Onze baai in lock-down

Met wikken en wegen gaat tijd versleten. Gelukkig want tijd hebben we hier in overvloed en moeten we kwijt. We kunnen niet voor- of achteruit. Vooruit is het nog te slecht weer en achteruit zijn alle grenzen dicht (vooruit ook de meeste trouwens). Ondertussen leren we ‘onze’ baai steeds beter kennen.

Onze baai in Corona tijd

Onze baai is sinds het vorige blog wel veranderd. Waar we toen nog idyllisch en ‘veilig’ bij een onbewoond eiland lagen liggen we nu bij de bewoonde wereld. De dag na het posten van het vorige blog werden we weggestuurd van het eiland. Het was voortaan verboden gebied, voor 

Voor anker in Orient Bay

onze veiligheid. Advies was om naar Marigot Bay te gaan. Zelf vonden we het op dit eiland een stuk veiliger dan tussen 160 andere boten in een baai. We verkasten naar Orient Bay, daar schommelden we te erg dus verkasten we naar Pinel Island. Ook een natuurgebied met een mooi strandje en lieflijke heuvels. Normaal gesproken overstroomt met dagjes mensen voor het strand en restaurants maar nu helemaal verlaten. Sinds de lock-down is het verboden om naar het

Voor anker voor het strand van Pinel Island

strand te gaan en dus ook naar dit eiland. Het geeft ons wel een mooi uitzicht. We maken kennis met onze twee buren, een Fransman en een Canadees. Maar na een paar dagen is het ook bij Pinel raak, we worden opnieuw weggestuurd. Hebben wij een neus voor verboden gebieden? Hebben die Fransozen dan alle mooie plekjes tot verboden gebied verklaard? Onder protest gaan we weer ankerop en laten 300 meter verderop het anker opnieuw vallen. Nu liggen we in de baai Cul-de-Sac en dat is geen natuurgebied. Er zwemmen wel meer schildpadden dan even verderop in het marine reservaat 😊. Het is ook zeker geen slechte plek. Er liggen maar een

Volop inspiratie in de baai

paar boten (de meeste leeg), is goed afgeschermd tegen de golven van buiten dus in alle opzichten lekker rustig. We hebben al twee keer een uitje gemaakt naar Anse Marcel een baai om de hoek waar we in een kleine jachthaven water kunnen tanken. Het regent helaas niet genoeg om onze tanks te vullen. We mogen ook met de boot alleen bewegen voor essentiële zaken, daar valt water halen onder bleek tijdens politie controle op volle zee.

Als je een paar weken op één plek ligt dan zie je steeds meer details in je kleine wereldje. Zo is daar de prille liefde. Onze buurman van Pinel is ook naar deze baai gekomen. En we zien steeds drukker verkeer tussen een catamaran en zijn boot. Op de catamaran bevindt zich een hele mooie dame als bootoppas. Waar zij eerst altijd alleen door de baai scheurde met haar bijboot is dat steeds vaker in gezelschap van de grijze boot-man. Het is duidelijk dat ze de social distancing-fase voorbij zijn. Afgelopen weekend was het zelfs zover dat ze aan boord was tijdens het vaste weekend van zijn kinderen. Dit leidde wel tot uithuilen bij de yoga-man die onderdeel van deze drie-eenheid vormt.

Water tanken in Anse Marcel

Yoga-man laat ons geregeld beseffen dat we te weinig bewegen. Waar hij twee keer per dag een uur yoga op het voordek doet, komen wij (Manon in dit geval) niet verder dan af en toe een start. Na 10 minuten heeft ze er al schoon genoeg van. De nieuwste vinding van de Yoga man is al zwemmend het anker uit de grond trekken. Achter de boot aan een touw en dan hard zwemmen. Kunnen wij met ons nieuwe Rocna anker ook wel weer vergeten, die krijgen we nooit uit de grond. Wij zwemmen dus af en toe dan maar een stukje (stiekem want dit is ook verboden in Frankrijk) of wandelen met ons officiële briefje naar de supermarkt. Boodschappen sjouwen is natuurlijk ook lichamelijke oefening.

