Monsters

De drempel is hoog maar we besluiten er voor te gaan. We gaan het Caledonisch kanaal in op zoek naar monsters. Via 29 sluizen zullen we 96 km dwars door Schotland van de oostkust naar westkust gaan (al loopt het kanaal meer noord-zuid). 35 km is in 20 jaar tijd begin 1800 door mensenhanden uitgegraven. De rest bestaat uit natuurlijke meren waarvan Loch Ness, en de daar wonende Nessie, de meest bekende is.

In Inverness oriënteren we ons al op het gevaar en blijkt Nessie in veel verschijningsvormen te kunnen voorkomen. De meest voorkomende is pluche, dat kunnen we aan. Door de havenmeester in Inverness worden we op de hoogte gesteld van de kanaalprocedure. Eenvoudiger kan het niet. Roep de zeesluis op, vaar naar binnen en betaal je permit ter plaatse. Eenvoudig blijft het. Op alle sluizen en bruggen staat kanaalpersoneel die je lijnen aanpakken en de volgende plek informeren over je komst en onze voorkeur om bakboord af te meren (in verband met schroefwerking). Heel leuk vinden ze onze voorkeur niet want dan moeten ze verder lopen, alle bedieningen zitten stuurboord voor ons. Maar iedereen is echt super vriendelijk en behulpzaam. Onze permit is 7 dagen geldig (de kortste optie) dus we plannen er 7 dagen over te doen, ons benne sunnig. Dan moet je dus heel langzaam.

Sea Lock in Inverness, de toegang tot het Caledonisch kanaal

Rechte kanalen in het begin omzoomt met bloemen en bomen

De eerste dag stoppen we vlak voor Loch Ness, moed verzamelen om het monster tegemoet te treden. Het is een mooie groene omgeving, we wandelen wat en genieten van de stilte. Dan is het zover, we gaan het meer op. Als snel ontdekken we het monster! Het monster is het schotse weer met harde wind die tunnelt/versterkt over het langgerekte meer. We komen op motor bijna niet vooruit. Op genua scheuren we van de ene naar de andere oever maar komen daarmee ook niet verder, alleen is alles door elkaar geschud en nat. 

Het monster toont zich, beestachtig weer

Zo blij meet de bimini die ons hier droog houdt

Kruipend bereiken we de ankerplek halverwege het meer, gelukkig hebben we de tijd. Er staat een prachtige kasteelruïne, Urquhart Castle voor het eerst genoemd in 590 AD. Vanaf het water hebben we er goed zicht op, en op de 1000 toeristen die er als mieren over zwermen. 

Urquhart Castle

Slapen doen we goed achter ons anker want s’nachts gaat ook het monster naar bed. De wind is volledig gaan liggen, het is weer doodstil. Gelukkig staat er de volgende dag minder wind en motorren we rustig tegen de wind in naar Fort Augustus. Leuk oud dorpje met kasteel, we blijven er twee nachten en het is er stralend weer. In de ochtend nemen we eerst het sluizencomplex met 5 sluizen achter elkaar. 

Daarna hebben een gezellige dag met de Mad Max die vanaf de andere kant komt op hun tocht van een half jaar. Erg leuk om bekenden tegen te komen en we wisselen ideeën en ervaringen uit. Zij hebben een bijzondere route bedacht, zijn eerst op transport naar de Middellandse zee gegaan en varen in ruim een half jaar terug.

Het volgende stuk kanaal is erg groen en smal, we hebben mooi weer en wandelen weer een stuk. Stef gaat ook nog even de mast in, er stond een zaling scheef die even recht moest voor we weer de zee op gaan. De volgende dag varen we over Loch Oich, een kleiner kronkelend meer. De oevers zijn groen en hoog. We stoppen even bij een kasteelruïne en landhuis, deze blijken omringd door enorm hoge oude bomen. 

Het is een schitterende omgeving. Voor ons het mooiste stukje van het kanaal. Op het meer zwemmen een paar parelduikers. Al 40 jaar de mooiste vogels in mijn vogelboek, in het echt zijn ze echt ook prachtig.

