten, daar wat luwte hopen te vinden en in een schijnbaar stil moment keren en reven tot 2^e rif waarna we met dezelfde snelheid voor de wind uit naar de haven door jakkeren. Dat laatste dan wel met een verantwoord zeiloppervlak..
Dit was een duidelijk leermomentje! Vooral bij twijfel beginnen met reven maar liefst daar net voor!

Spanje en Portugal schuiven zo hoppend langs, wij wennen er steeds meer aan op een Oceaan te varen en het wordt steeds warmer en aangenamer. In de Algarve kunnen we zelfs zwemmen! Eindeljk! Alleen de wind is er erg variabel, het ene moment volop mee, het volgend moment weg, een moment later volop tegen.

Als we de kust van het vaste land verlaten en oversteken naar de eerste eilanden veranderd het zeilen nog verder. Rustigere en stabielere wind, of geen wind en bijna geen ander verkeer meer. Scheepvaart dan! Dat geeft rust! Ook als je wacht hebt kun je nu even de wekker zetten om iets anders te doen of een uiltje te knappen. Alertheid blijft geboden want op een gegeven moment ontmoeten drie schepen elkaar midden op de oceaan en is de minimale afstand tussen de drie minder dan 200 meter! Zonder uitwijken waren we tussen twee zeeschepen gemangeld, onbegrijpelijk op zo’n water oppervlakte! Dit ritme van slapen, eten, drinken en wachtlopen gaat dagen achter elkaar door en je raakt in een modus waar de dagen in elkaar overvloeien. Genietend van zee, zon en die eindeloosheid varen we door, en door en door.. Zonder veel te zien, die twee schepen, een paar vissers, en verder vooral niets.. En dan.. Zie ik het eiland? Ja? Nee? Ja toch, daar! En weer die instinker, pas vele uren later zijn we er eindelijk, regenbuien, dreigende zware wolkenluchten die tot op zee hangen en toch geen wind meer, maken het laatste loodje zwaar, weer goed gemaakt door de fauna die rond het eiland opduikt. Allerlei vis soorten, vogels die we in Nederland niet kennen, dolfijnen, overweldigend weer..
En dan meer je af na 5 dagen zeilen naast goede bekenden uit Deko marine en is de moeheid weg en kletsen we tot in de kleine uurtjes van de nacht bij..

Heerlijk!! We did-it! Ons eerste eiland!

De eilanden rijgen zich aan elkaar in de loop van de weken en worden zelfs maanden waarbij uitgebreid visite langs en ook aan komt. Daarna de winterstop en dan de volgende grote oversteek naar de Kaapverden. Dat geeft toch weer allerlei gevoelens van zullen we het doen? Of zullen we het niet doen, nu kunnen we nog terug.. De onzekerheid neemt wel af, we weten enigszins wat het allemaal kan inhouden maar we zijn tot op heden erg verwend met het weer en hebben weinig tot geen zware storm gehad. Naarmate de oversteken groter worden wordt het risico op minder aangenaam weer groter. Dat blijkt ook richting Kaapverden. De voorspellingen zijn allemaal erg gunstig als we vertrekken, alleen houden de weergoden zich er niet zo aan en worden we op wat meer wind getrakteerd dan voorspeld. We komen er gelukkig goed doorheen zoals in de andere blog in detail beschreven, maar het leert wel weer dat het zeilen op dit groot water echt geen plassen zeilen meer is. Eigenlijk net Noordzee en Kanaal met al hun nukken en weersveranderingen alleen met wat grotere afstanden maar vooral minder uitwijk mogelijkheden..

Ook wij ontkomen niet aan de eerste schade en kapotte apparatuur deze trip: de gps heeft het bijltje erbij neer gegooid en blijft al startend staan piepen tot de voeding wordt onderbroken. Het apparaat zegt zelf dat het een ram-probleem heeft. Maar die ‘ram’ van al die golven  hielpen in ieder geval niet.. Gelukkig hadden we daar nog wat reserve van.
Een serieuzere schade was een afgebroken rubber trillingdemper van een van de poten van de windmolen. Plots hing dat ding op halfzeven over de zonnepanelen. Gelukkig kon ook dat gefixed, zij het dat er nog al wat acrobatiek voor nodig was om op volle zee erbij te klimmen en daarbij vooral niet zelf ergens overboord te verdwijnen.. Het was wel een ernstig stress momentje voor ons beiden en we waren blij dan de paal weer rechtop stond en alles nog heel en ik binnenboord was!
Nu extra geborgd en gezekerd hopen we dat de reserve dempers het weer even uithouden.
Dat de door de wind opgezweepte golven de nodige energie in zich hebben blijkt als de bevestiging van de stuurlijnen van de windvaan afbreekt. M6 was niet genoeg. Nu met extra lijn weer gerepareerd en kunnen we weer verder. Zo hoor je bij de meeste schepen uiteenlopende schades en problemen die vaak onderweg kunnen worden verholpen maar soms ook aanleiding zijn om te keren en terug te gaan naar een haven om te repareren.
Die laatste lange tocht heeft ons wel net dat zetje gegeven om verder geen aarzeling of twijfel meer te hebben om over te gaan steken. Vele zijn onderweg en volgen we via de radio, over een week of twee gaan we zelf en hopen we ook onderling contact te hebben en de wetenswaardigheden onderling te kunnen uitwisselen. Leuk is het als we ergens halverwege dan ook contact kunnen leggen met de Antaris die al aan de overkant is en daar al een jaar lang aan het genieten is. Maar daar komen we later nog wel op terug..

