Vuurdoop

Oversteek van Falmouth, Engeland, naar A Coruna, Spanje, in totaal 486 mijl (875 km voor de niet zeilers). Het wordt onze vuurdoop om samen meerdere nachten door te zeilen en ook nog eens over de Atlantische Oceaan! Dat heet eigenlijk wel Biskaje en wel een Golf van.. Maar toch! Serieus water om gedegen rekening mee te houden en goed voor te bereiden. We houden rekening met 4 nachten, als het echt niet wil opschieten 5 nachten.... en dat is een lange tijd op zee met weinig meer om je heen dan golven en een paar meeuwen. En ook voor de weersverwachting is dat dan best een lange tijd, waarin veel kan veranderen.
Het is uiteindelijk een hele tocht geworden, net als deze blog trouwens,, Voor de ene lezer niet lang genoeg en voor de andere komt er geen eind aan.. Maar misschien maken de foto's en filmpje het een en ander weer goed.. Wij gaan iig weer verder en hopen binnenkort weer wat nieuws en lezenswaardig te kunnen berichten!

Al dagen voor de oversteek waren we gespannen. We hielden het weer nauwlettend in de gaten om een geschikt weergaatje te vinden. Uren achter de computer, met een verbinding die maar niet wil. Het ene na het andere lage drukgebied schuift over de weerkaart, de een met nog meer tegenwind dan de ander. Intussen schuiven we langs de engelse zuidkust steeds verder naar het puntje.
Maar in Falmouth zien we een kans. Na het passeren van een heel groot laag lijkt het even rustig te gaan worden. Zullen we het wagen??? Beiden verlangen we naar mooier weer en zijn toe aan een verandering, dus we gaan. In afwachting van de passage van het laatste laag gaan we nog even de rivier boven Falmouth op en bereiden ons daar voor. Spullen goed stouwen, broodbakken, boodschappen doen, voor 3 dagen chili con carne klaar, laatste grib's, Frank kijkt ook mee en doet een verkort weerbericht voor ons via de radio, etc. En dan is het 28 juli, het heeft 2 dagen hard gewaaid en nu draait de wind naar het noordwesten en neemt af. De regen en drizzle is voorbij, open lucht vooruit. We halen nog 1 keer de laatste weerkaarten binnen met de radio, het ziet er nog steeds gunstig uit, het anker kan omhoog.

Dinsdag, 28 juli om 12 uur varen we Falmouth voorbij en gaan de zee op. Dubbel rif en gereefde Genua, de wind is buiig 15-20 knopen en noordwest. Er staat een flinke deining zodra we onder de beschutting van de kust uitkomen en dat is wel even wennen na de laatste dagen op spiegelglad rivierwater. Maar we gaan als een speer richting het zuiden met een mooie bakstag wind. De hele dag gaan we ca 7 knoop. Er is weinig scheepvaart langs Lands End en dat is een zorg minder.

s'Avonds eten we yoghurt met muesli ondanks de voorraad chili in de koelkast. Het gaat te veel te keer en onze magen vinden dat niet heel fijn. Overdag zijn we begonnen met waar het kan een power napje in te lassen en waar nodig even te slapen. De nacht gaan we door met wachten van 4 uur op en 4 uur af. Dat wordt dan begeleidt door de scheepsbel uit WXtide die keurig voor ons bijhoudt waar we in de wacht zitten. Alleen als je slaapt hoef je dat eigenlijk niet bij iedere slag te weten.. Buiten is het heerlijk als je weer een bel hoort wegslaan! In de kajuit hebben we een zeekooi van de middenbank gemaakt waarin je goed klem ligt op het minst bewegende stukje van de boot. In het begin lijkt het een beetje krap maar met deze flinke wind is het heerlijk je niet de hele tijd schrap te hoeven zetten om op z'n plek te blijven. Daarnaast is er direct kontakt met buiten en de kuip wat erg prettig voor ons beiden aanvoelt. Even roepen en we hebben hulp van elkaar.
In de nacht blijft het flink waaien, tussen 25-28 knoop. Van afname is nog geen sprake en er staat een vervelende kruiszee.

Dolfijnen rond de boot!