In de stromende regen varen we over een winderig Loch Lochy verder. Aan het einde gaan we voor anker. Het blijft regenen, tijd voor verdieping in de historie van dit kanaal. Het is aangelegd op een natuurlijke breuklijn, The Great Glenn. Het is een riftvallei die gevormd is doordat twee platen langs elkaar schuiven. Sinds 400 miljoen jaar is deze breuklijn in beweging en is nog steeds actief al hoewel de meeste aardbevingen niet door mensen gevoeld kunnen worden. Deze doorsnijdt Schotland diagonaal tussen de Scottisch Northwest Highlands en de Grampian Mountains. De afgeronde vormen van de bergen/heuvels rondom zijn gevormd door de Great Glenngletsjer die als een bulldozer door/over de breuk is gegaan. Deze gletsjer 

eindigde in Lochend, de oostelijke kant van Loch Ness waar het opgestuwde materiaal de rand van het meer heeft gevormd. 

De meren hebben door dit slijtageproces een diepe maar vlakke afgeronde bodem.Het diepste punt van Loch Ness is 230 meter!

We hebben nog twee dagen voor het laatste stukje kanaal waaronder de beroemde Neptunes staircase met maar liefst 8 sluiskamers achter elkaar. Tot de staircase is het een lang bochtig begroeid kanaal. Rondom zijn de bergen hoger geworden. Een er van moet de hoogste van Schotland zijn, de Ben Nevis. Helaas stranden we voor de Neptunes staircase, de spoorbrug er achter (waar Harry Potter zijn stoomtrein naar Hogward over heen rijdt) is kapot en draait niet. We zijn er bijna maar kunnen niet verder! De Deense buren die we in het begin van het kanaal troffen liggen hier al drie dagen. Afwachten maar. Het regent en het waait dus voorlopig liggen we hier prima met douches vlakbij en meer dan voldoende wind voor een vers gebakken brood.

****

Nog een paar foto's voor een indruk van de tocht door het kanaal. Uiteraard allen genomen als het even niet regent :-).

Help, een Mad Max monster

De kop is er af.....

LJS is onderweg

Voor we het weten zijn we drie dagen na vertrek van Vlieland aan de overkant. We gingen als een speer, de wind was westelijker dan verwacht maar met een knik in de schoot konden we toch flink snelheid maken en met continue 7 knoop de eerste dag dachten we er zo te zijn. Helaas de golven liepen op, de wind nog iets meer van voren. Het werd hakken en redelijk moeizaam. Toch beiden redelijk kunnen slapen en niet al te zeeziek geweest. Onderweg kwam geregeld een flinke bui over die ons deed denken aan de squals in warmere oorden. Het is weer genieten om over de zee te staren en de Jan van Genten te volgen die over de golven scheren. Ook de booreilanden zorgden voor wat afleiding onderweg. Ze weten deze altijd precies voor je neus te zetten en ze zijn zoooo groot!

Daar achter ons ligt Vlieland. We zijn vertrokken!

klein booreiland

LJS laat het water schuimen

De windvaan stuurt, wij kunnen ontspannen

Shit het anker klappert, naar voren om het vast te binden. Weer een nat pak!

Onderweg komt er geregeld een flinke bui over.

Met geregeld een bui varen we langs de kust

Holy Island in zicht

De ochtend van dag 3 zien we al vroeg de hoge oostkust van Engeland opdagen. Het duurt dan nog tot eind van de middag voordat we Holy Island zo dicht zijn genaderd dat we op motor het laatste stukje tegen de wind in varen. Als we de smalle geul naar de ankerplek willen invaren komt er nog een grote bui precies over. We wachten het even voor anker af. Het voordeel van deze hoosbuien is dat de boot inmiddels mooi schoon is. Op weg naar de ankerplek worden we begeleid door zeehonden (grijze), de zon is weer gaan schijnen. Na 315 mijl laten we 7 augustus om 20.00 het anker vallen. Een uur later liggen we uitgeteld in bed.

Het weer is zo mooi dat we
 zelfs even te water gaan

We slapen de klok rond en als we wakker worden is het heerlijk weer. 

