Schitterende kusten

Het verschil tussen reizen op het land en op zee? Vanaf het land kijk je naar de zee en zit je op zee, dan kijk je naar het land... eens kijken wat daar tegen in gebracht gaat worden..
Zeilend langs Portugal tref je dan schitterende kliffen. Wij hadden het geluk (nou ja, beetje meer wind was ook wel fijn geweest) dat het rustig weer was en we vlak langs de kust konden varen. Vanuit Oeiras (bij Lissabon) ronden we in een dagtocht Cabo de Sao Vicente en varen naar het estuarium van Setubal. De kaap rijst stijl uit het water omhoog en we kunnen er vlak onderdoor varen. Schitterende rotsformaties zijn te zien. Wij proberen ons te bekwamen in geologie door de verrekijker maar dat valt niet mee. Determineren hoe de formaties tot stand zijn gekomen lukt helaas niet maar genieten van de schitterende vormen en kleuren gaat goed. Onderstaande foto's geven hopelijk een indruk.

Voor anker gaan we voor het strand onder de 200 meter hoge kliffen van Forte de Arrabida. We blijven kijken naar de kliffen en de variatie in stenen en hier ook begroeiing. Hier maken we ook kennis met valwinden van de berg af. Waar het de hele dag rustig was liggen we nu precies achter een klein zadel in de kam van de bergrug. En daar dondert de wind met een flinke versnelling naar beneden. Laten we het er op houden dat het onze ankertest was. Hij is geslaagd, wij lagen als een huis.

Ontbijt voor Forte de Arrabida

Panorama van baai Forte de Arrabida

Help, een vis!
De volgende dag varen we richting Sines, weer weinig wind. Opeens schoot het mij te binnen dat wij visgerei bij ons hadden en dat 3 knopen ongeveer de goede snelheid voor de paravaan was. Dus we zetten de paravaan met 5 haring/makreelhaken overboord. Hij gaat prachtig onder water. Stef herinderde zich dat een paravaan omhoog komt als er een vis aan de haak zit. Dus wij varen rustig verder. Opeens hoor ik wat geplons.... de paravaan stuitert 50 meter achter de boot aan het oppervlakte. Stef we hebben beet!! Ik zie een plastic zak. We houden namelijk uitkijk naar de hoeveelheid plastic die we onderweg tegenkomen, dat zie je dan dus overal. Stef haalt de lijn binnen, gaat erg gemakkelijk, het witte ding komt zo naar de boot. Vlakbij blijkt het een flinke vis te zijn. Help, hij hangt niet aan de makreelhaken maar aan de blinker die we voor het gewicht aan het einde gezet hadden. Maar worstelend met 5 haken en een dikke vis, geeft Stef het geheel een flinke zwieper en ligt het in de kuip. En dan....... Mijn held geeft aan dat hij niet van plan is om de vis dood te maken. Dan zal ik dat dus zelf moeten doen om de vis uit zijn lijden te verlossen. Helaas heeft LJS alleen aluminium liersleutels aan boord, veel te licht. Dan de grootste baco maar. Een paar flinke meppen op zijn kop levert een stuiptrekkende makreel op en bloedspetters in de gehele kuip. Beide staan we naar het arme beest te kijken. Dit vinden we niet leuk. Nu nog schoonmaken. Mijn held geeft aan dat hij dat ook niet doet. Met de vis ga ik op het achterplatform zitten en ga aan de slag. Ooit wel eens geleerd hoe je een vis schoonmaakt en net nog even wat tips uit het handboek voor oceaanvissers nagelezen. Volgens dat boek moet je ook een speciale voorziening voor het schoonmaken van gevangen vis inrichten op het achterdek, maar met de ervaring die we nu hebben lijkt dat echt niet nodig.. We vissen gewoon niet meer. Na deze vervelende slachtpartij hebben we twee mooie makreelfilets over die ook nog in de koelbox passen. Rest alleen een poetsbeurt van de boot met vele emmers water. In de haven van Sines gaat dus de Cobb aan en maakt Stef de vis heel lekker klaar. Dat doet mijn heldje dan weer wel.. Het was uiteindelijk 900 gram filet, we krijgen maar de helft op. Dat wordt na de BBQ ook nog 2 dagen viscurry dus. In werkelijkheid was dit een kleine vis, wat nu als je echt een kanjer vangt, wat moet je er mee, een week vis is wel wat veel en de rest overboord is geen stijl. Blijft dus over geen visserij meer.. Of we moeten na weken varen door de voorraden heen zijn..

Dé vis, een mooie makreel

Schoonmaken op achterplatform

Slagveld poetsen

Hij smaakte erg goed, alle drie de dagen.

Inmiddels zijn we een heel eind verder maar hebben nog steeds gegronde redenen gevonden om niet te vissen. (En Angel en Noah, jullie tante was dus stiekem altijd heel blij dat jullie meestal geen vissen vingen)

De Algarve
Vanaf Sines ronden we Cabo de Sao Vicente en varen we de Algarve in. Weer een mijlpaal..
Al die tijd varen we langs steeds mooiere en grilliger kliffen. De kaap zelf heeft grote grotten en losse pilaren.

