Beautiful Beaufort

Al bijna drie weken zijn we in Beaufort. Bijkomen van de tocht, wennen aan de vrijheid en natuurlijk wachten op de vele spullen die we hebben besteld. Ondertussen genieten we van de Amerikaanse gastvrijheid.

LJS bij Cape Lookout met een Schaarbek in actie voor het strand

Wat is het toch heerlijk om weer een hele nacht door te kunnen slapen terwijl je veilig ligt te wiegen achter je anker. Helemaal uitgerust worden we 18 mei wakker. Om 9 uur worden we door Ken van een andere OCC (Ocean Cruising Club) boot opgeroepen via de marifoon. De OCC port officer Dianne is onderweg en staat om 10.30 op de haven. Wij kunnen de bijboot bij zijn boot vastmaken. Wat lief al die hulp. Als een speer maken we de bijboot klaar en precies op tijd staan we paraat met onze papieren om naar de CBP (Customs and Border Patrol) te gaan. Dianne heeft al geregeld contact met ze gehad om onze komst aan te kondigen. Altijd was het prima en waren we welkom. Echter, vanochtend werd er niet vriendelijk gereageerd bij het maken van de afspraak om langs te komen. Wij gaan gespannen die kant op. Dianne heeft een forse auto met airco en heel veel knopjes. We zoeven van Beaufort naar Morehead City en in een achteraf klein kantorencomplex zit de CBP. Geen bordje, niets geen aanwijzingen. Bijzonder, alleen hadden we dit nooit kunnen vinden. Dianne gaat mee naar binnen en posteert zich dicht bij de balie. Maakt zich breed, en straalt uit “Here are my cruisers, you’d better treat them right’. Maar de man achter het loket is uiterst vriendelijk. Kijkt wat in de papieren, we moeten beide een papiertje invullen. Vraagt of we ook een cruising permit nodig hebben, ‘ja graag’. Dan excuseert hij zich voor een minuutje. Tien minuten later staan we ingeklaard mét een cruising permit voor een jaar weer buiten. Pfff, opluchting! Helemaal geen gedoe, geen sprake van quarantaine of wat dan ook en de maximale permit! Zelfs geen handschoenen en mondkapjes te zien in dit kantoor (wij zijn dan ook blij als we weer buiten staan).

Af en toe zwemmen de dolfijnen  op de ankerplaats om onze boot

Dank aan Dianne voor de hulp! Wat fijn om op iemand te kunnen rekenen in deze toch onzekere tijden. Het is de eerste keer dat we contact hebben met een OCC port officer en het blijkt reuze handig. Eerder hebben we ons OCC vlaggetje wel eens laten wapperen maar had dat weinig effect. Gedurende de reis maar een keer een andere OCC-boot tegengekomen en contact mee gehad. Hier is dat anders en is het een manier om makkelijk contact met andere cruisers te krijgen. Na de CBP is het tijd voor boodschappen en de zoektocht naar een telefoonkaart met data. Veel winkels blijken nog dicht of alleen op de stoep te helpen. Uiteindelijk belanden we bij de mega supermarkt/warenhuis Walmart waar we er in slagen een telefoonkaart met hotspot functie te krijgen. In de winkel dragen de medewerkers mondkapjes (of een sjaal, ze moeten hier duidelijk zelf voor zorgen). Er wordt geteld en niet te veel mensen mogen tegelijk naar binnen. Onze zelfgemaakte mondkapjes komen goed van pas. Het is duidelijk dat we aan de lock-down zijn ontsnapt maar van alle maatregelen en zorgen rond corona zijn we nog lang niet af. Na 2 uur staan we weer blij op de haven. Dianne gaat verder naar Ian op de Yantina, die ook ingeklaard moet worden. Deze boot is gisteren aangekomen en wij hebben de hele weg radio contact met ze gehad. We kletsen nog even aan boord bij Ken, hij is net via Florida uit de Carieb aangekomen. Was eigenlijk op weg naar de Pacific maar is door corona maar teruggekeerd naar de USA. Wij zijn er inmiddels achter dat Dianne morgen jarig is en plannen met Ken een borrel aan boord om dat te vieren en als bedankje voor de hulp. Pas eind van de middag komen we moe van alle indrukken weer aan boord. Lang geleden dat we zoveel hebben gedaan en zoveel contact met mensen hebben gehad. Het valt ons op dat iedereen ontzettend vriendelijk en behulpzaam is.