Wat is nu eigenlijk de stand van zaken wat betreft dat zeilen waar al zo lang over is gefantaseerd, voorbereid, gedroomd en naar uitgekeken?
Het feit om heel lang weg te zijn is in ieder geval iets fenomenaals, geen tijdsdrang meer, een dagje langer op de wind wachten zonder dat de vakantie bestemming in het geding komt is heerlijk. Een weekje ergens liggen ont-stresst, even de omgeving laten inwerken, bekijken, ervaren, ook heerlijk.
Wij zijn niet echt heel lang weg met een jaar, we komen mensen tegen die 15 jaar onderweg denken te zijn. Dat gaat mij dan wel een gemis van familie etc geven, ook al heb je je (t)huis bij je, wat vast voor een ieder weer anders is. Ik was in ieder geval heel erg blij met het bezoek van Bart en Mathijs. En bij langere afwezigheid dan een jaartje denk ik dan ook regelmatig een soort van vakantie in Nederland te zullen willen houden.
De spanning van het zeilen zoals we dat in vroegere tochten vooraf wel voelden bij de voorbereiding en ook in het begin van een tocht, is niet zoveel veranderd. De ervaring is wel behoorlijk veranderd maar de spanning is toch gebleven, ook al zijn we goed op elkaar ingespeeld en is de boothandling geen probleem, het grote water maakt dat je je nietig voelt en je toch altijd in een bepaalde alerte toestand verkeerd, altijd klaar om in actie te komen. Ik ben wel blij dat ik dat niet allemaal alleen hoef te doen en we samen delen in deze spanning. Maar gelukkig zijn er ook heel veel momenten van spanningsloosheid, onder het genot van een glaasje koele wijn een zonsondergang bekijken, rustig zeilend, gewiegd door die deining, een ongelooflijke sterrennacht erna, prachtig!
Het materiaal is toch ook wel een issue. Hoeveel reserve onderdelen moet je meenemen om een jaartje onderweg te kunnen zijn. Zoals boven beschreven dus eigenlijk nooit genoeg als je ziet wat er zoal kapot gaat. Na een best dure reparatie van de zeilgarderobe was ik onaangenaam verrast toen we na een week al de leuvers eraf voeren, dan denk je ook. De GPS ter ziele, niet echt verwacht, maar voldoende van mee, verstaging is essentieel, is ook vervangen en na blijk van corrosie door verkeerde afwerking nogmaals vervangen, maar in deze omstandigheden met een beetje zout erbij, blijkt dat ook deze kwaliteit weer onvoldoende was, overal roest over de 8 mm hoofdwanten terwijl de 7 mm versie er nog blinkend bij staat! Waardeloos dus en een continue punt van zorg.
De buiskap is wel een hele verbetering nu we erover heen kunnen kijken en met de aanpassingen zoals gevraagd. Hij is alleen nog niet waterdicht en bij een beetje zeegang slaat het water aan de voorzijde erdoorheen en nog steeds naar binnen. Dat heeft al een paar zere plekken op onze hoofden opgeleverd. De te openen voorruit is bij deze temperaturen echter heerlijk! Maar wat mist zijn de gedeeltelijk doorzichtige afdekkingen van de ruiten die bij deze zon eigenlijk essentieel zijn. Een aantal schepen ritsen die er op en af.  Zo ook bij de bimini..
Onze winterstop had eigenlijk tot doel de aangroei te stoppen en weer een aantal maanden aangroei vrij door het water te kunnen, helaas, het blijft dit maal bij dromen. De lagen aangebrachte anti aangroei verf zijn niet in staat de aangroei te voorkomen. Onze hoop is nu dat de zelfslijpende eigenschappen wel voldoende gaan zijn en de alweer aanwezige laag wieren en algen eraf gaat spoelen als we weer onderweg gaan. Wat wel leuk is is de hoeveelheid visjes en vissen die aan die algenlaag knabbelen, maar over de komende afstanden willen we toch ook geen maanden gaan doen.
Wat mij erg tegenvalt is het fysieke, niet zozeer het gebrek aan slaap maar vooral de kracht die je nodig hebt om als acrobaat aan de achterbeugel te slingeren of een ankerketting, die in de knoop zit, weer 30 mtr binnen te halen, of lieren weer opnieuw aan te draaien, maar vooral jezelf in een onrustige zee staande en overeind maar vooral binnenboord te houden als het grootzeil op de giek moet worden gebonden. Wat mij erg meevalt zijn de wachtsystemen, 4 uur op 4 uur af, dat doen we na 2 dagen eigenlijk fluitend, waarbij ik me realiseer dat bij storm het natuurlijk anders is. LJS kan echter behoorlijk getemd worden als we zeil minderen, waarmee we ook rust aan boord kunnen brengen en binnen uit het geweld kunnen bijkomen.

