Bijzonderheden ondertussen:
Na A Coruña kwamen de Spaanse ria’s. Het was even wennen
voordat we er echt van konden genieten. Dat had alles te maken met
verwachtingen. Wij hadden rustige baaien in gedachte maar zijn die na de eerste
baai bij Camarinas niet meer tegengekomen. De kusten van de ria’s zijn helemaal
volgebouwd en erg toeristisch. Maar het is heerlijk zeilen, lekker windje en de
hoge oceaandeining wordt door eilanden buiten de ria’s tegengehouden.
Wij hadden een vergunning gevraagd om 1 er van te bezoeken,
Islas Cies, het zijn eigenlijk 3 eilanden heel dicht bij elkaar. De vergunning
is nodig om dat het beschermd natuurgebied is. Je mag er ook maar maximaal 3
dagen blijven en er gelden allerlei regels. Nou wij hebben een nieuwe
interpretatie van natuurgebied, een Spaanse dan wel. Het bleken eilandjes te
zijn waar catamarans vol met toeristen heen scheurden. Wij lagen in een
redelijk beschutte baai waar we alleen last hadden van golven van de
catamaran’s en van langsdrijvende Spaanse boten die met een te korte ketting
ankerden. Gelukkig dreven ze voorbij, ze lagen midden in de nacht korte tijd op
5 meter naast ons, dat slaapt niet echt rustig. Maar het eiland…. Erg mooi,
heel hoog en stijl en redelijk begroeid met eucaliptus bomen en bamboe. Op het
eiland 2 camping’s en wat pensions etc voor de losgelaten tieners. Wij hebben
een mooie wandeling over het eiland gemaakt (in file met al die tieners). Het
eiland is een reservaat voor meeuwen en een enkele aalscholver en dus Spaanse
toeristen. Maar op zich een erg mooi eiland en we lagen voor een schitterend
strand met uitzicht op de hoge kliffen van het eiland. Na twee dagen draaide de
wind en lagen we erg te schommelen. We zijn verhuisd en voor het buureilandje
gaan liggen.
Dit eilandje was ook natuurreservaat en verboden toegang. Wij
lagen er alleen voor anker. Heerlijk rustig en mooi. We hebben alleen een
wandeling over het strandje gemaakt, om de 3 villa’s die er op stonden te
bekijken. Verder kon je ook niet, de ‘berghellingen’ gingen stijl omhoog.
Er zijn een paar leuke oude stadjes zoals Combarro. Erg leuk
om door het kleine oude centrum te dwalen (paar straatjes/steegjes langs het
water) waar aan het water overal oude kleine graanpakhuizen op palen staan. We
hebben daar buiten geankerd voor een klein eilandje. Volgens onze pilot (boek
met haven en navigatie info) was het een verboden militair gebied. Wij zagen
bij het langs varen echter massa’s dagjesmensen op het strand en discoboten die
af en aan voeren om ze aan en af te voeren. Dus wij voor anker voor mooi
strandje. Al redelijk snel werd het avond en verdwenen de discoboten en dagjes
mensen. Wij hadden de baai voor ons zelf, heerlijk. Doordat we zo diep in de
Ria de Pontevedra lagen was het water ook iets warmer en hebben we voor het
eerst zo lang in het water gelegen dat je het bijna zwemmen kon noemen. We
waanden ons echt is een klein paradijs en alleen op de wereld. Dus s’ochtends
stappen we zo uit bed de kuip in om van het uitzicht te genieten…. Blijkt dat
wij (om half 8 s’ochtends) al helemaal niet meer alleen zijn. We zijn omringt
door 40 kleine bootjes met mannetjes er in die de bodem aan het aanharken zijn.
Dat is een bijzondere manier van vissen om de schelpdieren van de bodem te
halen. Erg verrassend en ook wel heel leuk om te zien.
 |
| Combarro met harkende vissers die het ontbijt opluisteren.. |
Vanaf de Ria’s zijn we Portugal in gevaren. Onze korte stop
in Viana do Castello op weg naar Porto liep iets uit de hand. Het bleek een
heel mooi stadje te zijn en de wind liet het afweten (weinig en tegen). We zijn
een paar dagen blijven liggen, het was net feest en er waren marktjes en er
hing een gezellige sfeer in de stad. Bovendien hadden we klusjes en moesten we
beiden nodig naar de kapper. Vanuit Viana zijn we met de trein een dag naar
Porto gegaan. Dat was makkelijker, Porto heeft geen haven in de stad, en
scheelde tijd. Beide waren we eerder in Porto geweest maar het was heerlijk
rondslenteren en verdwalen. Vanuit de trein konden we wat van het binnenland
zien, ook wel eens leuk voor de afwisseling.
Vanuit Viana zijn we vervolgens in één lange trip naar
Lissabon gevaren. 195 mijl, 2 dagen varen. Mooie tocht, dolfijnen gezien en
vaak vogels, meeuwen en sternen rond de boot. Het venijn zat in de staart. Bij
het ronden van Cabo da Rocca begon het opeens hard te waaien. We waren
gewaarschuwd, bij de kapen waait het meestal hard. Echter de wind was net in de
loop van de middag gaan liggen en wij hadden net het rif er uit gegooid. Opeens
kregen we een bak wind van achter 40 knopen!! Snel de genua weggedraaid, maar
met vol grootzeil nog steeds veel te veel zeil. Er stond echter een flinke
deining waardoor draaien en in de wind het grootzeil omlaag een hele klus zou
zijn. De volgende kaap was vlakbij en daaromheen zaten we in de ‘luwte’ zonder
golven. Gespannen scheurden we richting de kaap waarbij we snelheden van 10
knopen op het log hebben gezien. Het zweet stond ons in de handen. Maar de boel
bleef heel, na de kaap (ca half uur later) konden we in vlak water de boot
draaien en het zeil naar beneden trekken. Pfff, opluchting toen die beneden
was. Op alleen de kotterfok (heel klein) zijn we verder gezeild. We vonden een
plekje in de haven van Oeiras, een voorstad van Lissabon. Heerlijke rustige
haven waar iedere ochtend de broodjes met een bons op het dek werden gegooid.
We kregen aanzienlijke korting als we een week bleven dus we hebben toerist
gespeeld in Lissabon (klein stukje met de trein), Oeiras en geklust. De
elektrische stuurautomaat was al twee weken kapot. We hebben hier de oude
uitgebouwd en in Engeland een nieuwe besteld en naar Portimão (in de Algarve)
laten sturen. We hoopten dat die nog in Lissabon zou komen maar dat was te
optimistisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten