Porto Santo, kaal, droog en warm, maar o zo mooi..

De Madeira groep wordt gevormd door eilanden van uitersten. De één, Porto Santo, erg droog met nauwelijks begroeiing, boeiend door de grote varieteit aan geologische formaties. De ander, Madeira, een hortus botanicus met de meeste soorten bloemen per vierkante kilometer. Het is alsof je er door het tuincentrum wandelt. Beide eilanden maken onderdeel uit van Macaronesië, de eilanden aan de oostkant van de Atlantische Oceaan (zo ook nog een paar rotsen als Islas Salvages, Islas Desartes, de Canarische eilanden en de Kaap Verdische eilanden). Macaronesië betekent Gelukzalige eilanden in het Grieks. Wij kunnen ons helemaal vinden in die naam. Om de bloggen niet te lang te maken eerst één over Porto Santo en dan nog één over Madeira. Omdat ze moeilijk te beschrijven zijn vooral veel foto's.

Porto Santo

Vulkanisch van oorsprong

Cactussen groeien er welig.

Het eiland is vulkanisch van oorsprong.Ooit zijn Porto Santo en Madeira door vulkanische processen omhoog gekomen. Ergens tussen 0,7 en 5 miljoen jaar geleden. In het landschap zie je veel basalten en veel gangen die tijdens de vulkanische activiteit door de 'oorspronkelijke' gelaagde sediment gesteente heen zijn geschoten. We blijven fantaseren hoe een en ander heeft plaats gevonden. Vanaf een afstandje zijn twee van de pieken ook nog duidelijk als klassieke vulkanen te herkennen. Bij de ontdekking van het eiland schijnt ook Porto Santo groen en vruchtbaar te zijn geweest. De introductie van konijnen voor de jacht en het rooien van de drakenbloedbomen voor de rode kleurstof heeft dusdanig in het landschap ingegrepen dat het eiland nagenoeg kaal is. Op enkele plekken zijn weer naaldbomen aangeplant maar de algehele indruk blijft die van een erg droog en onherbergzaam eiland, maar waar we toch nog byzondere flora en fauna aantreffen..

Downtown Porto Santo, het dorpsplein. Links voor het oude gemeentehuis staan de Drakenbloedbomen waar ooit het eiland mee vol stond.

9 kilometer wit zandstrand vormt de zuidkust van het eiland



Een hop op het strand

Haven zonder personeel?!

De haven van Porto Santo wordt gevormd door twee enorme pieren die de boten moeten beschermen tegen de oceaan die ook zonder storm al een flinke deining op de kust zet. Er is genoeg ruimte om ook voor anker te liggen.
Van kennissen in de haven horen wij dat de dag voor wij aankwamen het personeel hun papieren is komen terugbrengen en naar huis is gegaan. De uitbater van de marina schijnt al 8 jaar geen huur te hebben betaald en de deur uit te zijn gezet door de 'autoriteiten'. Wij kunnen de eerste 3 dagen dan ook, behalve bij de politie, nergens terecht om ons te melden oid. 

Na 3 dagen besluiten we (omdat we wat langer blijven voor de Columbusfeesten) aan een mooring te gaan liggen. Dit kost €6 in plaats van €50. Het is wat gedoe met bijboot naar de kant maar het ligt ook wel weer lekker prive en om te zwemmen springen we zo even over boord. En we kunnen dus de hele week uit eten van wat we ons besparen. Wij zijn natuurlijk de dwarsliggers in de haven want wie garandeert ons de kwaliteit van de lijn die aan de mooring zit? De weelderige begroeing in ieder geval niet en zo liggen we dan voor en achter vast.. Voordeel voor ons is wel dat we nu bij de heersende noordoosten wind altijd sóchtends de zon op ons balkon hebben om te ontbijten..
 



Zoek LJS ergens beneden in de haven aan de mooring.