We slapen wisselend door tot we rond woensdag om 12 uur beide redelijk uitgeslapen zijn. Het is heerlijk weer, de zon schijnt en de wind is afgenomen tot ca 15 knoop. We hebben nog relaxt het dubbele rif er in maar inmiddels de Genua helemaal uitgerold en gaan ca 6 knoop. We lunchen met een portie chili en genieten van de boot en de zee. En dan zijn daar eindelijk de dolfijnen. Het is een vrij grote groep die een tijd met en om de boot zwemt. Schitterend gezicht hoe ze met de golven spelen en net door de golftoppen schieten. Het water is heel helder dus je kunt ze goed zien.

Inmiddels varen we bijna voor de wind in zuid-zuidoostelijke richting vol tuig met een gangetje van 5-6 knoop. Dit is hoe je het eigenlijk altijd hebt bedacht, heerlijk vooruit, rustig rollend en wiegend door een stille zee, een mooie deining die eronder door rolt en een zonsondergang die met een prachtige rode gloed de dag afsluit, met aan de andere zijde een bijna volle maan die zich dan laat zien. Een droom, werkelijk waar.. En dan zijn we nog niet eens in Spanje. Prachtig..!

Voor zo lang het duurt.. Tegen de avond voelt Stef zich erg slecht. Lijkt op zeeziekte maar daarbij een flinke koorts. Het enige wat hij kan doen is in de zeekooi liggen ziek zijn en slapen. En eigenlijk wil dat ook niet en hopt hij eerst nog van de bank aan de lage zijde naar de kooi en terug.

Stef ziek op de bank, de slingerkooi is de andere bank

Zeeziekte tabletten helpen niet. Koude en warme zweet wisselen elkaar af, eten komt er met een enorme vaart allemaal weer uit, groen en geel zijn niet geheel duidelijk in het donker maar echt lekker ziet hij er niet uit. Daar zijn dan meteen de momenten en gedachten waarom in vredesnaam wil je dit doen?
Ik weet toch dat ik niet geheel zeevast ben, is kustzeilen en dagtrips niet veel leuker, Middellandse zee, here we come..
De tweede nacht zeilen we door als solo-boot en doet Manon hazeslaapjes van steeds max. 20 minuten met tussendoor controle op scheepvaart en de voortgang van de boot. Gelukkig was er nagenoeg geen scheepvaart dus ging het slapen met een gerust hart (en er was toch niet tegen te vechten). Gelukkig is tegen donderdag 7 uur Stef weer wat opgeknapt en kan Manon nog even 2 uur doorslapen. Maar al met al ging het best goed, het was alleen erg koud buiten (Met twee dikke fleece truien, volledig zeilpak en muts). Om 9 uur reven we het grootzeil omdat de wind weer flink toeneemt en er donkere buien in de lucht hangen. Van 9 tot 12 slaapt Stef de rest van zijn ziekte weg en dan is er weer die heerlijke chili. En dan zijn ook meteen die negatieve gedachten weer weg. Wordt het weer zeilen zoals het moet en genieten van wind en golven, zij het dat het rollen wel ietsje minder mag..
Het zwaard hangt eerst naar beneden voor stabilisatie maar meteen al bij de draaiende wind is dat nagenoeg geheel opgepompt en geeft dat nu dus ook geen dempende werking meer op het rollen. Af en toe maken we uitslagen waarbij de gangboorden het water raken. Een andere koers is ivm de windvoorspellingen bij Spanje niet zo handig en ook vanwege de scheepvaartroutes willen we niet anders.

De rest van de middag schommelen we verder. Het is vrij bewolkt en fris. Er staat een Atlantische deining waar we ook staand op de boot niet overheen kunnen kijken. Deze komt achterop dus de schommel is redelijk rustig. Het zijn de kleinere dwarse golven die maken dat we af en toe heen en weer gegooid worden. Af en toe zijn we net een speelbal die vanuit de diepte wordt op gegooid. Op de kaart is te zien dat we in 3 kilometer diep water varen. Het idee van zo'n gapende diepte onder ons geeft een soort van hoogtevrees. Maar ja, ten opzichte van de 300 mtr is het eigenlijk niet veel anders, we kunnen er in beide gevallen net niet staan.. Deze dag zien we geen dolfijnen en ook bijna geen vogels meer. Een enkel stormvogeltje scheert tussen de golven. We zitten echt midden op Biskaje.

