//WL2K We zijn er, aan de overkant..

Er is iets gebeurt, niet iets erg schokkends maar voor ons toch wel ingrijpend..
Het is niet schokkend omdat met ons nog vele anderen het doen, maar toch, er zijn er meer die het niet doen en vooral ook nooit zouden willen..
Wat is dat schokkende dan? Wel, we zijn Oceaanzeilers geworden..! Neptunes nog niet de hand geschut overigens..

Eigenlijk zijn we dat natuurlijk al langer, maar de eerste overtocht naar de Cariben was toch anders.
Dit was iets waar we tegenop zagen, verhalen over windstiltes, stormen, golven etc.Verhalen over dolfijnen en walvissen of orca's..
We keken er naar uit! Waren ook best weer aan wat te varen toe.
En weet je, nu hebben we het gedaan! We zijn de oceaan overgestoken, niet de grootste, maar toch, een echte!
Lang geleden repte ik over die zee, die eindeloze zee, maar die is hier zo mogelijk nog eindelozer, nog leger maar vooral wisselvalliger. Het is een aaneenschakeling van weersystemen die elkaar in rap tempo opvolgen, hoog laag hoog hoog laag er even tussendoor en ruggetje hier of ruggetje daar, overal loert er wel iets.
Het heeft ook wel weer iets, je bent actief bezig weerberichten te verzamelen en met mede zeilers te overleggen via de radionetjes wat de beste techniek gaat worden. Daar wordt je eigenlijk ook niet wijzer van omdat de meesten allemaal iets anders hebben gehoord en weer anders daarop reageren. Daarnaast zijn er de professionele routeerders die ook moeten verdienen maar niet al te aansprakelijk willen zijn voor geleden schade van een mis-interpretatie van het weer, en uiteindelijk, het blijft het weer.. Onvoorspelbaar!
Als je de grib hebt binnen gehaald, heb je mazzel als de wind zich er aan houdt, meestal doet hij zijn eigen zin.
Maar het geeft zo een oversteek ook wel weer zijn charme, de heenreis was 13 dagen lang voor de wind weg en voor de vorm hebben we het zeil een keer veranderd maar dat was eigenlijk niet nodig geweest.
Deze 13 dagen zijn we dus ook met de zeilen en weerkaarten druk geweest, zeilen er op, er af, minder, meer, minder etc. De boom hebben we alleen vandaag even erin gehad, maar dat was zonde van de moeite. De wind kwam niet..
De weerkaarten binnenhalen, bekijken en overleggen met onze routeerder thuis, (handig hoor, een zeevarende zoon, die weet precies tot welke hoogte van de golven je nog "lekker op en neer kan gaan") over de te volgen strategie om niet te veel maar ook niet te weinig wind te hebben. Een heel gepuzzel en radio gepruts. Verder is er de dagelijkse zorg voor LJS, die heeft het zwaar te verduren gehad in het alsmaar durende klappen van golven tegen de romp, zelfs regelmatig er gewoon overheen, de tijden zonder wind maar waar de golven het tuig uitkloppen dat alles staat te trillen op dek en in de kastjes. Gelukkig is de schade beperkt tot een scheur hier en een schaviel plek daar en hebben we het op wat gebroken stuurlijnen en een kapot blok na heel kunnen houden. LJS heeft zich bewezen..

Maar nu is het dus bijna zover, vanmiddag doemde Flores, het westelijke eiland van de Azoren voor ons uit de nevelen op, een mooi gezicht, een emotioneel moment, een borrel waard! Na bijna 1700 mijl in eigenlijk 13 dagen, zijn we er, een stukje verder op ons rondje Atlantic, een serieuze stap dichter bij huis..

Groeten vanaf Long John Silver.