Schotse gordijnen

Neptunes Staircase, 8 sluiskamers achter elkaar

De sluizen van Neptunes Staircase, het laatste sluizen complex van het Caledonisch Canal zagen er een dag lang verlaten uit. Geen boot kon er doorheen, de dolende toeristen vroegen zich af waarvoor ze eigenlijk de bus uitgestuurd waren. Regenflarden joegen als gordijnen over de trappen heen, soms was de onderkant van de sluizen rij niet te zien. Door de mist vonden we een pub voor fish&chips en een lokale ale.

De volgende ochtend heeft Stef bij het koffie zetten gelijk de marifoon aan gedaan. Terwijl we nog in bed aan de koffie zitten, komt er opeens een gemompel uit de marifoon “de resterende boten kunnen de sluis in”. Oeps, dat zijn wij! We springen uit bed, melden dat we er aan komen en binnen 5 minuten zijn we in de kleren en los. Zo snel waren we nog nooit. De Deense buren liggen al lang en breed in de sluis en de deuren gaan gelijk achter ons dicht. We kunnen door! Wat een mazzel dat Stef zo wakker was om de marifoon aan te zetten.

Als het kanaal ons heeft losgelaten varen we om de hoek waar de Verleiding ligt die de andere kant op vaart. We drinken samen koffie en wisselen mooie plekjes uit. Onze volgend doel wordt de baai waar zij een otter hebben gezien. Als we de baai invaren worden we verwelkomt door dolfijnen. Op de kant staat een ruïne van een kasteel. Mooi plekje weer! We maken de bijboot weer paraat en gaan de kant op. Na een zompige wandeling komen we met verse munt voor de thee weer terug aan boord. 

Daarna waagt Manon nog een poging om te vissen. Vanaf de boot wil het niet echt lukken. Gewapend met oude roestige makreelhaken dan maar een poging vanuit de bijboot. Binnen 5 minuten liggen er 4 kleine makrelen in de emmer. Na nog een paar rondjes door de baai peddelen staat de score op 8 en steekt Stef de Cobb aan. Ze zijn erg lekker. We nemen ons voor ongeveer 1 keer per week te gaan vissen dan wennen we mogelijk vanzelf aan de slachtpartij die nodig is voor zo’n lekker maal. 

De volgende stop is Tobermory, een havenplaatsje op het eiland Mull waar de kade omzoomd is met kleurrijke huisjes. Het doet bijna Mediterraans aan. Het is schitterend weer, we halen de korte broek weer te voorschijn en doen de was. Weer waarbij de was kan drogen is hier erg zeldzaam. Als we een wandeling naar de vuurtoren maken struikelen we bijna over een otter die in een beekje rondscharrelt. We filmen en fotograferen beide maar zonder veel succes. We hebben twee leuke ontmoetingen met mensen in de haven die ons overladen met tips waar de mooiste plekjes zijn en de grootste gevaren in de onstuimige Schotse wateren. De Schotten zijn over het algemeen erg vriendelijk en spraakzaam, helaas verstaan we ze niet altijd 😉.

Kleurrijk Tobermory

Zoek de otter

Wandeling naar de vuurtoren

Hond vriendelijk land, niet alleen in de pub zijn ze welkom maar ook op de wandelpaden

We varen verder naar de ‘small Isles, Muck, Eigg en Rum’. We doen een poging om in Muck te gaan ankeren maar de haven is erg krap en ligt, zo als vaak, vol met lokale moorings (boeien om aan vast te maken) en bootjes zodat er geen ruimte over is om te ankeren. Het ziet er ook allemaal wat desolaat uit. We varen door naar Rum en vinden daar een ruime baai omzoomd door bomen en paar huisjes en een statig  landhuis.

Het anker houdt gelijk. Het eiland trekt en in de regen gaan we aan land voor een kleine verkenning. Het is erg groen en bosrijk in tegenstelling tot de meeste plaatsen hier die eerder kaal dan bosrijk te noemen zijn. Er wonen een paar mensen op het eiland die allemaal iets schijnen te bakken of verhuren om aan de kost te komen. In het ‘dorpshuis’ drinken we koffie met cake. Helaas is de ranger een dagje naar vaste wal dus de aangeplakte lezing over het eiland blijkt vanavond niet door te gaan.  