LJS dwars aan de moorings in de haven van Porto Santo

Elektrisch het eiland rond


De trotse chauffeur bij zijn LamborTwizzy..

Om het eiland te verkennen hebben wij een dag een Renault Twizzy gehuurd. Dit is een hele kleine elektrische auto waarin je achter elkaar moet zitten. Er zitten geen ramen in en het 'dak' is van glas. Ideaal voor het rondtoeren op een eiland van postzegelformaat waar het altijd warm is en nooit regent. Nou ja, behalve dus als wij er zijn. Ook de dag dat we een auto huurden kwamen er aan het einde van de dag donkere wolken opzetten. We hebben het net droog kunnen houden, om de bui voor te blijven heeft de Twizzy wel 70 km/hr gehaald.

Uitzicht vanuit de Twizzy kofferbak



Typische begroeiing van Porto Santo

Mooie formatie aan de noordzijde van het eiland. Vulkanische oorsprong van het eiland is duidelijk te herkennen.



Ruige kliffen waar je ook kijkt



Hele oude vegetatie in een erg droge omgeving.

Verse aanplant.

Kaal en leeg, net als op de maan missschien?

Columbus feesten


De Santa Maria, replica van het schip van Columbus

Wij treffen het, en blijven er wat langer voor hangen. Er zijn Columbusfeesten op het eiland. Columbus heeft in zijn jonge jaren even op Porto Santo gewoond en iets met suikerriet gedaan. Ook is hij getrouwd met de dochter van de eerste gouverneur van het eiland. Wij zien de hele week bedrijvigheid in het dorp, alles wordt versiert, iedere dag nog mooier. Een dag van te voren is het zo ver, de Santa Maria meert alvast af bij ons in de haven om de volgende dag vooral niet te laat te komen voor het eigen feestje. Mooie kans voor ons om de replica even van dichtbij te bekijken. Ik moet er niet aan denken om daarmee de oceaan over te varen. Volgens de uitleg in het Columbus museum op het eiland vielen de meeste van dergelijke schepen ook om onderweg en kwamen nooit op plaats van bestemming aan.

 


De Santa Maria onder zeil, Columbus is in aantocht

Parade vanaf het strand naar het dorp om dat aan Columbus te tonen.


Onderwater bloeit er meer dan boven water
De steiger en vooral ook de mooringlijn waar we aan liggen zijn erg mooi begroeid. Het contrast met het omliggende droge land is enorm. Onderstaande foto's spreken voor zich. Wat hier niet voor zich spreekt is dat deze foto's mogelijk zijn door toedoen van de kadobonnen van de RIVM collegae van Manon. Zij heeft een voor dit doel geschikte camera voor gekocht.. Bedankt!

Bovenstaande was een greep uit een grote hoeveelheid foto's, te veel om hier allemaal op te nemen.
Wat staat was een zeer aangename ervaring met een byzonder eiland, Porto Santo, niet alleen omdat het ons eerste was, maar ook door de verschijning ervan. Aardige en behulpzame mensen en groot genoeg om er een week door te brengen en vooral niet helemaal overlopen door het vastelandse massa toerisme, wel alle gemakken ervan.. Er is zelfs een golfbaan!
Mocht je het met eigen ogen willen zien? Boeken kan nog, het nieuwe seizoen staat op het punt te beginnen! Wij hebben het nu zo'n beetje gezien en zijn vertrokken voor een volgend klein vulkanisch puntje boven zeeniveau in de eindeloze oceaan..

 

Schitterende kusten

Het verschil tussen reizen op het land en op zee? Vanaf het land kijk je naar de zee en zit je op zee, dan kijk je naar het land... eens kijken wat daar tegen in gebracht gaat worden..
Zeilend langs Portugal tref je dan schitterende kliffen. Wij hadden het geluk (nou ja, beetje meer wind was ook wel fijn geweest) dat het rustig weer was en we vlak langs de kust konden varen. Vanuit Oeiras (bij Lissabon) ronden we in een dagtocht Cabo de Sao Vicente en varen naar het estuarium van Setubal. De kaap rijst stijl uit het water omhoog en we kunnen er vlak onderdoor varen. Schitterende rotsformaties zijn te zien. Wij proberen ons te bekwamen in geologie door de verrekijker maar dat valt niet mee. Determineren hoe de formaties tot stand zijn gekomen lukt helaas niet maar genieten van de schitterende vormen en kleuren gaat goed. Onderstaande foto's geven hopelijk een indruk.