Ik kan nog veel meer opschrijven maar dan wordt het nog langdradiger wat niet de bedoeling is. Het is al meer dan genoeg zo.
Al met al ervaar ik het dus ook zoals al door velen omschreven en in allerlei blogs en boeken opgenomen, met uiteraard de verschillen in persoonlijke beleving en ervaring.
Maar ik ervaar het vooral ook hoe ik het zelf had bedacht en er over heb gedroomd hoe het zou gaan worden. Gelukkig is het tot op heden ook zo, want anders..??
Nou ja, die beer kan gelukkig in de kast blijven..

Onderstaand nog wat foto indrukken..

Toch weer een schip midden op de Oceaan..

Zo gaat het lekker relaxed..

Prachtige luchten op de einder..

LJS schuift er zachtjes overheen..

Ietsje onstuimiger.. Nou ja, ietsje..

Onder het genot van een glas wijn.. 

Het lijken wel nederlandse luchten..



LJS in getemde vorm, maar nog steeds stuivend..

Zelfs hier volledig in tenue..

Tja, wat hier aan toe te voegen..

Net als dit, prachtig toch..

Onstuimig, maar indrukwekkend..

Het beeld zoals we de komende weken zullen gaan zien. Onderweg naar de einder..

 

Sao Nicolao..

Na een aantal dagen op een super droog eiland, waar het alleen regent als wij er zijn, te hebben rond gekeken en te hebben genoten, schuiven we een eilandje op.
Vannacht door naar Sao Nicolao, een andere ankerbaai maar nu vlgns de boeken een groen eiland..

Mobiele groet,

SY Long John Silver

//WL2K Zee, die zee, die eindeloze zee..

Maar nu gans anders, zoals we het een beetje kennen van de Noordzee, maar dan hoger, langer, groter, meer, indrukwekkender, daarom heet het ook Oceaan..
Onderstaand een stukje proza uit het logboek toen het vanmorgen eindelijk weer licht was en we de bergen die we de hele nacht hebben gevoeld, eindelijk konden aanschouwen.. Voor de zeilers onder de lezers. En dan was het pas 25-35 knopen wind, een 7 bft..

Logboek: 2 dec 2015
Harde wind, wel uit een goede bakstag hoek en hoge golven deden ons, maar met name ljs op haar grondvesten trillen en zwaaien en af en toe werd ze overspoeld door een nog onstuimiger exemplaar die haar op zijn golvenpad vond.. Bruisend komen ze aan stieren.. En soms er overheen..
De keurig opgeschoten schoten spoelden door de kuip, net als het zeewater wat daarbij ook de kleine openingen ontdekte die onder de bakskistdeksels zitten..
Midden in de nacht water uit de bilge blijkt geen lolletje..
Wind ne 25 - 35 kn met uitschieters af en toe daar iets boven.
Grappige maan op z'n kant zodat we nog wel iets konden zien
Golven 3-4 mtr maar nog al kort, zodat een breker die ontstaat tegen de zijkant van ljs opklimt en haar een doffe dreun verkoopt en ons daarmee binnen ook een opzwieper dat je met eten en al door de kajuit vliegt.
Baro stabiel 1016
Snelheid blijft rond 7 kn met drie riffen en de kotterfok. Veel te snel om overdag in Sal aan te komen, moet we dus iets aan gaan doen..
Windvaan is een gouden apparaat! Die ene golf die ze over het hoofd zag is haar vergeven..
Al die andere stuurde ze zo prachtig op, over en af..
En onze Willy de Windjoekel, de windgenerator die van de week nog van zijn grondvest was geblazen en gelukkig alweer gerepareerd, hield het geheel echt heel goed op spanning!

Maar als je binnen zit valt het allemaal mee, Rust, LJS gaat gestaag omhoog en omlaag, doet ze erg goed. Overal kraakt het (aluminium kraken) overal piept het en overal rammelen kopjes, borden, potten en pannen en al die andere herrie die maar niet te vinden is.
We slapen goed, we eten goed, het gaat op kleine ongemakken goed en we vorderen naar Sal..
Vermoedelijk nog 1,5 dag..
Daar wordt het vast vervolgt..

