Barbados, wat een feest

Eindelijk na 13, bijna 14 dagen hebben we Barbados in zicht. In de nacht zien we een rij lichten opdoemen. Het is duidelijk een rijker land dan de Kaapverden waar we vandaan komen. Overal is verlichting en ook al is het midden in de nacht, de contour van het eiland is duidelijk op te maken.

Als het licht wordt zien we een groen, vrij laag, heuvelachtig eiland voor ons, ook een hele verandering sinds de eilanden aan de oostkant van de oceaan die toch vooral erg kaal en bergachtig zijn. Het is heerlijk weer land te zien, en een andere kleur dan blauw aan de horizon.

Voet aan wal na 13 dagen en 22 uur op zee. Dat gaat met een grote sprong...

In de vroege ochtend varen we de haven van Barbados in. Jachten mogen/moeten er alleen naar binnen om in te klaren (naar de douane). De rest van de tijd liggen er meerdere cruise-schepen. Wij hebben mazzel, het is er even rustig en wij kunnen zonder schade aanmeren, dat is bij kennissen wel anders. Aan wal vullen wij een keer of 10 dezelfde papieren in, eerst bij de health officer, dan bij de douane en dan nog de port autority. Het kost ongeveer 1,5 uur maar dan mogen we ook echt aan wal. Dat wil zeggen, weer varen naar de ankerplaats waar de bezoekende jachten voor een mooi wit strand met palmen liggen.



Champagne van DMG smaakte goed na aankomst!

Biertje na aankomst met uitzicht op LJS

En daar lig je dan, wit strand, blauwe zee, gekleurde vissen onder de boot. Dit is ongeveer waar je van droomde als je dacht aan zeilen in de Carieb. Maar nu is het dan werkelijkheid. In mum van tijd is het geschommel van de afgelopen twee weken vergeten. Bijna dan, nog een paar nachten worden we steeds wakker en willen we om ons heen kijken.. zijn er nog schepen? Het schommelt en bruist hier net zo om de boot heen als buiten op zee. Echt relaxte ankerplek is het niet. We hebben een paar anker pogingen en drie verschillende ankers nodig om eindelijk lekker te liggen, en dan liggen we achter twee ankers om de kop op de golven te houden.

Tijdens de anker inspecties zien we veel moois onderwater (naast onze ankers). Heel bijzonder zijn ook de enorme zeepaarden die iedere ochtend om de boot zwemmen. Het blijken kostbare polo-paarden te zijn waarvan dit onderdeel van de training is.

Polopaarden trainen rondom de boot. Binnenkort ook waterpolo te paard?

Het stadje, Bridgetown, is erg druk met overal straatverkopers. De prijzen zijn erg hoog. Zak chips 5 euro en banaan 1 euro per stuk. Gelukkig drijven van de laatste mooie trossen in de haven en hoeven we die niet te kopen. We staan er versteld van wat er hier wordt weggegooid… en dan nog wel zo in de haven. Zowel afval als producten die goed zijn maar blijkbaar te veel werk om aan het einde van de dag weer mee naar huis te nemen… alles gaat zo de haven in.



Overal straatverkopers

Het is wel grappig dat je de Engelse invloed goed kan zien in de bakstenen gebouwen langs de haven. Ronddwalen door de stad is leuk, er is veel te zien. Overal kinderen in schooluniform en dames in keurige mantelpakjes. De mannen hangen rond en proberen achter marktkramen je iets te verkopen zonder met je te praten of aan te kijken. Het is de kunst van het negeren van klanten die ze hier beter beheersen dan in het voormalig Oostblok. De gewone mensen op straat zijn aardig en vriendelijk, er hangt een relaxte sfeer.