De hele dag is het wat onstuimig en winderig weer. De tropical storm Arthur is uiteindelijk toch net buiten langs de kust gegaan en hier binnen hebben we er verder niet zo veel van gemerkt.

Smullen van kaasfondue Texaanse stijl

De volgende dag relaxen we aan boord, krijgen de telefoonkaart aan de praat en ontmoeten om 16.00 Ken en Dianne aan boord van Loon. Het wordt een hele gezellige middag/avond met lekkere hapjes en drankjes. Alle 4 hebben we dit sociale deel van het cruisen toch wel erg gemist. We zijn het er ook over eens dat het wel oppassen blijft en dat je niet te veel contact moet hebben. De volgende dag post Ken enthousiast een foto van de verjaardagsborrel op Facebook met dank aan de geweldige port officer Dianne die zo goed voor haar cruisers zorgt. Uiteraard is er ook iemand die heel negatief reageert dat dit niet mag in corona tijd en vindt

OCC port officer Dianne
met logo mask

dat Dianne in haar ‘functie’ als port officer zo een slecht voorbeeld geeft en geen port officer waardig is ☹. Hoeveel voorbeeldfuncties moet iemand hebben die vrijwillig mensen van hot naar her rijdt en altijd klaar staat. Onze wraak is zoet, Dianne krijgt een paar dagen later van ons een mondkapje met OCC logo, port officer style. Zij post het trots op Facebook, dit krijgt heel veel reacties, allemaal positief.

We zijn een dag bezig met het uitzoeken en bestellen van de watermaker. Gelijk ook passen en meten waar we deze willen installeren. We kunnen hem bij Diane laten bezorgen en hij zou er binnen 10 dagen moeten zijn. We maken gelijk van de gelegenheid gebruik om ook nog een paar andere zaken van onze boot-schappenlijstje te bestellen. We hebben niet vaak een betrouwbaar adres waar we wat kunnen laten afleveren, en liggen zeker niet vaak lang genoeg stil. Zeker niet meer na negen weken gedwongen stil te hebben gelegen.

Geregeld wandelen we even door het stadje. Het is erg mooi en rustiek ook keurig aangeharkt.

Overal mooie witte houten huizen met grote veranda’s. Meestal met een mooi gemaaid grasveldje er omheen. Een enkele keer een weelderige tuin (vast de permanente bewoners). Veel huizen zijn voorzien van een bordje wie de eerste bewoner was en wanneer het gebouwd is. De meeste uit begin 1800, we zien er ook enkele uit 1700. Het is ruim opgezet en komt ook een beetje slaperig over. Front Street aan het water heeft veel toeristenwinkeltjes waarvan de meeste nu dicht zijn. In normale tijden is het vast een drukke toeristische bestemming. Alles is groot. De huizen (zeker de nieuwere) zijn groot, de auto’s, de mensen, de porties eten, echt alles. Zelfs de roodborstjes zijn hier mega, met de maat van een forse merel. Gelukkig ook de gastvrijheid en de vriendelijkheid. We zien alle clichés over Amerika binnen een paar dagen bevestigd.

We hangen ook lui in de boot terwijl het hoost van de regen. Het weer is wisselvalliger met dagen zon, dagen bewolkt en geregeld regen. We zijn

Uitzicht over Beaufort ankerbaai uit de mast

duidelijk op meer gematigder breedten aangekomen. Op regen dagen rommelen we een beetje met klusjes, bloggen, schilderen en kleine klusjes. Het regent een paar keer vrijwel de hele dag hard. We vullen dan de watertanks met regenwater (via filter). Lekker makkelijk en beter dan het water van de kant dat naar rotte eieren ruikt. Dus hopen we dat de watermaker binnenkort een einde maakt aan onze zoektochten naar water en we zeker zijn van een goede kwaliteit. En nog een stap naar volledige onafhankelijkheid.

We ontmoeten nog een OCC boot in de haven waar wij de bijboot parkeren. We worden gelijk uitgenodigd om in de Chesapeake bij ze langs te varen en hun steiger te gebruiken. Erg aardig. Zo gaat het eigenlijk steeds, de gastvrijheid is enorm. De buurman van deze boot vraagt ons gelijk mee in de auto van de haven (inderdaad, havens hebben hier gratis leenauto voor de passanten) als hij boodschappen gaat doen. Hij is echt een beetje beledigd als we een dag later met een bijboot vol boodschappen langsvaren omdat Dianne met ons

Midden in Beaufort onder de snelweg, toch volop
natuur om ons heen

boodschappen wilde doen. Inderdaad zíj wilde boodschappen doen, wij konden nog wel een paar dagen zonder. Konden het toch niet weigeren.