Groet, Manon en Stef
SY Long John Silver via Winlink..

Onderweg naar Sal!!

Het is eindelijk zover..
We zijn vertrokken en klaar voor 7 dagen op zee..
Dag Europa, Cabo Verde here we come..

En dan het groene deel van de Canaries

Na onze winterstop was het tijd voor het tweede deel vakantie. Want zo voelt het echt op de Canarische eilanden, heerlijk relaxt van het ene mooie eiland naar het andere zwerven. Ik geef toe, geregeld zijn het pittige tochten tussen de eilanden, maar op de eilanden is alles relaxt.

Na onze winterstop op Lanzarote zijn we in de middag vertrokken richting Santa Cruz op Tenerife. Een tocht van ongeveer 140 zeemijl, dat redden we niet meer in een dagtochtje dus zeilen we de nacht door. Toevallig vertrekt er nog een Nederlandse boot uit de haven en de hele dag en nacht blijven we 0,5 tot 1 mijl afstand van elkaar. Dat gebeurt niet vaak dat je zo lang zo dicht bij elkaar blijft varen. Omdat onze AIS een aanvaringsalarm heeft voor boten die binnen een zone van een mijl bij ons in de buurt komen ging het alarm steeds af. Ik zette deze dus maar uit, de 3 langsvarende cruiseschepen waren als varende kerstbomen toch wel goed te zien. Het was verder een heerlijke tocht, ruime wind en we gingen duidelijk sneller dan voor onze winterstop. Was ons werk in ieder geval niet voor niets.



Tenerife in de zicht


Tenerife
Na aankomst in Santa Cruz hebben we met de bemanning van de Nok een biertje gedronken op onze goede tocht, en dus gelijk maar even kennis gemaakt na (soort van) een nacht samen op zee te hebben doorgebracht. In Santa Cruz bleek ook de Tern te liggen waar we eerder op Porto Santo en Madeira contact mee hadden. Dat vroeg om een gezellige borrel om bij te kletsen. Verder lagen er nog enkele Nederlandse en Belgische vertrekkers. De Jonas organiseerde een Nederlandstalige borrel en dat werd erg gezellig. We hebben veel ervaringen, tips en roddels uitgewisseld. Verder hebben we rustig klusjes gedaan en door de stad gezworven. Santa Cruz heeft een mooi oud centrum dat op loopafstand van de haven ligt. Gedurende twee dagen hebben we een auto gehuurd en hebben we eerst de noordpunt van het eiland bekeken. Erg groen en ruig met bossen, ravijnen en steile hellingen.



Groene kloof in het noorden van Tenerife 



Kerkje in klein vissersdorp aan de noordoost kust van Tenerife

Dag twee zijn we op tijd op pad gegaan en naar de Teide gereden midden op het eiland. De Teide is het eerste dat je van Tenerife ziet als je aan komt varen, een erg karakteristieke vulkaanpunt. Met 3700 meter hoogte het hoogste punt van de Canarische eilanden. We zijn nog vroeg dus er ligt nog geen sneeuw op. Het landschap rond de Teide is erg indrukwekkend, het is een oude krater (Caldera) waar de Teide nog eens bijna 2000 meter uit oprijst.



Teide vanaf de rand van de caldera, erg droge omgeving met cactussen en vetplanten



Teide rijst op uit de caldera, uitzicht over uitgestrekte dennenbossen

De oude krater ligt vol met kleine vulkaanpieken, kratertjes, uitgestrekte lavavelden en andere vulkanische uitingen van de aarde. Het is een landschap waar je je erg klein en nietig in voelt. We hebben er een wandeling rond een paar rotspunten gemaakt, echt waanzinnig mooi.


Op de vlakte in de caldera, her en der steken rotsformaties omhoog



Grillige formaties tijdens onze wandeling



Moe maar voldaan na onze wandeling

Op de terugweg naar de haven hebben we nog een bezoek aan de Liddle gebracht om broodmeel voor de rest van de reis in te slaan (doet u mij nog maar 10 kilo) en nog meer blikken en pakken sap. Langzaam begint het idee van weken op zee door te dringen en zijn we ook de proviandering aan het voorbreiden.