Hoogtepuntje was het feest ter ere van 50 jaar onafhankelijkheid van Groot-Brittannië. Daar zijn ze erg trots op ook al zijn ze nog gek op Queen Elisabeth. Het was een groot feest waar mensen al de hele dag voor zaten te wachten op de beste plaatsen. Wij vielen er op onze eerste dag aan wal min of meer toevallig in. Hadden ook erge mazzel want de bijboot lag eerste rang en vandaar uit hebben we het allemaal goed kunnen zien en horen. Na 1 lange saaie speech (maar liepen wij nog relaxt door de stad) kwam het ene na het andere optreden. Heel gevarieerd van pop, reggae, gospel, jazz en hiphop. Het was genieten en dat hebben we tot en met het grote afsluitende vuurwerk gedaan. Achteraf bleek dat dit het eerste in een reeks feesten is, de echte onafhankelijkheidsdag is in november. Het wordt me een feest dit jaar. 

Knallend feest, 50 jaar onafhankelijk Barbados

Toch is het ons eiland niet en willen we zo snel mogelijk verder. Om de boot heen is het een gekkenhuis, waterscooters en catamarans met harde reggae en witte touristen scheuren aan alle kanten om ons heen. Snorkelen om de boot kan alleen s’ochtends voor 8 uur, daarna is het levens gevaarlijk. We wachten op de Tern die 5 dagen na ons uit Mindelo zijn vertrokken. Kijken er naar uit om ze te zien en bij te praten.  Het geeft ons wel de tijd om bij te komen van de oversteek. In de tussentijd vieren we het nieuwejaar nog aan boord van de Beau met een borrel. Heel gezellig met de bemanningen van de Beau, Lena en Hullu Poro. Iedereen is nog vol van de oversteek. Wat was het saai en een geschommel.

Nieuwjaarsborrel aan boord van de Beau

Als de Tern aankomt hebben we het welkoms-ontbijt klaar en praten we uitgebreid bij. Zij hebben een ruigere oversteek met meer wind en golven gehad dan wij. Zijn ook erg blij dat ze er zijn. Het venijn zat in de staart, zij zijn bij het inklaren tegen de kade gebotst in de stroming van de grote schepen die in de haven lagen. Erg balen, boegbeslag verbogen (hamer nodig om vooranker te gaan) en het boeglicht is kapot. Het is echt onvoorstelbaar dat kleine boten verplicht worden om daar aan te meren. In de middag klaren wij uit (gelukkig mag je daarvoor naar de haven lopen) en maken nog een wandeling door een oud gedeelte met mooie gekleurde houten huizen.
De volgende dag halen we benzine voor de bijboot met de bijboot. Het kost ons een natpak, net daar staan aan het strand een flinke branding en krijgen we een golf de boot binnen. Maar we gaan niet om en het is toch mooi weer. We drinken nog uitgebreid koffie aan boord van de Tern en nemen weer afscheid. Ergens komende weken zullen onze wegen elkaar weer kruisen. Dit is wel grappig van het rondzeilen, velen doen ongeveer dezelfde route en kom je steeds weer tegen. Gezellig om dan ervaringen uit te wisselen en bij te praten. Het vervangt een beetje het sociale netwerk dat we thuis hebben achter gelaten. In de middag halen we onze ankers binnen en vertrekken richting de volgende Caribische bestemming, Carriacou.


Nog paar foto's....

 

Screw dock, de enige ter wereld (mogelijk ook nog resten in Singapore?). Dok waarin boten vroeger omhoog geschroefd konden worden. Mooi staaltje scheepvaarthistorie bewaard gebleven.

 

Onderstaand paar foto's onderwater. Eerste is van het anker zo als we het s'ochtends aantroffen na toch lekker geslapen te hebben. Dan deed het anker ook, op een bedje van stenen!?!? Houdkracht 0,0. Nieuwe poging. Foto 2 zie je geen anker meer. Heeft zich lekker ingegraven alleen touw en stuk steel zijn nog te zien. Dat slaapt toch een stuk beter. Het kleine Flipper Delta anker is een speciale die we hier achter hebben uitgebracht om de boeg van de boot op de golven te houden. Dat schommelt minder.  

Flipper Delta, gehooked

 

Het inspecteren van het anker is vooral er leuk vanwege de mooie omgeving waarin ze leggen. Ankers zelf liggen in het zand.