Voor anker gaan we voor het strand onder de 200 meter hoge kliffen van Forte de Arrabida. We blijven kijken naar de kliffen en de variatie in stenen en hier ook begroeiing. Hier maken we ook kennis met valwinden van de berg af. Waar het de hele dag rustig was liggen we nu precies achter een klein zadel in de kam van de bergrug. En daar dondert de wind met een flinke versnelling naar beneden. Laten we het er op houden dat het onze ankertest was. Hij is geslaagd, wij lagen als een huis.

Ontbijt voor Forte de Arrabida

Panorama van baai Forte de Arrabida

Help, een vis!
De volgende dag varen we richting Sines, weer weinig wind. Opeens schoot het mij te binnen dat wij visgerei bij ons hadden en dat 3 knopen ongeveer de goede snelheid voor de paravaan was. Dus we zetten de paravaan met 5 haring/makreelhaken overboord. Hij gaat prachtig onder water. Stef herinderde zich dat een paravaan omhoog komt als er een vis aan de haak zit. Dus wij varen rustig verder. Opeens hoor ik wat geplons.... de paravaan stuitert 50 meter achter de boot aan het oppervlakte. Stef we hebben beet!! Ik zie een plastic zak. We houden namelijk uitkijk naar de hoeveelheid plastic die we onderweg tegenkomen, dat zie je dan dus overal. Stef haalt de lijn binnen, gaat erg gemakkelijk, het witte ding komt zo naar de boot. Vlakbij blijkt het een flinke vis te zijn. Help, hij hangt niet aan de makreelhaken maar aan de blinker die we voor het gewicht aan het einde gezet hadden. Maar worstelend met 5 haken en een dikke vis, geeft Stef het geheel een flinke zwieper en ligt het in de kuip. En dan....... Mijn held geeft aan dat hij niet van plan is om de vis dood te maken. Dan zal ik dat dus zelf moeten doen om de vis uit zijn lijden te verlossen. Helaas heeft LJS alleen aluminium liersleutels aan boord, veel te licht. Dan de grootste baco maar. Een paar flinke meppen op zijn kop levert een stuiptrekkende makreel op en bloedspetters in de gehele kuip. Beide staan we naar het arme beest te kijken. Dit vinden we niet leuk. Nu nog schoonmaken. Mijn held geeft aan dat hij dat ook niet doet. Met de vis ga ik op het achterplatform zitten en ga aan de slag. Ooit wel eens geleerd hoe je een vis schoonmaakt en net nog even wat tips uit het handboek voor oceaanvissers nagelezen. Volgens dat boek moet je ook een speciale voorziening voor het schoonmaken van gevangen vis inrichten op het achterdek, maar met de ervaring die we nu hebben lijkt dat echt niet nodig.. We vissen gewoon niet meer. Na deze vervelende slachtpartij hebben we twee mooie makreelfilets over die ook nog in de koelbox passen. Rest alleen een poetsbeurt van de boot met vele emmers water. In de haven van Sines gaat dus de Cobb aan en maakt Stef de vis heel lekker klaar. Dat doet mijn heldje dan weer wel.. Het was uiteindelijk 900 gram filet, we krijgen maar de helft op. Dat wordt na de BBQ ook nog 2 dagen viscurry dus. In werkelijkheid was dit een kleine vis, wat nu als je echt een kanjer vangt, wat moet je er mee, een week vis is wel wat veel en de rest overboord is geen stijl. Blijft dus over geen visserij meer.. Of we moeten na weken varen door de voorraden heen zijn..