Maar dan kriebelt het weer, we vertrekken via een ankerplek aan de zuidkant van Tenerife naar Gomera. Twee heerlijke zeildagen waarbij de oversteek naar Gomera zeker memorabel was. De zeestraat tussen Gomera en Tenerife staat bekend om zijn dolfijnen en walvissen. Wij hebben alle camera's dus klaar liggen. Op genua zeilen we met ruime wind langs Tenerife, de wind is erg variabel van richting door de hoogte van het eiland. Wij dwarrelen wat mee op zoek naar zeeleven. En dan opeens zijn ze daar, grienden (pilot wales). We spotten twee groepjes en komen dan op aanvaringskoers met een wat grotere die duidelijk slaapt. Hij zwemt aan het oppervlakte onverstoorbaar door. Wij wijken uit en varen precies achter hem langs. Toch wel erg indrukwekkend, je zal zo'n slaapkop maar niet zien en er tegenaan varen. Op een afstandje zien we ook nog dolfijnen, die hadden het deze keer echter te druk met vissen om met de boot te spelen.

Als we iets verder bij Tenerife vandaan komen draait de wind opeens en hebben we van bijna niets opeens 25 knopen tegenwind. Snel twee keer gereeft en over naar klein puntje genua. LJS begraaft zich geregeld flink in een golf (heeft een beetje duikboot neigingen). Het is wel bijzonder hoe de wind hier varieert. Als we bijna bij Gomera zijn valt de wind in één keer helemaal weg. Wij starten de motor voor de laatste mijlen. Vlak voor de haven worden we opgeroepen op de marifoon door de Tern. Zij voeren met ons op en hebben problemen met de motor. Wij varen er naar toe en slepen ze na wat overleg naar de haven. We hebben geluk dat er in de haven een grote box vrij is waar we naast elkaar ruim inpassen. Het kost Stef wat zweetdruppels maar ook met twee boten manouvreert hij soepel door de haven heen (en zo ruim was die niet). Bij nadere inspectie blijkt dat de oliefilters verstopt zitten met algen en dat ook de dieseltank zelf vol met algenprut zit. Echt heel vervelend, en dat terwijl ze een anti-algenmiddel gebruiken. Wij hebben de laatste keren in de zelfde havens getankt en bekijken binnenkort ook maar eens wat er in onze filters zit. Ze zijn 3 dagen bezig met leeghalen, filteren en schoonmaken. Echt een rotklus.
 

Tern op sleeptouw



Geconcentreerd sturen Stef en Manice naast elkaar de haven in

La Gomera
In de haven van Gomera treffen we ook de Ophir en de Helena weer en kletsen bij. Het is gezellig om geregeld bekenden tegen te komen en ervaringen uit te wisselen.
Het haventje van Gomera ligt erg beschut met aan weerszijden een strandje en direct naast het kleine knusse centrum van San Sebastian. Het is een erg relaxte plek, zeker na de drukke steden op Tenerife en eerder Gran Canaria is dit een echte verademing. 


Kerkje van San Sebastian op La Gomera



Uitzicht over de haven van San Sebastian, La Gomera

Torre de Conde in park in San Sebastian

Gomera is ook een wandeleiland bij uitstek. Wij combineren hier dan ook het rondrijden met de auto met enkele wandelingen. Eén dag nemen we de bus de berg op en lopen in 5 uur terug naar de boot. Terug op de boot waren we wel blij dat
we noodgedwongen op een kortere wandelroute terecht kwamen, de eerste bus was vol. Het eiland is ons erg goed bevallen en de dagen vlogen voorbij.

Onderweg tijdens wandeling op La Gomera, 1000 meter hoog 30 graden en geen schaduw, pfff. Wel heel erg mooi.

Karakteristiek kerkje in Agulo (La Gomera)

Langzaam begint echter de volgende etappe van de reis dichterbij te komen en daarmee wordt ook de planning wat
concreter... we moeten echt verder. Als we ook nog naar La Palma en El Hierro willen dan moeten we door, hoe gezellig het hier ook is. 

Na een afscheidsdinertje op de Ophir en één op de Tern vertrekken we na 10 dagen (ons record?)Gomera richting La Palma.


Ook deze tocht laten de Canaries zich van hun ontstuimige kant zien. Zelfs heel vroeg in de ochtend staat er al een stevige wind die versneld wordt door de bergen. Hij draait om Gomera heen en is dus eerst tegen net als de stroom. We komen moeizaam weg bij Gomera. Nadat we eindelijk het eiland gerond hebben kunnen de schoten geviert en gaat het halve wind met een bloedvaart richting La Palma. Vlak voordat we bij de haven zijn krijgen we nog een escorte van een school dolfijnen die op de boeggolf mee komen liften. Prachtig gezicht, hier krijgen we echt geen genoeg van.
We hebben met onze hoge snelheid het getob van het begin goed gemaakt en varen net voordat het donker wordt de haven van Tazacorte aan de westkant van la Palma in. De haven is vrij leeg en we hebben ruime keuze uit ligplaatsen.

