LJS on Tour: Kaap Verden deel 2, Sao Nicolau

Sao Nicolau ligt 110 mijl bij Sal vandaan, net te ver voor een dagtocht. Vandaar dat we de nacht doorzeilen. Wij proberen een nieuw wachtschema, 2 uur op en 2 uur af. Omdat we in de ‘bewoonde wereld’ varen vannacht, denken we wellicht vissers tegen te komen. We willen wakker blijven tijdens de wacht en dat gaat waarschijnlijk beter tijdens 2 uur dan 4 uur. Voor één nacht doorzeilen bevalt het ons goed. We zijn echter geen visser tegen gekomen. Tegen het ochtend gloren komt Sao Nicolau in zicht. Hoge, scherpe, droge, bruine bergketens. Aan de zuidkant is een ankerplek bij Carracal, een klein vissersdorpje. In de lagune is het te vol met kleine vissersbootjes maar even verderop vinden we een zandige plek met een diepte van ca 6 meter. Wij gaan voor anker en liggen heerlijk voor een klif net naast het dorpje. Heel rustig, af en toe vaart er een vissersbootje langs die vriendelijk zwaait. Vanuit de bergen waait het stevig naar beneden maar de ankers hebben zich deze keer goed ingegraven en we liggen als een huis. We blijven een dag liggen, snorkelen bij het klif (veel verschillende soorten vis, oa zien we een kleine murene zwemmen) en we buurten bij de Jonas. Het blijft heel gezellig. Het grappige is dat ook Hannie en Jacob elkaar nog niet zo lang kennen en dat Hannie haar boot, net als de mijne, voor deze reis de opslag ingegaan is.

Daarna varen we door naar Tarrafal, het havenplaatsje van Sao Nicolau. Als we de zuidoost punt om varen komen we bij zeilende vissers terecht, we zien dat die op een tegengestelde wind terugzeilen naar de haven. Wij varen ze achterna en kunnen ruime wind vlak onder de kust naar Tarrafal varen in plaats van de tegenwind die iets verder naar buiten staat. De vissers varen met authentieke gekleurde houten boten met latijn zeilen. Het is een mooi gezicht en ze gaan erg hard. Het lukt ons nauwelijks om ze in te halen.

Lokaal vissersbootje, o wat zijn ze snel!

De zuidoostpunt trekt ook nog een andere visser aan… we zien een haai zwemmen. Hij zwemt een tijdje op 50 meter van de boot met ons mee. Duidelijk is zijn rugvin te zien en ook geregeld zijn staartvin (deze staat vertikaal in tegenstelling tot horizontaal bij dolfijnen en walvissen). Brrr, moet er even niet aan denken om te gaan zwemmen.

We komen gelijktijdig met de Helena en de Hullu Poro aan in Tarrafal, zij zijn vanuit Mindelo gekomen. We vormen zo ongeveer een Nederlandse enclave. Aan wal klaren we weer in en uit bij de politie. Daarna groente kopen op de ‘markt’ en vanaf terrasje aan de ankerbaai het locale leven gade slaan. Met zijn 8-en vormen we een heel reisgezelschap en Hannie heeft een Aluguer geregeld voor een tocht naar het hoofdplaatsje in de bergen de volgende dag. Met zijn allen in de open achterbak scheuren we via slingerweggetjes (van erg goede kwaliteit) hoog de bergen in via een enorme lus over het eiland naar Ribeira Brava. Het is een leuk plaatsje waar we een rondleiding krijgen van onze vriendelijke taxichauffeur. Hij weet ook te regelen dat we een kijkje mogen nemen in de oude collegegebouw. Ooit het begin van onderwijs op de Kaapverden van waaruit de goed opgeleidde Kaapverdianen voor de Portugezen een bemiddelende functie vervulden in de vele koloniën. Het is nu een zondagschool. De tocht van en naar het plaatsje is erg mooi, het hoge centrale gedeelte van Sao Nicolau is erg groen. Er zijn vele (oude) plantages en overal groeit en bloeit wat. Een enorm contrast met Sal dat geheel droog is.

Parkje en gemeentehuis (blauw) van Ribeira Brava

Dagmenu met de Nederlandse kolonie In Tarrafal

Serie bijboten op het strand. Iedere dag een onderhandelen met jongetjes wie er mag oppassen voor 50 cent

Aan het eind van de dag komt Nico, collega van Stef aan in de haven met de veerboot vanuit Mindelo. Heel gezellig en we eten en drinken wat met hem. De volgende dag gaan we met Nico naar het nationaal park in de bergen en maken een lange wandeling. Het is heel erg mooi en fijn om weer eens in een groene omgeving te lopen. Er is een overdaad aan verschillende soorten planten en bomen. Ook erg veel vlinders en bijen. Vanuit het nationaal park lopen we terug naar Ribeira Brava en nemen daar een Aluguer terug naar Tarrafal. Met de haven in zicht schrikken we flink, LJS ligt niet meer op zijn plek maar een stuk verderop. Bij de bijboot komt Jacob er aan rennen, “Jullie boot is op drift, Remco en Peter hebben extra ketting gegeven”. Ze waren in een internetcafé al op zoek naar onze gegevens om te bellen. Wij als een speer in de bijboot naar LJS. Het anker hield nog steeds niet. We hadden twee ankerpogingen nodig om weer vast te liggen. Er stond ook een flinke bak wind en uit een andere richting dan we het anker ingegraven hadden. Na alle stress bedanken we de Helena, Hullu Poro en Jonas, laten voor de zekerheid een telefoonnummer achter en gaan met Nico in het dorp eten. Echter wel met zicht op de boot, helemaal relaxt zitten we niet aan wal.

De volgende dag relaxen we op de boot, Nico gaat nog een dag wandelen en vaart dan verder met ons mee terug naar Mindelo. (wordt vervolgd…)