Deel 3, Kaapverden

Vertrek vanaf Sao Nicolau
14 december in de ochtend pikken we Nico op met de bijboot en doen nog een paar boodschappen voor de komende dagen. Rond 12 uur gaan we ankerop en varen de Jonas, Helena en Hullu Poro achterna richting het westen. We zeilen een stuk en moeten dan de motor starten omdat de wind helemaal op is. Gelukkig komt deze in de middag weer terug en wordt het nog een mooie zeiltocht. We kijken eerst bij het onbewoonde Ilhau Raso voor een ankerplek maar dit is te onbeschut met hoge rollers. We zien er wel de eerste keerkringvogels die op het eiland schijnen te broeden. Het is een natuurreservaat en de witte plekken op de kliffen laten de locaties van de vele nesten duidelijk zien. We varen door naar Ilhau Branco en laten daar het anker vallen in 10 meter diep water op zand, op een plek die vrij rustig lijkt en in de pilot als ankerplek staat beschreven. De Jonas gaat ook voor anker, de Helena en Hullu Poro varen door op zoek naar een meer beschutte plek. De wind komt flink van de hoge kale berg afzetten. In eerste instantie liggen we goed op de wind, het anker is deels ingegraven (zoals meestal). We snorkelen wat en ik zwem naar de Jonas om het verloren ankerballetje weer vast te maken aan het lijntje. Deze was niet al te ver weg gedreven omdat we blijkbaar in een neer achter het eiland liggen. Als we s’avonds echter slapen wordt het erg onrustig op de ankerplek. Blijkbaar is het tij gekenterd en dit heeft veel geschommel en geruk aan de ankerketting tot gevolg. Als wij de boot met de motor iets verder bij het ankerballetje willen wegvaren (die bleef akelig dicht bij en bijna onder de boot), blijkt dat we achter een rots haken met de ketting. Voorlopig in het donker niets aan te doen. Beide slapen we erg onrustig en kijken geregeld of we nog wel op de goede plek liggen. Op zulke momenten zijn de rotsen van de kust toch wel erg dichtbij. De volgende ochtend gaan we redelijk snel verder, we hebben genoeg van deze onrustige plek. Onze ketting is gelukkig weer los van de rots. De ketting van de Jonas zit echter muurvast om een rots onder water heen. Het lukt niet om deze boven te krijgen. Ik ga met snorkel over boord en kan dan gelukkig duidelijk zien hoe de ketting in een spleet in de rotsen zit. Met wat heen en weer varen en op het juiste moment ophalen komt de ketting los en kunnen we eindelijk weer zeilen, weg van deze minder gelukkige ankerplek.  

Voor anker bij Santa Luzia met de Jonas en de Helena

Wandeling over het eindeloze strand

Bijbootlanding op het strand kostte me een nat pak.

Het is een heerlijke zeiltocht naar Santa Luzia, een onbewoond eiland 15 mijl verderop. Het heeft een hele grote baai voor een schitterend wit zandstrand. De Helena ligt er nog. Wij gaan er ook voor anker en gaan snorkelen. Bij de rots in het midden van de baai zitten veel mooie visjes. Het stroomt er ook behoorlijk en we hebben een flinke dobber aan de zwemtocht terug. In de middag gaan we aan land met de bijboot. Er staat een aardige branding op het strand en ik haal dan ook een nat pak bij het uitstappen. Net te vroeg, nog veel te diep. Met de bemanning van de 3 boten maken we een strandwandeling waarbij we langs het kampement van vissers komen. De jongens die er op het strand zitten heten ons welkom en vragen wat wij van het eiland vinden. ‘Erg mooi!’ Zij zijn vissers van Sao Vincente en verblijven steeds 5 dagen op het eiland om er te vissen. Tegen de avond gaan ze spearfishing in de baai, anderen zien we met vissersbootjes in de omgeving varen. Een zwaar bestaan, ze hebben wat hutjes en tenten en verder een erg droog eiland. Op het strand vele vrieskisten waar de vis op ijs (nemen ze steeds mee) wordt bewaard.

Het is heerlijk om langs het lange uitgestrekte strand te lopen. De volgende dag waait het hard en zullen we niet met de bijboot naar het strand of rots (om te snorkelen) kunnen. We besluiten om dan toch maar ankerop te gaan in plaats van te blijven liggen. Samen met de Jonas en de Helena zeilen we naar Mindelo op Sao Vincente. De wind is voor de verandering eens noordwest en we moeten voor het eerst in weken scherp aan de wind varen. Het wordt wel een heerlijke zeiltocht en daarvoor ging Nico natuurlijk mee. Wij hebben met hem meegenoten!

In Mindelo gaan we in de haven liggen (de enige jachthaven op de Kaapverden). We blijven maar een paar dagen en die zullen in het teken staan van voorbereidingen voor de oversteek. Het voornemen om ook nog naar het mooie eiland Sao Antao aan de overkant te gaan laten we schieten. Ons hoofd staat alleen nog maar naar oversteken. We kijken alles op de boot na. Doen boodschappen. Bekijken nog een dagje het eiland met de bemanningen van de Jonas, Helena, Hullu Poro en de Beau (er gaan veel bemanningen in een Aluguer).

Watertappunt in vissersdorp, gelijk de sociale ontmoetingsplek

Landbouw op Sao Vicente. Ieder perceel zijn eigen wind-watermolen

Bereiden van Cacoupa, lokaal gerecht, op het strand. 8 uur koken en 8 dagen lang te eten, tenzij gasten het eerder op hebben.

s’Avonds luisteren we nog een paar keer naar Kaapverdiaanse muziek en kijken naar de Caipoera groep die iedere avond aan het oefenen is. Nico neemt ons nog 2 keer mee uit eten voor hij terugvliegt naar Nederland, het is lekker en gezellig. Aan het einde van iedere middag borrelen we met de verschillende bemanningen in de floating bar bij de jachthaven. Het is erg gezellig en ook leuk om de voorbereidingen van de anderen mee te maken en hoe verschillend iedereen met de spanning van de oversteek omgaat.

Het is ons erg goed bevallen op de Kaapverden, mooie en heel verschillende eilanden. De mensen zijn super vriendelijk, aardig en behulpzaam. Wat ons ook op viel is dat de infrastructuur goed voor elkaar is en dat het duidelijk is dat overal gewerkt en verbeterd wordt. Het is er ook behoorlijk schoon, je ziet heel weinig zwerfafval. Er schijnt met behulp van de Deense overheid flink te zijn geïnvesteerd in windparken (wij zagen windmolens en een zonnecentrale op Sal). De Kaapverden halen al 20% van hun energiebehoefte uit wind en zon. Daar kunnen wij in Nederland nog niet aan tippen.

Op 22 december om 15.00 gooien we dan eindelijk los. Het is zo ver we gaan oversteken!! We worden uitgezwaaid door de Jonas en de Helena die binnenkort naar Suriname vertrekken. De Hullu Poro, Lena en de Beau zijn een dag eerder vertrokken. Wij sprinten, nee stuiteren ze achterna….. 

 

(inmiddels zijn er vanaf de oceaan al een paar korte impressies verschenen. Die zijn eerder te vinden op dit blog. Deze blog is onderweg geschreven en gepost op Barbados. Nee toch niet. Geen internet zwaar genoeg voor foto's gevonden. Gelukkig op Carriacou wel.)