En dan het groene deel van de Canaries

Na onze winterstop was het tijd voor het tweede deel vakantie. Want zo voelt het echt op de Canarische eilanden, heerlijk relaxt van het ene mooie eiland naar het andere zwerven. Ik geef toe, geregeld zijn het pittige tochten tussen de eilanden, maar op de eilanden is alles relaxt.

Na onze winterstop op Lanzarote zijn we in de middag vertrokken richting Santa Cruz op Tenerife. Een tocht van ongeveer 140 zeemijl, dat redden we niet meer in een dagtochtje dus zeilen we de nacht door. Toevallig vertrekt er nog een Nederlandse boot uit de haven en de hele dag en nacht blijven we 0,5 tot 1 mijl afstand van elkaar. Dat gebeurt niet vaak dat je zo lang zo dicht bij elkaar blijft varen. Omdat onze AIS een aanvaringsalarm heeft voor boten die binnen een zone van een mijl bij ons in de buurt komen ging het alarm steeds af. Ik zette deze dus maar uit, de 3 langsvarende cruiseschepen waren als varende kerstbomen toch wel goed te zien. Het was verder een heerlijke tocht, ruime wind en we gingen duidelijk sneller dan voor onze winterstop. Was ons werk in ieder geval niet voor niets.



Tenerife in de zicht


Tenerife
Na aankomst in Santa Cruz hebben we met de bemanning van de Nok een biertje gedronken op onze goede tocht, en dus gelijk maar even kennis gemaakt na (soort van) een nacht samen op zee te hebben doorgebracht. In Santa Cruz bleek ook de Tern te liggen waar we eerder op Porto Santo en Madeira contact mee hadden. Dat vroeg om een gezellige borrel om bij te kletsen. Verder lagen er nog enkele Nederlandse en Belgische vertrekkers. De Jonas organiseerde een Nederlandstalige borrel en dat werd erg gezellig. We hebben veel ervaringen, tips en roddels uitgewisseld. Verder hebben we rustig klusjes gedaan en door de stad gezworven. Santa Cruz heeft een mooi oud centrum dat op loopafstand van de haven ligt. Gedurende twee dagen hebben we een auto gehuurd en hebben we eerst de noordpunt van het eiland bekeken. Erg groen en ruig met bossen, ravijnen en steile hellingen.



Groene kloof in het noorden van Tenerife 



Kerkje in klein vissersdorp aan de noordoost kust van Tenerife

Dag twee zijn we op tijd op pad gegaan en naar de Teide gereden midden op het eiland. De Teide is het eerste dat je van Tenerife ziet als je aan komt varen, een erg karakteristieke vulkaanpunt. Met 3700 meter hoogte het hoogste punt van de Canarische eilanden. We zijn nog vroeg dus er ligt nog geen sneeuw op. Het landschap rond de Teide is erg indrukwekkend, het is een oude krater (Caldera) waar de Teide nog eens bijna 2000 meter uit oprijst.



Teide vanaf de rand van de caldera, erg droge omgeving met cactussen en vetplanten



Teide rijst op uit de caldera, uitzicht over uitgestrekte dennenbossen

De oude krater ligt vol met kleine vulkaanpieken, kratertjes, uitgestrekte lavavelden en andere vulkanische uitingen van de aarde. Het is een landschap waar je je erg klein en nietig in voelt. We hebben er een wandeling rond een paar rotspunten gemaakt, echt waanzinnig mooi.


Op de vlakte in de caldera, her en der steken rotsformaties omhoog



Grillige formaties tijdens onze wandeling



Moe maar voldaan na onze wandeling

Op de terugweg naar de haven hebben we nog een bezoek aan de Liddle gebracht om broodmeel voor de rest van de reis in te slaan (doet u mij nog maar 10 kilo) en nog meer blikken en pakken sap. Langzaam begint het idee van weken op zee door te dringen en zijn we ook de proviandering aan het voorbreiden.

Maar dan kriebelt het weer, we vertrekken via een ankerplek aan de zuidkant van Tenerife naar Gomera. Twee heerlijke zeildagen waarbij de oversteek naar Gomera zeker memorabel was. De zeestraat tussen Gomera en Tenerife staat bekend om zijn dolfijnen en walvissen. Wij hebben alle camera's dus klaar liggen. Op genua zeilen we met ruime wind langs Tenerife, de wind is erg variabel van richting door de hoogte van het eiland. Wij dwarrelen wat mee op zoek naar zeeleven. En dan opeens zijn ze daar, grienden (pilot wales). We spotten twee groepjes en komen dan op aanvaringskoers met een wat grotere die duidelijk slaapt. Hij zwemt aan het oppervlakte onverstoorbaar door. Wij wijken uit en varen precies achter hem langs. Toch wel erg indrukwekkend, je zal zo'n slaapkop maar niet zien en er tegenaan varen. Op een afstandje zien we ook nog dolfijnen, die hadden het deze keer echter te druk met vissen om met de boot te spelen.