La Palma
Op La Palma relaxen we een dagje in en rond de haven in het dorp Tazacorte, klussen een dag en rijden dan nog twee dagen over het eiland. Ook La Palma is erg hoog en we maken heel wat kilometers over de eindeloze haarspeldbochten. Deze geven aan de ene kant een blik op de oceaan in de diepte en aan de andere kant kijk je de oude krater in. Hoe veel we het inmiddels ook gezien hebben de rotsformaties en kleurenpracht blijft ons boeien. Het kiezen van de foto's uit de enorme hoeveelheid die we maken is dan ook het lastigste deel van het schrijven van de blogs (naast natuurlijk het getob met de internet verbindingen). De laatste dag bezoeken we nog de meest recente krater van de Canarische eilanden, deze is in 1971 ontstaan tijdens de laatste uitbarsting. Het lijkt allemaal nog erg vers, nauwelijks begroeiing op de hellingen die bedekt zijn met uitgestroomde lava. In de krater zelf staan al wel boompjes. Wat een taaie bomen hebben ze hier dat die kunnen overleven in een dergelijke barre omgeving. Na 4 dagen is het tijd om te vertrekken, er komt slecht weer aan en we kunnen beter voor dat de wind echt aantrekt naar El Hierro varen.




Bloemenpracht die we verder alleen uit het tuincentrum kennen

We vertrekken vroeg en zitten deze keer wel eerst zonder wind. Iets verder uit de kust hebben we opeens zuidwestelijke wind terwijl alle voorspellingen het over noordoost hadden. Weer die invloed van het eiland dat er met zijn enorme hoogte een eigen weerssysteem op na houdt. Je zou bijna de weersberichten maar aan de kant gooien. Als we aan de wind het zuidpuntje van het eiland hebben bereikt draait de wind binnen een zone van 100 meter naar noord oost en neemt toe naar 25-30 knopen. Weer een soort alles of niets effect. We stappen weer over op wat ons standaard tuig begint te worden, twee riffen en de kotterfok (heel weinig zeil). We scheuren vervolgens met 7-8 knopen richting El Hierro waarbij we geregeld met 9 knopen op het log van golven afsurfen. De verwachte harde wind is er toch al wat eerder. Toch zijn we blij dat we gegaan zijn. Dit soort tochtjes geven ons een goed gevoel en zekerheid voor wat nog gaat komen. Iedere tocht bedenken we ook wel weer een aanpassing in de lijnen en schoten om het leven makkelijker te maken. Op ontstuimige tochten als dit zien we eigenlijk geen zeeleven. De zee is veel te onrustig om iets te zien en wij zitten vanwege het overkomende zoute water veel in een hoekje onder de buiskap. We kwamen op deze tocht op 4 vliegende vissen. De haven van El Hierro heeft gelukkig een hele grote zwaaikom achter de pieren waar we het grootzeil konden laten zakken. Dat zijn de spannende momenten als je een haven op lager wal aanloopt, hoe kom je veilig de haven in en krijg je de zeilen naar beneden. In de haven hadden we onze aankomstborrel wel verdiend en stuiteren we beide van de adrenaline.

El Hierro
Het laatste, kleinste en meest zuidwestelijke eiland van de Canaries, is voor ons de springplank naar de Kaap Verden. We liggen in de haven van Estaca, tot voor kort een veerhaven waar je alleen aan de kade kon liggen. Wij hebben geluk, sinds 5 dagen heeft deze haven gloednieuwe steigers (de eerste 2 zijn al kapot. Men moppert op de te zware zeilboten, wij op de kwaliteit van de steigers).
We bereiden twee dagen de boot verder voor en rijden twee dagen met een huurauto rond. Het eiland is heel overzichtelijk. Er is nog veel meer actieve landbouw waar we op de andere eilanden veel verlaten percelen hebben gezien. Het zuiden van het eiland is een zeereservaat. We hebben er gesnorkeld in een beschut baaitje (door de harde wind deze dagen staan overal hele hoge golven). Het zit er vol vis, erg mooi. Het staat hier bekend vanwege de hamerhaaien maar die hebben we snorkelend gelukkig niet gezien.
Aan de noordkant van het eiland wordt gevormd door een 1000 meter hoge rotswand die loodrecht omhoog gaat. Boven op de bergrug over het eiland staan uitgestrekte naald- en laurierbossen.
Tijdens de laatste dag doen we nog de laatste inkopen in een voor ons nog redelijk bekende supermarkt. Met een huurauto vol boodschappen komen we weer op de haven terug. Na het stouwen van die laatste boodschappen is de boot echt vol. Honger en dorst zullen we aan boord toch echt niet krijgen.

En dan is het nu tijd om dit blog af te sluiten. Het is bedtijd, morgen op tijd op om de tocht naar de Kaap Verden te beginnen. We vinden het beide weer spannend maar hebben er ook heel veel zin in. We verwachten 7 dagen op zee te zitten, weer een nieuwe duurproef.

Canarisch eilanden synoniem voor vakantie…..

