Kaapverden, deel 1

Aankomst

We hebben het bereikt, na 6,5 dag ligt voor ons in de mist het eiland Sal. We hebben dan al lange tijd sterk gereefd gezeild om bij daglicht aan te komen. Het laatste uur hadden we al alle zeilen gestreken en dobberden we met 2 knopen (hebben helemaal geen zeil nodig!) richting eiland. We moeten volgens de GPS en kaart op 3 mijl van het eiland zitten maar zien nog steeds niets. Als de zon opkomt blijkt het erg mistig (veel Sahara stof in de lucht) en zien we nog steeds maar een vage contour. Maar vaste grond onder de voeten lokt dus wij richting eiland. De baai van Palmera (havenplaatsje van Sal) is erg recht toe recht aan en al snel vinden we een ankerplek tussen de andere boten. Het was even zoeken maar de Red Max gaf aan zo weg te gaan dus we nemen hun plekje in. We worden uitgenodigd op de koffie en dat voelt als een warm welkom na al die dagen op zee. Ze hebben ook erg handige tips. Als zij ankerop zijn en wij meer ketting hebben gestoken is het tijd om onze bijboot weer vaarklaar te maken. Dat gaat vrij soepel. Echter het gedoe begint als de motor er op weg naar de wal mee ophoudt. Stef sleutelt maar krijgt hem niet aan de praat, dan maar roeien. Natuurlijk heb je dan net een flinke tegenwind dus dat was nog even spannend (en flink zweten op de roeispanen).

 

Colour locale, Palmeira op Sal

Uitladen van vis aan de kade van Palmeira

Sal

En dan eindelijk voet aan wal in Afrika, het is een vreemd idee dat wij met de boot zo maar in Afrika liggen. Maar in het dorpje dringt dat besef snel genoeg door. Stoffig, straathonden, kraaiende hanen en opdringerige Senegalese straatverkopers. Maar dat zijn de kleine details. Het plaatsje is heerlijk rustig, overzichtelijk, de bewoners doen hun eigen ding en malen niet om toeristen (die zijn er ook alleen s’ochtends even net als de Senegalese verkopers). Tenzij ze denken dat je hulp nodig hebt…. Loop je met een vuilniszak over straat op zoek naar een stort of container dan wordt je geregeld aangeroepen en verder verwezen, heel grappig.

 



Onze hangplek bij het politiebureau, en wij zijn helemaal niet ongeduldig.

Natuurlijk moeten we even door de bureaucratische molen. Door de jongen die we de weg vragen worden we even naar het politiebureau gebracht. Daar worden we ingeschreven en moeten we de bootpapieren achterlaten tot we weer weggaan. We waren gewaarschuwd maar het blijft vervelend om die papieren uit handen te geven, dus wij laten voortaan alleen het ANWB-‘kentekenbewijs’ zien en achter, die kan je zo opnieuw kopen. Maar de politie is reuze vriendelijk en met wat Spaans en een iets Engels kunnen we ons ook best verstaanbaar maken. Helaas is de immigratie-beambte niet aanwezig voor een aankomst stempel in ons paspoort. Morgenochtend terugkomen is het advies.

Na deze ervaring is het tijd voor een lokaal biertje op een terrasje aan de baai. Het is een container genaamd restaurant Rotterdam. Mooie plek om even te landen.

Borrelen op Sal met Hannie en Jacob van de Jonas

 De volgende ochtend, na stressen en sleutelen aan de buitenboordmotor, weer naar land voor een stempel in ons paspoort. Maar nog geen immigratiebeambte, morgenochtend… heel vroeg.. Wij vragen nog of dat wel klopt want dan is het zaterdag. Nee nee, morgenochtend is hij er. Dan zit er niets anders op om nog maar eens door het dorpje te slenteren, wat groente te kopen bij een klein winkeltje waarvan de eigenaar natuurlijk in Rotterdam had gewerkt en Nederlands sprak. En een biertje te drinken op weer een ander terrasje. Wat een relaxt leventje, dat Afrikaanse tempo bevalt ons wel. We reserveren voor 4 personen bij de jachtclub voor die avond. Tip van de Red Max, Franse dame die een B&B genaamd ‘Yachtclub’ heeft en die ook heerlijk schijnt te koken als je je van te voren meld. 

