Montserrat, erg indrukwekkend

Terwijl we wegvaren van Antigua zien we het in de verte al liggen, Montserrat met zijn hoge actieve vulkaan. We turen of we rookpluimen uit de vulkaan zien komen, maar helaas het zijn gewoon wolken. We hebben een mooie zeiltocht, ruime wind, 20 knopen. We stuiven en surfen over de golven naar Montserrat.

 Als we de noordpunt van Montserrat ronden halen we het grootzeil weg, beducht op valwinden vanaf de bergen. Het valt echter mee en aan de lijzijde van het eiland varen we heel rustig naar Little Bay. Het is de enige haven waar je kan inklaren en eigenlijk ook de enige goede ankerbaai op het toegankelijke deel van het eiland. Op weg naar een open plek om ons anker te laten zakken worden we voorbij gestoven door een charter catamaran die pal voor onze neus zijn anker laat vallen. Geen plek meer voor ons. Wij beginnen een hardgrondige hekel aan charterboten te krijgen. Het aantal neemt toe tijdens onze reis en het benul van zeilen op die boten duidelijk af.

We vinden gelukkig een veel mooier plekje aan de andere kant van de baai onder een mooi klif. Vanaf de boot kunnen we erg mooi snorkelen in kraakhelder water. Na de anker inspectie komen we een schildpad tegen die nietsvermoedend van het koraal hapt. We kunnen hem een tijdje volgen tijdens zijn zwemtocht tussen de grote keien met koraal. Helaas net geen fototoestel bij ons.

LJS in Little Bay Montserrat

Flaneren langs boulevard van Little Bay

S’Avonds willen we op de kant kijken waar alle muziek vandaag komt, het klinkt als een feestje. Maar we worden op de kade opgewacht door een norse douane mevrouw. Omdat wij nog niet zijn ingeklaard mogen we niet van boord. Ook niet naar het restaurantje 100 meter verder op. Dus terug naar de boot en van een afstandje luisteren dan maar. De volgende dag klaren we in via een loket of 4. Het enige voordeel is dat we ook gelijk weer kunnen uitklaren omdat we maar één of twee dagen blijven. Na het inklaren gaan we op zoek naar de VVV die we niet kunnen vinden. Dan stappen we maar in de taxi die voor de tweede keer komt vragen of wij een tour willen maken. Na wat afdingen komen we tot een mooie prijs en rijden we via wat kennissen van de taxichauffeur (hij was bezig met wat dingen regelen en maakt dat even af met ons in de auto). We vinden het prima zo zien we wat coulour locale van het eiland. De zuidkant van het eiland is heel groen met regenwoud en steile heuvels.  Na dat ik uit een bron langs de weg heb gedronken die maakt dat je weer terugkeert naar Montserrat slingeren we ons naar het vulkanisch zuidelijk deel van het eiland.

Langzaam vorderen we naar de andere kant van het eiland, de no-go zone. De Soufriere vulkaan op Montserrat is een actieve en in 1995 begonnen aan een serie uitbarstingen. In 1997 leidde dit tot de evacuatie van bijna alle 11.000 bewoners. Inmiddels zijn er weer een aantal mensen teruggekomen en wonen er 5000 mensen. Net als Antigua is Montserrat een zelfstandig land waarvan de Engelse koningin het staatshoofd is. De meeste mensen waren dan ook naar Engeland gevlucht voor de vulkaan en daar is nog steeds een hele grote groep Montserratianen die graag terug willen als er genoeg werk is. Onze taxichauffeur is destijds ook naar Engeland gevlucht met zijn vrouw. Die vrouw is hij daar kwijt geraakt aan iemand vanuit Jamaica (hij heeft het nog steeds niet zo op Jamaicanen) en hij is zodra het weer enigszins veilig was terug gekomen. Het is duidelijk, we treffen deze keer een spraakzame chauffeur die we ook nog eens een keer kunnen verstaan .

Uitzicht over de vulkaan en no-go zone vanuit het Vulcano Observatory

Aan de rand van de Central Hills die de zuidkant van het eiland tegen de vulkaan beschermen gaan we naar het Vulcano Observatory. Dit is een onderzoekspost waar de activiteit van de vulkaan 24-7 in de gaten wordt gehouden. Er zijn alarmeringsdiensten die de bevolking kunnen waarschuwen als het weer tot een uitbarsting komt. Overal zijn waarschuwingen om stofkapjes bij je te hebben en zo snel mogelijk uit het gebied rondom de vulkaan te gaan. Nu moet je weten dat het eiland maar 3 bij 12 kilometer groot is en dat er dus niet zo gek veel ruimte is om te vluchten. Vanuit het Observatie centrum hebben we een goed uitzicht over de vulkaan en de enorme lava/as velden die zich aan de voet er van uitstrekken. We kunnen de voormalige hoofdstad Plymouth goed zien liggen, bedolven onder de as. In het centrum wordt ook een indrukwekkende film vertoond van de uitbarstingen van de vulkaan en de gevolgen voor de bevolking.

We rijden nog een stuk verder naar de rand van de no-go zone waar een luxe woonwijk was waar veel Amerikanen, Canadezen en Duitsers een tweede huis hadden. De huizen staan tot de eerste verdieping in de as, al het houtwerk is er af gebrand. Vanaf het terras van een voormalig hotel, dat net voor de uitbarsting geopend zou worden, hebben we een schokkend uitzicht over Plymouth. Het is onvoorstelbaar zoveel er verwoest is door het natuurgeweld. Wij zijn er stil van. De taxichauffeur praat door over wat er allemaal was voor de uitbarsting. We beseffen dat hij heimwee heeft naar de tijd voor de uitbarsting. Door het rondleiden van toeristen en het vertellen over wat er was houdt hij zijn herinneringen levend en geeft hij uiting aan zijn heimwee.

Bedding van Belham River vol met de resten van de modderstromen

Leguaan houdt de wacht wie de het gebied in en uit gaat.

Rivierbedding vol as

Oude suikermolen met alarm sirenes er naast

We kijken ook nog even in het hotel, de eerste verdieping is niet te zien, op de tweede staan de kamers tot halverwege het plafond vol as. Er is niets van over. Het is diep triest. Toch is dit nog natuurgeweld en niet te vermijden. Als je dan denkt aan de verwoesting die je dagelijks op het journaal zien in oorlogsgebieden dan snapje niet dat het mogelijk is, dat mensen elkaar dat aan doen. Complete samenleving ontwricht, mensen op de vlucht en families ontwricht.

De receptie van het ooit sjieke hotel

Zwembad vol met as



Eerste etage van het hotel

Uitzicht vanaf het terras van het hotel

Ons bezoek aan Montserrat is wel het meest indrukwekkende van de hele reis. We hebben al heel wat vulkaangebieden bezocht (eigenlijk bijna alleen maar), maar nergens was het gevaar zo tastbaar.

We zijn ook onder de indruk van de veerkracht van de Montserratianen die hun leven weer oppakken en niet bij de pakken gaan neerzitten. Het zijn erg vriendelijke en spraakzame mensen (die ene douane dame wat minder, maar dat is dan ook haar werk).

 

Terwijl we op Montserrat zijn horen we dat Bart, de oudste zoon van Stef, over een paar dagen op Sint Maarten is voor zijn werk. Dit doet ons besluiten om een beetje vaart te maken en na één dag van Montserrat te vertrekken. Na een nacht illegaal (zonder inklaren) bij St Kitts tussen de mega jachten voor anker te hebben gelegen varen we door naar Sint Eustatius dat we ook zeker gezien willen hebben als exotische Nederlandse gemeente.