Dé vis, een mooie makreel

Schoonmaken op achterplatform

Slagveld poetsen

Hij smaakte erg goed, alle drie de dagen.

Inmiddels zijn we een heel eind verder maar hebben nog steeds gegronde redenen gevonden om niet te vissen. (En Angel en Noah, jullie tante was dus stiekem altijd heel blij dat jullie meestal geen vissen vingen)

De Algarve
Vanaf Sines ronden we Cabo de Sao Vicente en varen we de Algarve in. Weer een mijlpaal..
Al die tijd varen we langs steeds mooiere en grilliger kliffen. De kaap zelf heeft grote grotten en losse pilaren.

Ons uitzicht voor anker

We gaan direct om de kaap voor anker in een baai waar we helemaal alleen tussen de stijle wanden liggen. Genieten! We zijn weg van de lagerwal en de oceaandeining van de westkust. We hebben uitgekeken naar ankeren in baaitjes. De volgende dag varen we naar Alvor waar we een rivier opvaren om tussen de zandplaten te ankeren. Het is vrij druk en we hebben voor het eerst moeite om het anker vast te trekken. Maar na 3 pogingen liggen we. LJS steekt niet diep en kan droogvallen dus dat we heel dicht tegen de kant/zandbank liggen dat maakt niet uit. Het water is heerlijk warm en voor het eerst zwemmen we meer dan twee slagen stoer doen.

Vanuit Alvor bellen we naar Portimao of de stuurautomaat is aangekomen... en warempel hij is er. De volgende dag naar Portimao dus. In het havenkantoor staat een enorme doos op ons te wachten. Ze waren al wat ongerust want het pakket was geaddreseerd aan zeiljacht Long John Silver en die kenden ze helemaal niet. We gaan in de baai voor anker en Stef slaat aan het klussen. We hebben een nieuwe hydrolische cylinder met slangen en pomp als set geleverd gekregen. De oude was lek en niet te maken. Het was dus erg spannend of dit allemaal zou passen. En het past! Na 3 weken met de hand sturen (met weinig wind en onder motor kan de windvaan er niet op) hebben we weer een werkende stuurautomaat. Na paar dagen klussen, relaxen en rondkijken varen we verder.

Vers bemanningslid, direct uit Engeland geïmporteerd. Moppert nooit en doet wat de schipper zegt.

Wat hier aan de Algarve wel heel anders is dan aan de westkust zijn de mega toeristenoorden waar van vroeg tot laat herrie wordt gemaakt, grote catamarans zonder mast maar speciaal gebouwd voor het dagtoerisme varen op de ankerplek bij Portimao af en aan en lossen onder veel kabaal hun massa op het strand. Daar wordt dan gefeest en gegeten en na afloop wordt het allemaal weer van zwemvest voorzien en naar de boot terug gebracht en onder veel kabaal vertrekt dat dan weer. Het crost allemaal tussen alle voor ankerliggende jachten door. Net als de waterscooters die op het strand te huur zijn. Het vliegt allemaal door elkaar heen. Dat is dan Portimao, maar bij verder varen komen we zo ook langs een aantal andere mega hotelcomplexen die de oorspronkelijke dorpjes overwoekerd hebben. Albufeira, Lagos, Faro.. Om reden van de vele krabben en kreeften potten varen we ver de zee op waar er aanzienlijk minder lggen, ook liggen hier zogenaamde vivero's waar oesters of mossels in geteeld worden hier zijn ze alleen anders dan in de ria's. Tussen de toeristische plaatsen met stranden vinden we schitterende rotsformaties.

Bij Faro varen we weer een estuarium in en liggen we weer een paar dagen voor anker. Het is hier druk, veel bootjes voor anker, waaronder een groot aantal nederlanders.
Maar behalve de echte landgenoten lijkt de rest maar zo, blijkt..
Als we met de bijboot in de haven van Olhao gaan kijken en we zo'n medelander uit Den Haag aanspreken ofwe ergens kunnen afmeren om water in te nemen, kijkt deze ons meewarig aan waar we het in vredesnaam over hebben. Hij antwoord in gebroken Engels dat hij ons niet begrijpt.. Wij ook niet..Wat moet hij in een Nederlands schip?? Dat blijkt hier een geliefde methode te zijn om de officiele instanties om de tuin te leiden en de regeltjes aan je laars te lappen. Aha.. Zo dus.. We hebben behalve de geeigende plaatsen uit Belgie en Nederland ook een schip uit Amersterdam zien liggen..

We maken een uitgebreide excursie met de bijboot door het estuarium. Varen/waden een slenk in tussen de percelen van schelpenvissers in (en varen er weer uit omdat deze helaas niet doorliep en bij de boot uitkwam.) Bijzonder ze maken muurtjes van zand, stenen en stokken. Waarvoor is ons onduidelijk dat ligt waarschijnlijk onder het zand van de percelen. Steeds met laag tij varen ze er met bootjes heen en zijn ze druk in de weer. Met hoog water is er van al deze bedrijvigheid (en het werk) niets meer te zien.

Eiland in de monding van de rivier ligt vol met aangespoeld plastic.

Ooievaars en lepelaars hebben de schelpdiertuinen ook gevonden

En langzaam begint het bij ons te kriebelen. Gaan we verder langs de Spaanse kust of is het tijd voor de volgende oversteek? De oversteek was een mooi onderwerp voor het vorige blog: de eindeloze zee.

//WL2K Eindeloze zee..!

We zijn nu een paar dagen onderweg vanuit de Algarve naar Porto Santo, het eerste eiland van de Madeira groep..
Eindeloze zee..
Met vele betekenissen in zich.. Je zou er een filosofisch epistel van kunnen maken, blij dat dat niet in de mail past..
Een paar indrukken:
Mooi, alsof je op een oneindig zwembad ronddrijft, zo prachtig blauw en helder, alleen een beetje diep, rond 4200 mtr en nog steeds een beetje te koud om van te genieten..
Eindeloos, waar je kijkt om je heen alleen maar water,al dagen achtereen varen we als Remy's hier over dat kleine stukje oceaan,zonder vogels (max 1 per dag), vissen of dolfijnen, slechts 520 mijl te gaan, dat is dan met de omweg voor voldoende wind..
Eindeloos, duurt het, want er is minder wind dan bedacht door de grib's.
Van Falmouth uit gingen we als een speer over en door het water, nu als een slakje..
De dag gemiddelden liggen met een topper van 135 mijl rond de 100 mijl per dag, vanuit Engeland was dat 50 meer..
Eindeloos de eerste twee dagen als we ons allebei ellendig en gammel voelen, zelfs Manon over de railing, maar dat waren de koekjes die niet eindeloos blijken mee te gaan..

Maar we houden nog even vol!
Vandaag de dag met een berichtje aan de buitenwereld begonnen, als dat nu ook nog gepost kan worden..


=================================
Aanvulling na aankomst. Wij houden het er op dat we dag twee nog niet inslingerd zijn. Dag drie vinden we weer echt leuk. Onderstaand een foto-impressie van onderweg.

Ons log zat vast, buiten dook Stef met borstel in het eindeloze blauw om deze los te maken.

Stoere actie maar het mocht niet baten.Water was wel erg koud!

Schipper tuurt aan einde van de eerste dag relaxt naar de einder. 

Zonsondergang was steeds prachtig!

Gelukkig kwam ze ook steeds weer op. Na een donkere maanloze nacht is het licht erg welkom.



Voorbereiding op de aankomst, onderweg de vlag van Madeira genaaid.

Op de laatste dag toch nog even dolfijnen voor de boot.

Video van de dolfijnen.