De hele dag genieten we van het uitzicht op Holy Island en de mooie baai. Het weer is zomers! We ruimen op en rusten uit. 

Het plan is om de volgende dag vroeg te vertrekken richting Edinburgh. Er komt een lage drukgebied aan en we willen beschut liggen als de harde oostenwind komt. Eind van de dag blijkt de wind al naar zuid gedraaid en besluiten we om maar gelijk ankerop te gaan. Het is een heerlijke nacht, veel zeevonk (oplichtende algen) in het water, ons kielzog weerspiegeld hierdoor de Melkweg die er boven staat. We zien vallende sterren uit de Pleiaden regen. Wat kan zeilen mooi zijn. Als we na middernacht de Firth of Forth invaren trekt de wind flink aan. We halen het grootzeil weg en scheuren op een klein stuk genua verder. Als het licht wordt hebben we bijna geen zeil meer staan en 25-30 knopen wind. Een grote cruiseboot zit ons op de hielen en maakt het nog wat spannender. In de stromende regen en harde wind maken we om 8.30 vast in Port Edgar Marina bij Queensferry. Vanmiddag wordt er windkracht 8 voorspeld, we zijn blij dat we wat eerder zijn vertrokken. Eind van de middag is het droog en wandelen we naar het dorp. Het blijkt feest met kruiwagenraces en ander vertier. We eten onze eerste Fish&chips.

Panorama van Queensferry

 

Railway bridge uit 1890, 5000 man 7 jaar full-time aan gewerkt, het is een plaatje

Augustus: kermis maand

10 augustus nemen we de bus naar Edinburgh. Het is augustus, festival maand en erg druk met bezoekers uit de hele wereld. Naast de mooie oude stad genieten we van de vele straatartiesten. Het is een heerlijke stad om rond te dwalen. We doorkruisen zowel het oude middeleeuwse deel als het Edwardiaanse (groots en statige) deel van de stad. Het is de hele dag schitterend weer tot we na onze pub meal weer buiten staan. Het hoost van de regen. We trekken nog een paar lagen kleren aan en zoeken onze bus weer op. Op de terugweg staan veel straten blank, zelfs voor hier was dit erg veel regen. Ook aan boord waren de ventilatie openingen van de luiken te groot voor de hoeveelheid water, de was kon zo de centrifuge weer in.

Uitzicht op Edinburgh Castle

Rare bomen hebben ze hier

We verdwalen in de catacomben van de
oude stad en drinken er een biertje

Schots weer?

De volgende dag doen we boodschappen, klusjes en kijken vaak naar de weersvoorspellingen. De komende 3 dagen even rustig, dan komt er weer een lage drukgebied over. De eerste gedachten over het Caledonisch Kanaal komen bij ons op. 12 augustus gaan we weer verder noord. Het is rustig weer en langzaam zeilen we de Firth uit. Om 17.00 vinden we een haventje waar we in lijken te passen (die zijn er hier niet zo veel) net voordat het water zo laag is dat het droog staat. Als we de havenkom indraaien schalt de kermis ons tegemoet. Op de kade draaien de molens en wij draaien om… dit vinden we net niet gezellig meer. Vervolgens besluiten we om weer een nacht door te varen. De afstanden tussen havens zijn hier enorm. Helaas gaat in de nacht de wind liggen en is het varen meer dobberen. Midden in de nacht varen we over een boeitje van een kreeftennet, hij blijft hangen aan de boot. Snel pompen we het roer omhoog en het boeitje verdwijnt weer in de nacht. Geluk gehad, niets in de schroef. We dobberen verder en zijn eind van de middag ter hoogte van Peterhead, begin van de avond draaien we de Moray Firth in en ankeren om de hoek in een redelijk onbeschutte baai. We worden er begroet door dolfijnen, onze eerste deze reis. 137 mijl gevaren, heerlijk rustige tocht met te veel motoruren.  Om 3.00 worden we wakker en slingeren we ons bed uit door de deining die de baai in staat. Dit is niet leuk meer, we gaan ankerop. We varen door tot we eindelijk beschutting vinden vlak voor de haven van Inverness. We varen van 3.00 tot  21.00 , 73 mijl in 18 uur, een lange dag weer. We liggen heerlijk rustig en slapen weer de klok rond.