Inmiddels zijn wij ruim een maand op de Canarische Eilanden. We genieten volop van vooral sight-seeing, rondhangen of te wel chillen en natuurlijk klussen. Na een paar dagen bijkomen van de oversteek vanaf Madeira in marina Rubicon, haven in een vakantiepark maar wel erg mooi gebouwd, op de zuidpunt van Lanzarote, zijn we op verkenningstocht door de Canarische eilanden gegaan. Eerst twee dagen ankeren bij Baia Papagao en Islas Lobos. Kraakhelder water en mooi snorkelen. Met name Islas Lobos was fantastisch, mooie rotsige bodem waar veel verschillende gekleurde vissen voorkwamen. Bij het schrobben van de onderkant van de boot (wij hopen dat we dan wat sneller gaan, we hebben inmiddels een flinke baard)  kwamen hele scholen op ons af om de resten op te eten. Onder de boot woonde een octopus die van kleur verschoot als je er naar toe dook. Hij sloop heel stiekem met steentjes onder een van zijn armen van de ene scheur in de bodem naar de andere.  Het deed ons vergeten dat het water best wel koud was. Het contrast tussen de kaalheid boven water en de veelkleurigheid en leven onder water was enorm.

Vakantie-oord Playa Blanca naast het resort.

 

Kunstige beelden bij atelier op de haven. Ze staan her en der ook op de bodem van de zee maar die hebben we niet gezien.

 

 



Uitzicht voor anker in Baia Papagaio



 

In 3 etappes zijn we langs de oostkust van Fuerteventura verder naar het zuiden afgezakt. We waren een beetje zeil beu en bezig met het bezoek dat we de komende 2 weken zouden krijgen op Gran Canaria. We ervoeren Fuerteventura vooral als erg kaal en bergachtig waar de wind door de bergen en dalen op het eiland vervelend variabel was (veel of niets of te wel aan of uit, en dan ook nog eerst achter dan voor). Toch zijn de kusten mooi. Veel kleurschakeringen en verschillende lagen waarbij we blijven fantaseren over de ontstaansgeschiedenis.

 

 



Onder zeil langs Fuertaventura





Ommuurde vuurtoren en kust Fuerteventura



Waar komt dat zand toch vandaan? Zeer plaatselijke depositie van Saharazand?

 

Het binnenland hebben we verder niet bezocht en de havens zijn niet erg vermeldens waardig. In Puerto del Castillo werden we weggestuurd omdat deze vol zou zijn…. we lagen nota bene al op een vrije plek!! We zijn toen maar midden in de haven voor anker gegaan in afwachting van de officials die ze wilden sturen. Ha, geen bureaucraat gezien, wij waren benieuwd of ze langs zouden komen zwemmen ;-) Overigens wel een riskante bezigheid bleek de volgende ochtend. Na draaien van de wind lagen we bij vertrek vlak voor een mega mooringbetonblok.. Hadden we dat geweten hadden we daar aan vast gemaakt..

 



Boeien aan de steiger in Puerto del Castillo, vandaar dat we die bij het zoeken naar de ingang niet konden vinden...



 

Gran Tarajal had een mooie haven met goede voorzieningen en voldoende plaats en een leuk authentiek dorpje. Nauwelijks toeristen alleen maar Fuerteventurianen en enkele restaurantjes. We hebben er heerlijk gegeten aan de ‘boulevard’ langs het strand waar we de langs flanerende Fuerteventurianen konden bekijken. De laatste haven van Fuerteventura was Puerto de Morro Jable, een triest gebeuren wat ooit een mooie haven had moeten worden maar het nu absoluut niet was. Voordeel was wel dat het liggeld ook niet noemenswaardig was, zo ook de voorzieningen..



Zuidpunt Fuerteventura

Onderweg hebben we een paar e-mails naar de haven van Las Palmas gestuurd in de hoop dat we een plek zouden kunnen krijgen. Doordat de ARC (Atlantic Rally for Cruisers) daar vandaan vertrekt is deze haven al 2 maanden van te voren volgeboekt. Wij kunnen ons niet voorstellen dat de deelnemers twee maanden van te voren al in Las Palmas gaan liggen en gaan er op goed geluk heen. Antwoord op onze mail hebben we niet gekregen, anders dan als we vragen hadden we ze moesten mailen.. Las Palmas is de beste plek die we kunnen bedenken om een tijdje met ons bezoek te liggen en vandaar uit het eiland verder te bekijken en eventueel wat dagtochtjes vanuit de haven te maken.

Aankomst Las Palmas, Gran Canaria

In de haven aangekomen bleek dat ze onze mails wel hadden ontvangen maar niet gelezen (hun eigen aanvraagformulier voor een ligplaats nota bene). Wij konden maar voor 2 dagen gegarandeerd een plek krijgen, daarna was het afwachten. Wij een lang verhaal over bezoek ophangen dat langskwam en niet kon zeilen etc. De boodschap was dat we het de volgende dag maar met de havenmeester moesten regelen, in het bureau konden ze geen toezeggingen doen.