Land in zicht. Maar wel verscholen achter dikke buien.Spannend... gaat er wind uit komen? Voor de zekerheid 2x rif in het grootzeil.

Er kwam geen wind uit, wel regen. Aankomst op een eiland waar het nooit regent was dan ook in vol ornaat.

De haven van Porto Santo (eilandje naast Madeira) onderaan kale droge heuvels achter enorme golfbrekers.

Na een maand stilte...

Wat blog je als je een maand lang je blog niet hebt bijgehouden. Dat je nu echt in de relax mode zit dus. Wij zijn de hele Spaanse en Portugese Atlantische kust afgezakt, van haven naar haven gehopt geregeld een paar dagen ergens blijven liggen en nu uiteindelijk in de Algarve op Portugees/Spaanse grens aangekomen. Om nog even gunstige wind af te wachten voor de oversteek naar Madeira (en gewoon omdat het leuk is) zijn we de grensrivier opgevaren. Mooie manier om ook iets van het binnenland te zien zonder dat we van de boot af hoeven (inderdaad relaxt dus).

 

Bijzonderheden ondertussen:

Na A Coruña kwamen de Spaanse ria’s. Het was even wennen voordat we er echt van konden genieten. Dat had alles te maken met verwachtingen. Wij hadden rustige baaien in gedachte maar zijn die na de eerste baai bij Camarinas niet meer tegengekomen. De kusten van de ria’s zijn helemaal volgebouwd en erg toeristisch. Maar het is heerlijk zeilen, lekker windje en de hoge oceaandeining wordt door eilanden buiten de ria’s tegengehouden.

Wij hadden een vergunning gevraagd om 1 er van te bezoeken, Islas Cies, het zijn eigenlijk 3 eilanden heel dicht bij elkaar. De vergunning is nodig om dat het beschermd natuurgebied is. Je mag er ook maar maximaal 3 dagen blijven en er gelden allerlei regels. Nou wij hebben een nieuwe interpretatie van natuurgebied, een Spaanse dan wel. Het bleken eilandjes te zijn waar catamarans vol met toeristen heen scheurden. Wij lagen in een redelijk beschutte baai waar we alleen last hadden van golven van de catamaran’s en van langsdrijvende Spaanse boten die met een te korte ketting ankerden. Gelukkig dreven ze voorbij, ze lagen midden in de nacht korte tijd op 5 meter naast ons, dat slaapt niet echt rustig. Maar het eiland…. Erg mooi, heel hoog en stijl en redelijk begroeid met eucaliptus bomen en bamboe. Op het eiland 2 camping’s en wat pensions etc voor de losgelaten tieners. Wij hebben een mooie wandeling over het eiland gemaakt (in file met al die tieners). Het eiland is een reservaat voor meeuwen en een enkele aalscholver en dus Spaanse toeristen. Maar op zich een erg mooi eiland en we lagen voor een schitterend strand met uitzicht op de hoge kliffen van het eiland. Na twee dagen draaide de wind en lagen we erg te schommelen. We zijn verhuisd en voor het buureilandje gaan liggen.

 Dit eilandje was ook natuurreservaat en verboden toegang. Wij lagen er alleen voor anker. Heerlijk rustig en mooi. We hebben alleen een wandeling over het strandje gemaakt, om de 3 villa’s die er op stonden te bekijken. Verder kon je ook niet, de ‘berghellingen’ gingen stijl omhoog.   