Heerlijk relaxt varen

Vol tuig

Pal voor de wind, de boom kan er in

De kop is er af, we hebben flink doorgevaren, zijn aan de overkant en flink noordelijk gekomen. Het weer is erg onstuimig met opeenvolgende lage druk gebieden. We zoeken nu even de rust van het Caledonisch kanaal op, daarna kijken we hoe en of we nog noordelijker gaan komen. Nu op naar het monster voor het volgende blog. 

Blij met de nieuwe kuiptent!

En we zijn weer vertrokken augustus 2019!

Sinds we in 2016 terug zijn in Nederland en weer in de sleur van werken, eten en slapen zitten verlangen we er naar om weer te vertrekken. Eind 2017 nemen we het besluit om weer te vertrekken in 2019. Er volgen lijsten met aanpassingen aan de boot en dingen om te regelen. Deze keer is het plan om ook koude gebieden te bezoeken. De boot wordt volledig ontmanteld van binnen en voorzien van isolatie. Het kost bijna 2 jaar om dat netjes te doen. Vele lijnen worden vervangen. Doorvoeren worden vernieuwd, de roer en zwaardconstructie wordt onderhanden genomen. Er komt een nieuwe giek, de oude had last van put corrosie. Vrijwel alle apparatuur is vervangen. We creëren 7 nieuwe kasten (echt 7 stuks!). Laten een kuiptent maken en nieuwe zeilen. En ga zo maar door. 

Eigen ontwerp, cardanisch inductie kooktoestel
 met combi-magnetron

EHBO aan boord cursus, we kunnen
injecties plaatsen

kajuit gestript en voorzien van isolatie

nieuwe douchevloer voorzien
van mozaiek

nieuwe chips kasten

work in progress

radiatoren voor de CV

schema voor aanleg van de CV

Op de pagina voorbereidingen zullen we binnenkort uitgebreider aandacht besteden aan de vele aanpassingen aan de boot. In 2018 en 2019 wordt er geen weekend meer gevaren alleen maar geklust. Geregeld zijn we het meer dan zat maar denkend aan de vele oorden die we willen ontdekken gaan we dan met nieuwe moed en "tomeloze" energie verder.

Vanaf 1 juni zijn we full-time aan boord en werken we toe naar het moment dat we kunnen losgooien. En wat duurt het lang voordat wij vinden dat hét moment daar is. We worden gek van de vraag ‘wanneer gaan jullie nu weg?’ Het antwoord dat het nog zeker 2 weken duurt geeft rust en dat houden we twee maanden vol. Als we het gevoel hebben dat we er bijna klaar voor zijn stort de AIS in en moet nog vervangen. De net geplaatste wasmachine blijkt zich opeens te vullen met rook. Gelukkig hebben we dan net de Candy expert van de Zeezot op bezoek. Met vereende krachten wordt er net voor vertrek nog een nieuwe wasmachine gevonden en geplaatst.

wasmachine kast in aanbouw

Met vereende krachten wordt de wasmachine geplaatst
(voor de tweede keer :-( )

Net voor we echt vast gegroeid zijn aan de steiger nemen we voor de laatste keer afscheid van iedereen en gooien we los. Eigenlijk gooien niet wij los maar Matthijs, die ons heeft gecharterd voor een lift naar Texel met strakke deadline. We hadden dus (gelukkig) geen keus meer en moesten wel vertrekken. Bedankt Matthijs! 

We scharrelen na vertrek nog even over het wad en vallen droog met de Wateraap. Het wachten op een mooi weergat voor de oversteek naar noord Engeland geeft ons de mogelijkheid even bij te komen. Eindelijk klussen we even (bijna) niet en rusten we uit en kunnen we het vele afscheid verwerken. We hebben er deze keer beide duidelijk meer moeite mee iedereen achter te laten dan de vorige keer dat we vertrokken.