Hier in North Carolina gaan dingen langzaam terug naar normaal. Meer winkels gaan open. We bezoeken de farmers market die voor het eerst weer open is. Kramen staan op grote afstand, sommige met een lint er omheen. Aan het begin van de markt staat een kraam met water en zeep om je handen te wassen. Gewapend met een mondkapje kopen wij er een paar tomaten en een lekker broodje voor de lunch. Verder erg veel lokale handwerken te koop, de doelgroep is duidelijk de toerist. Vanaf 1 juni mogen de restaurants ook weer mensen (met afstand tussen de tafels) binnen en op terras bedienen. Hiervoor was het alleen take-out. We genieten er na maanden extra van, spare ribs en lokale garnalen.

Tijdens Memorial Day weekend is het schitterend weer dus we wandelen een stuk door het dorp en eten een broodje op een steiger langs Front Street. Op het water is het enorm druk met kleine motorbootjes die af- en

Mooie huizen langs Front Street

aanvaren. 
Bijna allemaal zijn ze voorzien van vele hengels en vaak grote platformen bovenop om de vis goed te kunnen spotten. En uiteraard voorzien van een grote Amerikaanse vlag. Vele met een grote Trump vlag, we zijn hier duidelijk in Trump land. We ontmoeten een praatgrage piraat die duidelijk maakt dat Beaufort en piraten nauw verbonden zijn (verklaard dit de Trump liefde?). Hij organiseert het jaarlijkse piratenfeest. Vele boten en mensen komen dan als piraten naar Beaufort voor parades en festiviteiten. In een ver verleden is Blackbeard hier voor de kust gestrand en heeft even in de omgeving gewoond. Dat inspireert nog steeds verschillende vrijbuiters om zich hier in de baaien/kreken met hun boten te vestigen.

Het is dit weekend ook een drukte van belang rond de LJS. Vlakbij de boot is een helling waar bootjes af en aan varen, het is vreselijk druk. Iedereen komt naar buiten omdat het Memorial Day weekend is. Een lang weekend voor de Amerikanen die dan alle gevallen soldaten uit de diverse oorlogen herdenken. Veel mensen zijn naar hun boot en/of tweede huis in Beaufort gekomen waardoor het duidelijk drukker is dan de voorgaande dagen.

Wij klussen ondertussen rustig wat aan de boot. Poetsen al het RVS werk dat toch inmiddels flinke roest sporen begon te vertonen. We sluiten de buitenwater douche aan op het warm water systeem en kunnen nu buiten warm douchen. Erg lekker nu het toch af en toe iets koeler wordt. We

Vanaf de boot genieten van mooie zonsondergangen

halen de windvaan er af en hangen de bijboot weer achter op de boot. We hebben de mast gemeten vanaf het water en we kunnen over de Inter Coastal Waterway. Lijkt ons leuk om te doen naar de Chesapeake, mooie afwisseling op het oceaan varen. En we hebben tijd zat, voorlopig is Canada nog niet open hebben we van de OCC port officer in Nova Scotia gehoord.

Na een paar dagen komt de Bojangles aan, zij zijn na 11 dagen zeilen nu ook uit St Maarten aangekomen. We hadden al via de App contact op St Maarten en via de radio toen wij onderweg waren. Leuk om ze nu in levende lijve te ontmoeten. Een van de dagen borrelen we om uitgebreid bij te praten en alle tips te horen. Dit wordt hun derde zomer langs de Amerikaanse oostkust. Het kriebelt bij ons inmiddels flink om weer verder te varen. Gelukkig komen langzaam de bestelde spullen binnen, alleen de watermaker nog.

Vogel eilanden, je ruikt ze vanuit de verte

We besluiten, om het wachten te verzachten en nog wat meer van de omgeving te zien. We gaan een weekend naar Cape Lookout, een hele mooie natuurlijke beschutte baai een mijl of 10 hier vandaan. Vrijdagochtend trekken we met moeite het anker uit de dikke klei. Er hangt een stuk ketting aan. Helaas valt het van het anker af en krijgen we het niet binnenboord. We nemen de route binnendoor via de kreken.