Onze baai, Cul-de Sac. LJS met al onze buren

Binnenkort gaan we boodschappen doen met de auto van de Standvastige Fransen. Een lief, wat ouder stel die 22 jaar geleden uit Frankrijk naar hier zijn gezeild. Sinds die tijd wonen ze in deze baai op hun boot. En dan te bedenken dat wij het na vier weken al wel hebben gezien. Vorige week voeren we even langs om te vragen of zij nog een tip hadden om water te halen. Helaas niet, zij nemen iedere dag een jerrycan mee als zij naar hun kantoor in de drukke Marigot Bay gaan. Maar heel spontaan boden ze

Tijdens wandeling blijkt dat we ook
 20 ezels als buren hebben. Toch bij dan
we met een auto mogen lenen ipv een ezel

gelijk hun auto aan voor als we een keer veel boodschappen bij de grote supermarkt verderop willen doen. Dat gaan we zeker doen om de grote lading te halen als we weer denken te gaan vertrekken. Gelukkig spreekt Stef een aardig mondje Frans en dat opent hier deuren. Mensen zijn erg aardig en hartelijk als je ze benaderd.

Stef had hen beiden al eerder gesproken toen de boot van de Drifters langs kwam drijven. Hij was naar ze toe gezwommen om te vragen of zij wisten van wie de boot was die opeens langs kwam drijven. Er was al telefonisch contact met de Drifters. Zij zouden er in tien minuten zijn. Inderdaad ze kwamen hun boot redden. Maar ze legden zoveel gewicht in de schaal dat hun boot vastliep op een ondiepte waar de boot alleen vrolijk overheen was gedobberd. Ook met hulp van de Standvastige Fransen kwamen ze er niet af. Stef sprong weer in het water om te gaan redderen. Na vergeefs aan de giek te hangen (we zijn al flink aangekomen van het niets doen maar nog niet genoeg) sprong Stef met de val in de hand bij de Standvastige Fransman in de boot. Samen krenkten (schuin trekken) ze de boot en hij kwam eindelijk los. Inderdaad de 1,5 meter afstand kwam in gevaar dus de buurman trok maar even zijn T-shirt over zijn neus. Heel af en toe varen de Drifters nu vrolijk zwaaiend langs om te kijken of hun boot nog niet weer vertrokken is.

Dan hebben we ook de dagelijkse reuring van “het Zielige jongetje”. Iedere dag komt hij een paar keer langs gepaddeld, ‘Bonjour Madam/Monsieur, bonjour Madam/Monsieur’. Meer zegt hij niet maar dat herhaalt hij dan wel erg vaak. Maakt niet uit of er nu wel of niet iemand in de buurt is. We horen hem altijd van verre aankomen. Als je naar hem kijkt of zwaait dan blikt hij snel weg. Het is de enige persoon in de baai die niet door de politie op de bon wordt geslingerd voor zwemmen, paddelen of anderszins plezier hebben op het water.

Geregeld politiebezoek om zwemmers
en kanoërs te beboeten

Dat met die politie is wel een dingetje. We durven niet meer uitgebreid en vaak te water te gaan. De grote barracuda’s die onder de boot wonen durven we nog wel te omzeilen. Maar 135€ voor even zwemmen vinden we wel zonde en houdt ons veelal uit het water. En niet alleen ons. Zodra de politie een rondje heeft gevaren en de baai verlaat springt iedereen het water in en komen alle bewoners van de waterkant in hun kano’s en op hun sups van de baai genieten. Gelukkig wordt er weinig gecontroleerd. Je zal als Franse politieman ook maar denken iets te gaan bijdragen aan de veiligheid op het eiland en dan vervolgens op zwemmers en strandgangers moeten gaan jagen. Dat hadden ze bij hun beroepskeuze vast ook niet gedacht.

Wat doen we dan eigenlijk de hele dag….. gluren naar de buren dus, lezen, computeren, schilderen en klusjes. Oh ja en Facebooken en

Nieuwe hor voor de ingang

 

Klaar voor de boodschappen

Hoesjes over de haspels

Aan de klus achter de naaimachines

internetten, eindeloos volgen we de situatie in landen en havens en de

Radio pielen,  voorbereiding
voor een vertrek

overwegingen van lotgenoten. Maar helaas maken we elkaar meer gek dan dat we er nu wat mee opschieten. En zo blijven we piekeren

Geregeld schiet de tekst van
het goede Doel door ons hoofd

‘waarheen en wanneer’ als de grenzen weer open gaan. We hebben gedacht aan Curaçao maar dat is te warm, we dachten aan Trinidad maar dat ligt gevaarlijk dicht bij Venezuela. Dan maar naar Amerika met onze visa. Maar dat valt af omdat ze daar geweren hamsteren. We overwegen Canada maar daar is het nog te koud. Zeker gaan we naar Bermuda maar dat is nog te vroeg. Wie weet komen we nog in Nederland, daar lijken we nog welkom, maar misschien ook wel niet. En België, er zijn gevallen bekend dat men naar België ging, maar daar zijn we ook niet welkom.. 

Proost, wij liggen hier nog even en maken er het beste van.