Als we iets verder bij Tenerife vandaan komen draait de wind opeens en hebben we van bijna niets opeens 25 knopen tegenwind. Snel twee keer gereeft en over naar klein puntje genua. LJS begraaft zich geregeld flink in een golf (heeft een beetje duikboot neigingen). Het is wel bijzonder hoe de wind hier varieert. Als we bijna bij Gomera zijn valt de wind in één keer helemaal weg. Wij starten de motor voor de laatste mijlen. Vlak voor de haven worden we opgeroepen op de marifoon door de Tern. Zij voeren met ons op en hebben problemen met de motor. Wij varen er naar toe en slepen ze na wat overleg naar de haven. We hebben geluk dat er in de haven een grote box vrij is waar we naast elkaar ruim inpassen. Het kost Stef wat zweetdruppels maar ook met twee boten manouvreert hij soepel door de haven heen (en zo ruim was die niet). Bij nadere inspectie blijkt dat de oliefilters verstopt zitten met algen en dat ook de dieseltank zelf vol met algenprut zit. Echt heel vervelend, en dat terwijl ze een anti-algenmiddel gebruiken. Wij hebben de laatste keren in de zelfde havens getankt en bekijken binnenkort ook maar eens wat er in onze filters zit. Ze zijn 3 dagen bezig met leeghalen, filteren en schoonmaken. Echt een rotklus.
 

Tern op sleeptouw



Geconcentreerd sturen Stef en Manice naast elkaar de haven in

La Gomera
In de haven van Gomera treffen we ook de Ophir en de Helena weer en kletsen bij. Het is gezellig om geregeld bekenden tegen te komen en ervaringen uit te wisselen.
Het haventje van Gomera ligt erg beschut met aan weerszijden een strandje en direct naast het kleine knusse centrum van San Sebastian. Het is een erg relaxte plek, zeker na de drukke steden op Tenerife en eerder Gran Canaria is dit een echte verademing. 


Kerkje van San Sebastian op La Gomera



Uitzicht over de haven van San Sebastian, La Gomera

Torre de Conde in park in San Sebastian

Gomera is ook een wandeleiland bij uitstek. Wij combineren hier dan ook het rondrijden met de auto met enkele wandelingen. Eén dag nemen we de bus de berg op en lopen in 5 uur terug naar de boot. Terug op de boot waren we wel blij dat
we noodgedwongen op een kortere wandelroute terecht kwamen, de eerste bus was vol. Het eiland is ons erg goed bevallen en de dagen vlogen voorbij.

Onderweg tijdens wandeling op La Gomera, 1000 meter hoog 30 graden en geen schaduw, pfff. Wel heel erg mooi.

Karakteristiek kerkje in Agulo (La Gomera)

Langzaam begint echter de volgende etappe van de reis dichterbij te komen en daarmee wordt ook de planning wat
concreter... we moeten echt verder. Als we ook nog naar La Palma en El Hierro willen dan moeten we door, hoe gezellig het hier ook is. 

Na een afscheidsdinertje op de Ophir en één op de Tern vertrekken we na 10 dagen (ons record?)Gomera richting La Palma.


Ook deze tocht laten de Canaries zich van hun ontstuimige kant zien. Zelfs heel vroeg in de ochtend staat er al een stevige wind die versneld wordt door de bergen. Hij draait om Gomera heen en is dus eerst tegen net als de stroom. We komen moeizaam weg bij Gomera. Nadat we eindelijk het eiland gerond hebben kunnen de schoten geviert en gaat het halve wind met een bloedvaart richting La Palma. Vlak voordat we bij de haven zijn krijgen we nog een escorte van een school dolfijnen die op de boeggolf mee komen liften. Prachtig gezicht, hier krijgen we echt geen genoeg van.
We hebben met onze hoge snelheid het getob van het begin goed gemaakt en varen net voordat het donker wordt de haven van Tazacorte aan de westkant van la Palma in. De haven is vrij leeg en we hebben ruime keuze uit ligplaatsen.