Wild paard op Rachel Carsons Reserve tegen
over Beaufort aan Taylor Creek

Gelijk als we de Taylor Creek uitvaren raken we met een bonk de grond. Het breekplaatje vliegt uit het roer. Dan kunnen we nog verder varen maar met het roer omhoog, dus het stuurt nogal zwaar. De tonnen en markeringen blijken erg ver uit elkaar te liggen. Het is even zoeken maar we komen zonder verder vastlopen bij Cape Lookout aan. Onderweg zien we veel vogels: pelikanen, sternen, ibissen en meeuwen. We varen door een groot binnenwater, alleen door een duinenrij (van oa Cape

Lookout) gescheiden van de Atlantisch oceaan. Het is er erg ondiep met vele kleine lage eilandjes. Echt een vogel paradijs. We ankeren eerst voor de lunch nog in de snelstromende geul. Ligt toch een beetje onrustig dus we varen in de middag nog verder tot voorbij de vuurtoren in de grote baai. Het is echt een hele mooie beschutte baai met veel ruimte. Als wij ankeren ligt er nog maar één boot. Tegen de avond 6 en de volgende ochtend ruim 10 boten. Maar het is er zo groot dat het zeker niet druk aan voelt. Het is schitterend om hier omringd door duinen en strand te liggen. Volledig omsloten en beschut.

De baai met de vuurtoren op de achtergrond,
het weer was vrij onstuimig

We brengen het weekend verder door met strandwandelingen, schilderen (inspirerende omgeving hier) en genieten van de natuur om ons heen. Aan de Atlantische kant blijken vissers met de auto over het strand tot hier te rijden. We zien één van de vissers een kleine haai vangen. Hij zet hem snel terug en is er duidelijk een beetje bang voor. 

We genieten er van de mooiste zonsondergangen

Om de boot zien we schildpadden hun kop boven water steken. Het zijn Karet 

Schild van kleine schildpad,
waarschijnlijk geraakt door
buitenboordmotor

schildpadden, veel groter dan de groene schildpadden in de Carieb. Deze eten schelpdieren die ze uit de blubber vissen. Het is lachwekkend als ze met een kop vol blubber naast de boot opduiken. Ze schudden dit dan van zich af en hullen zich in een zwarte wolk. We doen ook een poging om te vissen. Hier durven we weer, we hebben het gebied met Ciguatera in de Carieb achter ons gelaten. Helaas vangen we niets. Wel springt er overal vis uit het water. Je hoort ze ons bijna uitlachen. Het is echt genieten in deze mooie natuurlijke omgeving. Een speciale beleving zijn de geuren. Het ruikt er zoals altijd heerlijk zilt maar ook nu en dan een vleugje zoete jasmijn en dan weer een frisse dennengeur, heerlijk. We genieten met volle teugen.

Na een heerlijk weekendje weg zeilen we met de wind in de rug buitenom terug. Manon ziet even een haai naast de boot zwemmen, bijzonder. Het is een heerlijke tocht. Rond 12 uur liggen we naast de Bojangles voor anker en kunnen we verder met de voorbereidingen voor het etentje die avond met de Bojangles en Dianne. Het is weer een gezellige avond met lekker eten en goed gezelschap. De verhalen vliegen over en weer. Tegen zonsondergang komen de dolfijnen, die we al eerder bij de boot hebben gehad, weer eens langs zwemmen. Vlak voor we opbreken kijken we gezamenlijk naar de ISS die over komt ‘vliegen’.

Stenen als donatie aan het Maritiem museum

Manon helpt de vrijwilligers van het
museum straten

Dan volgen nog een paar dagen van afwachten. Waar blijft nu die watermaker! Volgens de tracker zou hij arriveren maar wordt opeens de datum weer veranderd naar twee dagen later. We bellen om te klagen maar alle excuses liggen hier op een presenteerblaadje. De koeriersdienst heeft last van de corona maatregelen en van de onlusten (waar wij hier gelukkig niets van merken). We doen nog een keer uitgebreid boodschappen met Dianne bij de Lidle. Toch handig om dat hier met de auto te doen, alle inkopen passen maar net in één keer in de bijboot.

De watermaker is net gearriveerd en wordt straks door Dianne gebracht. Morgen (5 juni) gaan we anker op en ontdekken wat Amerika nog meer te bieden heeft. De start is ons in ieder geval erg goed bevallen.