De volgende dag gingen wij dus vol goede moed en met het voornemen niet weg te gaan voor het geregeld was naar het havenkantoor op zoek naar de havenmeester. Na een uur wachten (computerstoring waardoor alles lang duurde) zag Stef buiten opeens een wat belangrijker man lopen waar havenpersoneel dingen aan vroeg. Hij schoot er op af.. of hij de havenmeester was, ja dus. Hij vond wat aanspraak blijkbaar wel leuk en troonde ons na ons verhaal over bezoek mee naar zijn eigen kantoortje. Na de reserveringslijst van de ARC wel 5 keer van voor naar achter en anders om te hebben doorgespit was de conclusie dat wij tot en met de 24-ste konden blijven liggen op de plek die ons gisteren was toegewezen. De laatste 2 dagen zouden we dan wellicht moeten verhuizen naar een andere plek. Na onze grote dank aan deze opper-bureaucraat (wel heel aardige) te hebben uitgesproken verlieten wij erg blij en opgelucht het kantoortje. Na het opruimen/herinrichten van de boot (afgelopen maanden hadden we de gastenkooi ook vol gestouwd met reservespullen en mogelijk ooit andere bruikbare zooi) en al even sightseeing in de stad was het dan zo ver. Mijn (Manon) ouders zouden landen op Gran Canaria. Heerlijk om ze weer te zien na ruim 3 maanden. We hadden de eerste en de laatste paar dagen een auto gehuurd om met ze het eiland te bekijken. We hebben dan ook heel wat kilometers gereden. Gran Canaria heeft ons blij verrast met een heel afwisselend landschap. Van heel droog met een enkele cactus of vetplant in het zuiden tot eucalyptusbossen in het noorden en naaldbossen hoog in de bergen waar de wolken een uitgebreide inspectie van de omgeving moeilijk maakten. De stad zelf is vooral erg groot met een mooi centrum en erg hectisch verkeer en een voor ons vreemde verkeersplanning.



Dorp in groene noorden van Gran Canaria



Aguimes, Gran Canaria




Lieflijk dorpje Teror

Twee dagen zijn we gaan zeilen. Dag één met weinig wind waarbij we een grote walvis hebben gezien op enige afstand en gesnorkeld. Dag twee begon met een lekker windje die bij het verlaten van de haven flink toenam waardoor het meer een soort stormrondje werd die in verband met opkomend zeeziekte niet te lang moest duren. Maar in ieder geval hebben mijn ouders zo een beetje idee gekregen van de boot waarmee we onderweg zijn. Het weer was erg wisselvallig met af en toe veel regen (helaas stort het riool over in de haven). Gelukkig is er altijd een zonnige kant aan het eiland die met de auto snel te vinden is, en dat maakt het wel tot een heel relaxt vakantie-eiland.

Na 8 dagen was het tijd voor een wisseling van de wacht en vertrokken mijn ouders met het vliegtuig dat de zoons van Stef met zich meebracht. Met de jongens hebben we nog meer van het eiland bekeken en vooral gechilled op het strand, op het terras, op de boot en in de stad. En een dagje iets minder chillen tijdens buggy-rijden in de bergen, stof happen en voor de jongens heel veel modder.



Terug van Buggy-rijden



Stef met zijn jongens, sight-seeing krater




Panorama uitzicht hoog in de bergen van Gran Canaria

Wie heeft er van onze bananen gegeten? Waarschijnlijk vleermuizen.

Tijdens het ontbijt op hun laatste dag bleek het vliegtuig opeens een dag later te gaan. Stress (niet chill).. auto dag langer gehuurd, nieuwe bestemmingen en vertier en toch nog maar meer gechilled om van deze stress weer bij te komen. Ook hebben we nog veel geshopt naar ontbrekende onderdelen en onze ogen uitgekeken bij de enorme Decathlon waar we beide een shorty (soort wetsuit), camping lampjes met afstandsbediening en rood licht, en een paar sokken en zonnebrillen met koker, rijker weer naar buiten zijn gekomen. Maar op maandag vertrokken ze dan toch echt en wij ook omdat we op woensdag een afspraak hadden op Lanzarote om uit het water te gaan. En dat was toch nog even ruim 100 mijl varen, maar dat is weer een ander verhaal…..  Oh ja, we hebben verder niemand van het havenpersoneel meer gezien en bijna 3 weken op ons plekje gelegen. Wellicht komt dat ook omdat we er bijna nooit waren. Continue met de auto op pad en bijna meer kilometers gemaakt op dit eilandje dan mijlen er naar toe..

 

Wij op het randje van een krater op Gran Canaria