La Palma
Op La Palma relaxen we een dagje in en rond de haven in het dorp Tazacorte, klussen een dag en rijden dan nog twee dagen over het eiland. Ook La Palma is erg hoog en we maken heel wat kilometers over de eindeloze haarspeldbochten. Deze geven aan de ene kant een blik op de oceaan in de diepte en aan de andere kant kijk je de oude krater in. Hoe veel we het inmiddels ook gezien hebben de rotsformaties en kleurenpracht blijft ons boeien. Het kiezen van de foto's uit de enorme hoeveelheid die we maken is dan ook het lastigste deel van het schrijven van de blogs (naast natuurlijk het getob met de internet verbindingen). De laatste dag bezoeken we nog de meest recente krater van de Canarische eilanden, deze is in 1971 ontstaan tijdens de laatste uitbarsting. Het lijkt allemaal nog erg vers, nauwelijks begroeiing op de hellingen die bedekt zijn met uitgestroomde lava. In de krater zelf staan al wel boompjes. Wat een taaie bomen hebben ze hier dat die kunnen overleven in een dergelijke barre omgeving. Na 4 dagen is het tijd om te vertrekken, er komt slecht weer aan en we kunnen beter voor dat de wind echt aantrekt naar El Hierro varen.




Bloemenpracht die we verder alleen uit het tuincentrum kennen

We vertrekken vroeg en zitten deze keer wel eerst zonder wind. Iets verder uit de kust hebben we opeens zuidwestelijke wind terwijl alle voorspellingen het over noordoost hadden. Weer die invloed van het eiland dat er met zijn enorme hoogte een eigen weerssysteem op na houdt. Je zou bijna de weersberichten maar aan de kant gooien. Als we aan de wind het zuidpuntje van het eiland hebben bereikt draait de wind binnen een zone van 100 meter naar noord oost en neemt toe naar 25-30 knopen. Weer een soort alles of niets effect. We stappen weer over op wat ons standaard tuig begint te worden, twee riffen en de kotterfok (heel weinig zeil). We scheuren vervolgens met 7-8 knopen richting El Hierro waarbij we geregeld met 9 knopen op het log van golven afsurfen. De verwachte harde wind is er toch al wat eerder. Toch zijn we blij dat we gegaan zijn. Dit soort tochtjes geven ons een goed gevoel en zekerheid voor wat nog gaat komen. Iedere tocht bedenken we ook wel weer een aanpassing in de lijnen en schoten om het leven makkelijker te maken. Op ontstuimige tochten als dit zien we eigenlijk geen zeeleven. De zee is veel te onrustig om iets te zien en wij zitten vanwege het overkomende zoute water veel in een hoekje onder de buiskap. We kwamen op deze tocht op 4 vliegende vissen. De haven van El Hierro heeft gelukkig een hele grote zwaaikom achter de pieren waar we het grootzeil konden laten zakken. Dat zijn de spannende momenten als je een haven op lager wal aanloopt, hoe kom je veilig de haven in en krijg je de zeilen naar beneden. In de haven hadden we onze aankomstborrel wel verdiend en stuiteren we beide van de adrenaline.

El Hierro
Het laatste, kleinste en meest zuidwestelijke eiland van de Canaries, is voor ons de springplank naar de Kaap Verden. We liggen in de haven van Estaca, tot voor kort een veerhaven waar je alleen aan de kade kon liggen. Wij hebben geluk, sinds 5 dagen heeft deze haven gloednieuwe steigers (de eerste 2 zijn al kapot. Men moppert op de te zware zeilboten, wij op de kwaliteit van de steigers).
We bereiden twee dagen de boot verder voor en rijden twee dagen met een huurauto rond. Het eiland is heel overzichtelijk. Er is nog veel meer actieve landbouw waar we op de andere eilanden veel verlaten percelen hebben gezien. Het zuiden van het eiland is een zeereservaat. We hebben er gesnorkeld in een beschut baaitje (door de harde wind deze dagen staan overal hele hoge golven). Het zit er vol vis, erg mooi. Het staat hier bekend vanwege de hamerhaaien maar die hebben we snorkelend gelukkig niet gezien.
Aan de noordkant van het eiland wordt gevormd door een 1000 meter hoge rotswand die loodrecht omhoog gaat. Boven op de bergrug over het eiland staan uitgestrekte naald- en laurierbossen.
Tijdens de laatste dag doen we nog de laatste inkopen in een voor ons nog redelijk bekende supermarkt. Met een huurauto vol boodschappen komen we weer op de haven terug. Na het stouwen van die laatste boodschappen is de boot echt vol. Honger en dorst zullen we aan boord toch echt niet krijgen.

En dan is het nu tijd om dit blog af te sluiten. Het is bedtijd, morgen op tijd op om de tocht naar de Kaap Verden te beginnen. We vinden het beide weer spannend maar hebben er ook heel veel zin in. We verwachten 7 dagen op zee te zitten, weer een nieuwe duurproef.