De nacht gaan we weer door met 4 uur op en 4 uur af. Begeleidt door de bellen. Om 1.00 zitten we beide buiten, een vrachtvaarder plaagt Stef al enige tijd door geen rechte koers te houden waardoor we niet weten hoe we moeten uitwijken. Hij reageert ook niet op oproepen via de marifoon (we hebben AIS aan boord waardoor we op een computerscherm de schepen van ca 15 mijl afstand zien komen met hun koers, snelheid, naam etc. En (als het goed is) kunnen die schepen ons ook zien op hun schermen. Als hij vlakbij is dan wordt er eindelijk gereageerd. Ze gaan voor ons langs en zij vinden de 0,5 mijl wel comfortabel. Wij ontspannen weer iets meer nu we weten dat we gezien zijn. Uitwijken is in deze voor de windse situatie niet zo makkelijk omdat we niet zomaar het roer kunnen omdraaien en weg varen, alle zeilen staan met extra lijnen gezekerd tegen gijpen en overwaaien dus dat moet allemaal eerst los. Daar moeten we dan met ons tweeen hard voor werken omdat veilig uit te voeren. Waar het dus kan houden we liever koers en laveren we er met kleine hoekjes tussendoor. Dan is communicatie met die schepen wel prettig.
Vervolgens zitten we samen nog tot 5.00 buiten en gaat het ene na het andere schip langs en wijken we geregeld uit. Nog één keer op ramkoers maar oproepen heeft een interessant gesprek met een erg aardige, vermoedelijk Filipijnse stuurman tot gevolg die uitkijk naar ons gaat houden (gek genoeg ziet hij ons niet op zijn AIS, wel een heel klein stipje op zijn radar) en ons verzekert dat hij niet over ons heen gaat varen. En ook dat maakt je dan midden in de nacht, ondanks de vermoeidheid, het schommelen, de harde wind uit de net iets ongunstige hoek, na alle meeliggers die we nu hebben gehad en zovele tegenliggers die nog zullen gaan volgen, weer zo blij als wat!

De volgende dag, vrijdag, zien we rond 12 uur de hoge kust van Galicië opdagen. Eerst voorzichtig lijkt het nog een laag hangende wolk maar met de tijd trekken de gordijnen open en zien we steeds duidelijker de contouren van de overkant.

Kust van Galicië in zicht

Het is intussen schitterend weer geworden. De zon schijnt, wind afgenomen tot ca 15 knoop en de deining is hoog maar regelmatig waardoor het zeilen en bewegen een stuk rustiger is geworden. We kunnen echt weer genieten van het zeilen, alle riffen gaan er langzaam uit terwijl de wind verder afneemt. We zien weer meer zeevogels en vissersboten. Vlak voor A Coruna komen er opeens dolfijnen voorbij die gelijktijdig met zijn 5-en uit een golf springen. Wow! Maar verder zijn ze niet in ons geïnteresseerd en zwemmen ze door.

Tegen 20.00 lopen we de baai van A Coruna in en wordt het even weer wat nauwkeuriger navigeren en zoeken naar de geleide bakens op de kant en de sporadische ton. De kusten zijn hoog met wat dorpjes tegen de heuvels. Bij de ingang van de baai staat de Torres de Hercules, een vuurtoren gebouwd door de Romeinen en nog steeds in gebruik.

Als we de bocht om de havenkom willen indraaien verschijnt er een erg rood label in het beeldscherm wat een zich van de kade losmakend vrachtschip blijkt te zijn met een aantal slepers er om heen. Daar passen we eigenlijk niet zo goed tussen en op onze schreden gaan we terug naar waar we vandaan kwamen om dan maar buiten de zeilen te laten zakken.
Om 22.00 leggen we in het donker aan in de vrijwel lege jachthaven van A Coruna en smaakt de havenborrel erg goed. We vinden dan ook dat we die buitengewoon erg hebben verdiend!
Geen vijf dagen of vier maar slechts 3 etmalen en 10 uur om aan de overkant te komen.
Bijna geen motoruren, behalve die drie toen de wind even verstek liet gaan.
En terugkijkend hadden we de derde dag in de harde wind iets eerder moeten inhouden en zeil minderen om het minder vermoeiend te maken maar ook de depressie voor ons langs te laten wegtrekken. Nu waren we iets te vroeg en hadden het staartje met de extra harde wind over ons heen. Zo leren we iedere keer weer van alles bij..