Ons uitzicht voor anker

We gaan direct om de kaap voor anker in een baai waar we helemaal alleen tussen de stijle wanden liggen. Genieten! We zijn weg van de lagerwal en de oceaandeining van de westkust. We hebben uitgekeken naar ankeren in baaitjes. De volgende dag varen we naar Alvor waar we een rivier opvaren om tussen de zandplaten te ankeren. Het is vrij druk en we hebben voor het eerst moeite om het anker vast te trekken. Maar na 3 pogingen liggen we. LJS steekt niet diep en kan droogvallen dus dat we heel dicht tegen de kant/zandbank liggen dat maakt niet uit. Het water is heerlijk warm en voor het eerst zwemmen we meer dan twee slagen stoer doen.

Vanuit Alvor bellen we naar Portimao of de stuurautomaat is aangekomen... en warempel hij is er. De volgende dag naar Portimao dus. In het havenkantoor staat een enorme doos op ons te wachten. Ze waren al wat ongerust want het pakket was geaddreseerd aan zeiljacht Long John Silver en die kenden ze helemaal niet. We gaan in de baai voor anker en Stef slaat aan het klussen. We hebben een nieuwe hydrolische cylinder met slangen en pomp als set geleverd gekregen. De oude was lek en niet te maken. Het was dus erg spannend of dit allemaal zou passen. En het past! Na 3 weken met de hand sturen (met weinig wind en onder motor kan de windvaan er niet op) hebben we weer een werkende stuurautomaat. Na paar dagen klussen, relaxen en rondkijken varen we verder.

Vers bemanningslid, direct uit Engeland geïmporteerd. Moppert nooit en doet wat de schipper zegt.

Wat hier aan de Algarve wel heel anders is dan aan de westkust zijn de mega toeristenoorden waar van vroeg tot laat herrie wordt gemaakt, grote catamarans zonder mast maar speciaal gebouwd voor het dagtoerisme varen op de ankerplek bij Portimao af en aan en lossen onder veel kabaal hun massa op het strand. Daar wordt dan gefeest en gegeten en na afloop wordt het allemaal weer van zwemvest voorzien en naar de boot terug gebracht en onder veel kabaal vertrekt dat dan weer. Het crost allemaal tussen alle voor ankerliggende jachten door. Net als de waterscooters die op het strand te huur zijn. Het vliegt allemaal door elkaar heen. Dat is dan Portimao, maar bij verder varen komen we zo ook langs een aantal andere mega hotelcomplexen die de oorspronkelijke dorpjes overwoekerd hebben. Albufeira, Lagos, Faro.. Om reden van de vele krabben en kreeften potten varen we ver de zee op waar er aanzienlijk minder lggen, ook liggen hier zogenaamde vivero's waar oesters of mossels in geteeld worden hier zijn ze alleen anders dan in de ria's. Tussen de toeristische plaatsen met stranden vinden we schitterende rotsformaties.

Bij Faro varen we weer een estuarium in en liggen we weer een paar dagen voor anker. Het is hier druk, veel bootjes voor anker, waaronder een groot aantal nederlanders.
Maar behalve de echte landgenoten lijkt de rest maar zo, blijkt..
Als we met de bijboot in de haven van Olhao gaan kijken en we zo'n medelander uit Den Haag aanspreken ofwe ergens kunnen afmeren om water in te nemen, kijkt deze ons meewarig aan waar we het in vredesnaam over hebben. Hij antwoord in gebroken Engels dat hij ons niet begrijpt.. Wij ook niet..Wat moet hij in een Nederlands schip?? Dat blijkt hier een geliefde methode te zijn om de officiele instanties om de tuin te leiden en de regeltjes aan je laars te lappen. Aha.. Zo dus.. We hebben behalve de geeigende plaatsen uit Belgie en Nederland ook een schip uit Amersterdam zien liggen..

We maken een uitgebreide excursie met de bijboot door het estuarium. Varen/waden een slenk in tussen de percelen van schelpenvissers in (en varen er weer uit omdat deze helaas niet doorliep en bij de boot uitkwam.) Bijzonder ze maken muurtjes van zand, stenen en stokken. Waarvoor is ons onduidelijk dat ligt waarschijnlijk onder het zand van de percelen. Steeds met laag tij varen ze er met bootjes heen en zijn ze druk in de weer. Met hoog water is er van al deze bedrijvigheid (en het werk) niets meer te zien.

Eiland in de monding van de rivier ligt vol met aangespoeld plastic.

Ooievaars en lepelaars hebben de schelpdiertuinen ook gevonden

En langzaam begint het bij ons te kriebelen. Gaan we verder langs de Spaanse kust of is het tijd voor de volgende oversteek? De oversteek was een mooi onderwerp voor het vorige blog: de eindeloze zee.