LJS voor anker bij Rum

Overal bloeien mega fuchsia's

De volgende dag varen we in de drizzle naar Skye en de Sound of Sleat. Op genua met ruime wind hebben we een heerlijk tochtje. Onderweg zien we zeehonden en dolfijnen. Halverwege de Sound of Sleat gaan we voor anker in een ruime baai. Een mooie uitvalsbasis om met een gunstig tij de nauwe passages door te gaan waar het nogal hard kan stromen. Als we net voor anker liggen zwemt er een zeeotter vlak bij de boot. Helaas zijn Schotse otters erg schuw en durven ze niet op de foto dus ook deze is niet vastgelegd. De volgende dag kijken we vlak voor dat we willen vertrekken nog even naar het weer. Er wordt nu soon een gale 8 voorspeld, we besluiten om in de baai te blijven liggen. Het stroomt hier in de nauwe doorgangen niet alleen hard maar door de hoge bergen er naast neemt de wind ook erg toe door tunnel effecten. We luieren een dagje met lezen en door de raampjes gluren naar otters. Het regent ook de hele dag onafgebroken dus de kant trekt ook niet erg.

Het gordijn zakt weer naar beneden

De volgende dag twijfelen we even, nog een dagje blijven liggen? Buiten hangen de wolken zo laag dat je de overkant van de baai veelal niet kan zien. De wolken hier vormen een soort Schots gordijn dat geregeld om de 5 minuten open en dicht gaat. Dit maakt het landschap erg verrassend, zo zie je het en zo is het weer verdwenen. 

We besluiten toch te gaan. Als we het anker ophalen blijkt het vol te zitten met klei en kelp, we hebben goed vast gezeten in de harde wind. We zijn inmiddels erg blij met het oversized Rocna anker dat we voor deze reis hebben aangeschaft. Het slaapt wel zo rustig als je weet dat je ligt als een huis.

Eenmaal buiten hebben we even spijt dat we zijn vertrokken. Op een half kotterfokje (een klein voorzeiltje nog kleiner gemaakt) scheuren we met 7 knopen over het water. We surfen bijna op de golven van ruim 2 meter die ons achterop komen. De golven en de wind worden echter al gauw minder en we komen rustig door de engte heen en moeten zelfs de motor aanzetten als we bij de brug van het vaste land naar Skye aankomen. De wind is op. Gelukkig komt hij na een uurtje weer terug en we varen door naar Rona. Hierover zijn we door meerdere boten getipt als een leuk eilandje met een lodge met nieuwe jonge beheerders waar je ook kan eten. Als we er vrij laat aankomen pikken we een mooring op en laten we snel de bijboot in het water om door de regen naar de kant te gaan.

Avondrood in de baai van Rona

Helaas, er staat een groot bord op het pad naar de lodge dat ze closed zijn. Een douche blijkt 4 pond te kosten, dan wassen we die haren wel aan boord. Bij de waterslang is een bordje geplaatst dat het niet voor consumptie geschikt is. We worden inmiddels misselijk van het gechloreerde water uit Tobermory en plaatsen een jerrycan onder de slang vanaf onze zonnepanelen in een waterdichtframe. Ons systeem blijkt te werken in dit klimaat. Binnen 5 minuten hebben we 5 liter heerlijk fris water verzameld (van een oppervlakte van 2 m2, reken maar uit hoeveel regen er hier valt). Aan boord eten we het restje chilisincarne van gisteren en gaan moe van een lange dag varen naar bed. De volgende ochtend regent het nog steeds pijpenstelen. We willen toch iets van het eiland zien en gaan in regenpak aan land voor een niet al te lange wandeling in de regen. 

Heb ik al bereik?

Het is nat!

Het voordeel van de wandeling is dat we boven op de heuvel bereik hebben om het weerbericht te checken. Weer west 5-6 morgen verdorie.