Zonsondergang

In de nachten hanteren we een systeem van 4 uur op en 4 uur af, waarbij de wacht rond ca 22 uur in gaat. In praktijk blijkt dat we beide van ca 12.00 tot 18.00 wakker zijn en er de rest van de tijd wel iemand ligt te slapen of te dutten. Maar ja, die voorbij rollende golven van niets naar nergens zijn ook wel erg rustgevend. De vier uur hebben we gekozen omdat je dan wel een paar serieuze uren kunt slapen, anders blijft er met de voorbereiding en afronding van je wacht zo weinig te slapen over. Een ander argument was dat de klok zo lekker mee slaat en je precies weet waar je als wacht aan toe bent. Daar hadden we nog wel een grapje mee omdat de engelse, spaanse en nederlandse tijd steeds anders zijn, en kijk je dan allebei op een andere klok dan loopt er een uurtje op een andere klok tussendoor en waren we beiden overtuigd dat we langer cq korter hadden geslapen. Maar de glazen slaan gewoon 4 uur en dat is nu duidelijk en vooral lekker simpel..
Wat ook duidelijk werd is dat alle zaken lastiger worden naar mate de vermoeidheid meer wordt. De kaartplotter buiten heeft bijvoorbeeld koers boven, de kaart binnen noord boven, je wilt niet weten hoe lastig het soms was je te orienteren..

We eten twee keer per dag en verder af en toe wat brood of yoghurt net wanneer je honger hebt, meestal aan het begin van de wacht. Het is bijzonder hoe zo'n tocht zijn eigen ritme gaat vormen en hoe soepel je daarin glijdt. Waar we wel aandacht voor moeten houden is dat we voldoende drinken, dat schiet er bij in. Bovendien wil je in vol ornaat uit gedost niet om de haverklap naar toilet moeten, want dat is nogal een gedoe op die rollende boot, het ene moment sta je aan bakboord, het volgende lig je met je broek op je knieen aan stuurboord, we zetten tegenwoordig de deur van het toilet maar vast en open, hoef je daar iig niet op te letten..

Hijsen van de Spaanse vlag midden op zee

De weerberichten halen we binnen met de ssb radio, die is gekoppeld aan de navigatiecomputer en dat geeft nogal wat problemen. Regelmatig valt Stentec navigatie uit omdat er geheugen errors optreden en het geheel moet worden afgesloten en opnieuw opgestart, dat wil je niet als je halverwege een lang e-mail downloaden zit, hetgeen natuurlijk prompt gebeurt. Onderweg hebben we de navigatie gestopt, radio gebruikt en dan weer navigatie opgestart. Dat gaat goed als het rustig is om ons heen, is het druk of moet er genavigeerd dan gaat dat niet. In A Coruna hebben we een laptop voor de radio ingericht en nu kan het apart van de navigatie. Zo kunnen we ook iets makkelijker de positierapporten versturen, zodat jullie ongeveer weten waar we nu weer uit hangen. Overigens hadden we ook een dag geen enkele mogelijkheid om een verbinding te maken, de omstandigheden waren verre van optimaal blijkbaar.

Wat nog niet wil is het oplossen van de klussenlijsten, steeds maken we weer nieuwe, maar voordat de klussen opgelost kunnen worden zijn we de lijstjes weer kwijt. Bovendien zijn we ook heel erg druk met genieten van alles, wandelingen maken en er weer van uitrusten, ons te buiten gaan aan lekkere ijsjes, boodschappen doen en ook af en toe gewoon zitten en om je heen kijken, de volgende bestemming uitzoeken en voorbereiden, grib files binnen halen, en noem alles maar op wat we hier allemaal doen waar we thuis nog nooit over hebben gedacht om dat allemaal te gaan doen.

Dag na aankomst zitten we onder de Torre de Hercules, dat vraagt om een selfie.