 

Er zijn een paar leuke oude stadjes zoals Combarro. Erg leuk om door het kleine oude centrum te dwalen (paar straatjes/steegjes langs het water) waar aan het water overal oude kleine graanpakhuizen op palen staan. We hebben daar buiten geankerd voor een klein eilandje. Volgens onze pilot (boek met haven en navigatie info) was het een verboden militair gebied. Wij zagen bij het langs varen echter massa’s dagjesmensen op het strand en discoboten die af en aan voeren om ze aan en af te voeren. Dus wij voor anker voor mooi strandje. Al redelijk snel werd het avond en verdwenen de discoboten en dagjes mensen. Wij hadden de baai voor ons zelf, heerlijk. Doordat we zo diep in de Ria de Pontevedra lagen was het water ook iets warmer en hebben we voor het eerst zo lang in het water gelegen dat je het bijna zwemmen kon noemen. We waanden ons echt is een klein paradijs en alleen op de wereld. Dus s’ochtends stappen we zo uit bed de kuip in om van het uitzicht te genieten…. Blijkt dat wij (om half 8 s’ochtends) al helemaal niet meer alleen zijn. We zijn omringt door 40 kleine bootjes met mannetjes er in die de bodem aan het aanharken zijn. Dat is een bijzondere manier van vissen om de schelpdieren van de bodem te halen. Erg verrassend en ook wel heel leuk om te zien.   

Combarro met harkende vissers die het ontbijt opluisteren..

 

Vanaf de Ria’s zijn we Portugal in gevaren. Onze korte stop in Viana do Castello op weg naar Porto liep iets uit de hand. Het bleek een heel mooi stadje te zijn en de wind liet het afweten (weinig en tegen). We zijn een paar dagen blijven liggen, het was net feest en er waren marktjes en er hing een gezellige sfeer in de stad. Bovendien hadden we klusjes en moesten we beiden nodig naar de kapper. Vanuit Viana zijn we met de trein een dag naar Porto gegaan. Dat was makkelijker, Porto heeft geen haven in de stad, en scheelde tijd. Beide waren we eerder in Porto geweest maar het was heerlijk rondslenteren en verdwalen. Vanuit de trein konden we wat van het binnenland zien, ook wel eens leuk voor de afwisseling.

Vanuit Viana zijn we vervolgens in één lange trip naar Lissabon gevaren. 195 mijl, 2 dagen varen. Mooie tocht, dolfijnen gezien en vaak vogels, meeuwen en sternen rond de boot. Het venijn zat in de staart. Bij het ronden van Cabo da Rocca begon het opeens hard te waaien. We waren gewaarschuwd, bij de kapen waait het meestal hard. Echter de wind was net in de loop van de middag gaan liggen en wij hadden net het rif er uit gegooid. Opeens kregen we een bak wind van achter 40 knopen!! Snel de genua weggedraaid, maar met vol grootzeil nog steeds veel te veel zeil. Er stond echter een flinke deining waardoor draaien en in de wind het grootzeil omlaag een hele klus zou zijn. De volgende kaap was vlakbij en daaromheen zaten we in de ‘luwte’ zonder golven. Gespannen scheurden we richting de kaap waarbij we snelheden van 10 knopen op het log hebben gezien. Het zweet stond ons in de handen. Maar de boel bleef heel, na de kaap (ca half uur later) konden we in vlak water de boot draaien en het zeil naar beneden trekken. Pfff, opluchting toen die beneden was. Op alleen de kotterfok (heel klein) zijn we verder gezeild. We vonden een plekje in de haven van Oeiras, een voorstad van Lissabon. Heerlijke rustige haven waar iedere ochtend de broodjes met een bons op het dek werden gegooid. We kregen aanzienlijke korting als we een week bleven dus we hebben toerist gespeeld in Lissabon (klein stukje met de trein), Oeiras en geklust. De elektrische stuurautomaat was al twee weken kapot. We hebben hier de oude uitgebouwd en in Engeland een nieuwe besteld en naar Portimão (in de Algarve) laten sturen. We hoopten dat die nog in Lissabon zou komen maar dat was te optimistisch.

Omdat de internet verbindingen hier erg te wensen overlaten komen de rest van de foto's en de rest van de verhalen een andere keer.. Maar hiermee kunnen jullie de verhalen honger een beetje stillen..

 

  
 

Ondergaande zon, midden op zee, zoals je ziet met erg mooi weer..