We willen eigenlijk nog naar de buiten Hebriden maar de wind is steeds west en dus tegen en meestal windkracht veel tegen. Omdat we nog niet west uit kunnen doen we nog een etappe noord en komen in Loch Gairloch terecht. Met hulp van een vriendelijke blonde schotse rasta in een rood bijbootje komen we door een erg nauwe ondiepe doorgang achter een eilandje door. Hij wijst ons ook een vrije mooring aan. Ook hier zoveel moorings dat er niet te ankeren valt. s’Avonds gaan we eten in de pub op de kant. Onze vriendelijke gids staat ook hier klaar en sleept met ons de bijboot op de kant. Hij blijkt op de gaffelgetuigde houten boot naast ons te wonen en net terug te komen van een vakantie naar de Faeröer. Op de terugweg heeft hij 14 uur bijgelegen in 50 knopen wind. Wij zijn wel blij dat wij niet zo ver gekomen zijn. 

De volgende dag wagen we een poging om naar de buiten Hebriden te varen. Het is west niet al te veel en we maken een redelijk mooie slag de goede kant op in een vriendelijk zonnetje voor de verandering.

Helaas is dat na 2 uur op en komt er een gordijn op ons af. We reven snel en de wind neemt toe tot 25 knopen, we zien niets meer door de regen. We hebben wel even voor het eerst deze reis dolfijnen die op de boeggolf meeliften, heerlijk! We kijken of er op de noordpunt van Skye nog goede beschutte ankerplekken te vinden zijn maar daar is onze pilot erg negatief over, swell en valwinden. We dubben en kijken elkaar eens goed aan….. Het zit er niet in, ook de komende dagen alleen west of zuidwestenwind 6 of meer. We gaan zuid uit! Zodra we het besluit hebben genomen gaat het gordijn weer open en kunnen we genieten van het grootse landschap van de bergen en kliffen van Skye. We maken er een lange dag van en ankeren aan het eind van de dag alweer net onder de brug van Skye door in Loch Duich tegenover het mooi verlichte kasteel van Dorie.

Kasteel van Dorie

Het is een heel groen mooi beschut baaitje waar we denken twee nachten te liggen vanwege de voorspelling Zuidwest 8 morgen. We ankeren vrij dicht naast een klein bootje met gestreken mast aan een mooring. Midden in de nacht maakt Stef mij wakker ‘Schat we hebben een probleem. De mast van de buren komt binnen’ Dan ben je wel wakker! Het is windstil en laag water. Beide hebben we dus wat lengte in ketting over en draaien blijkbaar niet gelijk in de rare stroomwervelingen in de baai. We halen onze ketting een stuk op en krijgen een relaxte 10 meter afstand. Gelukkig ging alles rustig drijvend en is er verder niets aan de hand. Morgenochtend met hoogwater kijken we wel weer.

Die volgende ochtend hebben we in ons beschutte baaitje nog steeds geen wind. De voorspellingen zijn ook geen 8 meer maar 6 Bft. We gaan maar ankerop want om nu nog een nacht rond dat bootje te drijven. Rond kentering naderen we de engte van de Sound of Sleat. Deze keer met het gordijn meer open dan dicht en kunnen we de hoge bergen aan

weerszijden ook zien. Helaas krijgen we halverwege de wind op kop die weer toeneemt tot 25 knopen in de nauwe doorgang. Met flink gas kruipen we op motor soms 3 soms maar 1,5 knoop (ongeveer kruipsnelheid) door de engte. Het regent pijpenstelen. We houden vol en na 4 uur zijn we 11 mijl verder en gaan we voor anker in de ruime ankerbaai waar we eerder al lagen. Helaas laat de otter zich deze keer niet zien. We zetten de kachel aan om weer droog en warm te worden.

De volgende dag kruisen we de 8 mijl naar Mallaig aan de overkant. Voorspelling NW 8 voor morgen. We boeken de haven maar gelijk voor twee nachten. Morgen maar eens een mooie wandeling maken. Gelukkig zien we in de weerberichten wel een paar mooie weergaatjes om een paar stappen naar het zuiden te maken. Over een paar dagen zullen de Schotse gordijnen plaatsmaken voor Ierse, hopelijk zijn die wat vaker open.

Foto's van de wandeling in Mallaig:

Zonnedauw gespot