 Stempel soap

In de middag komt de Jonas aan die een dag later dan wij is vertrokken vanaf de Canarische eilanden. Onderweg hebben we met een aantal overstekers contact gehad via de radio en wisten we dus dat ze er aan kwamen. We nodigen ze gelijk uit voor de koffie maar hun bubbels moeten op om de oversteek te vieren. Dus we drinken samen hun bubbels. Daarna gaan we met onze bijboot met zijn vieren naar land, zij moeten zich ook melden en wij willen nog een verassingsbezoek bij de immigratiebeambte doen. Maar deze laat zich niet verrassen en is er nog niet. Samen met de Jonas drinken we een biertje op een terras en laten Afrika op ons inwerken. Het is hier erg relaxt allemaal. Mensen zijn reuze vriendelijk en verre van opdringerig. In tegendeel tot je ze aanspreekt zien ze je niet staan en doen ze gewoon hun ding. Mannen die met visboten klooien en vrouwen die met grote manden vis op hun hoofd lopen.

 De rest van de dag zwemmen we wat bij de boot en bezig met de motor van de bijboot. S’Avonds eten we bij de ‘Yachtclub’ met de Jonas. Het eten is heerlijk, de franse gastvrouw super en het wordt een heel gezellige avond.  

 De volgende dag eerst naar de immigratie, niemand aanwezig, kom morgen maar terug. We gaan op excursie met de Jonas naar de hoofdplaats, Espargos, 8 km verderop met een Aluguer (lokaal busje). Een klein stadje waar het leven relaxt is en zich afspeelt rond een pleintje met gratis wifi. Terug in Palmeira lunch op terrasje en de rest van de middag relaxt op de boot.

Spelletjesmiddag Palmeira op 5 december. De prijzen komen uit een hulppakket. Veel pennen, potloden en schriften.

Zaterdagochtend weer naar de immigratie, niemand aanwezig. Logisch want die balie is in het weekend gesloten. Aandringen bij de politie en vertellen dat we naar volgend eiland willen vertrekken zonder immigratie heeft tot gevolg dat deze beste man zijn collega van de immigratie gaat bellen. Komt over 10 minuten, wij kijken elkaar wat ongelovig aan, zou het echt? Na half uur komt er inderdaad iemand met een ander soort uniform aan. Maar wat blijkt, hij heeft de sleutel van zijn kantoor niet bij zich. En daarin staat die felbegeerde stempel die wij in ons paspoort willen hebben. Hij excuseert zich en belooft vanmiddag tussen 16.00 en 17.00 terug te komen. Van de vriendelijke politieman krijgen we alvast onze papieren terug en een uitreispapier voor het volgende eiland. Wij gaan op excursie met aluguers naar Santa Maria in het toeristische zuiden. Het is er voor Sal begrippen druk maar wij vinden het erg rustig. Er staan verschillende hotels en resorts aan een grote baai met strand. We drinken wat aan het strand en lunchen in een ‘engels’ restaurant waar voetbal op TV is. Dan terug naar Palmeira voor de immigratieman. Na een uurtje wachten, en nog een telefoontje door de vriendelijke politieman (wij worden hier heel geduldig, goede oefening voor de Carieb) komt er iemand in trainingspak aan. Hij heeft duidelijk een vrij weekend. En hij heeft de sleutel van het kantoor, weet hoe de fancy paspoortscanner werkt. Na enige minuten staan we buiten met felbegeerde stempels in ons paspoort. We kunnen nu ‘vrij’ door de Kaapverden varen. We vieren het met een biertje op een terrasje.

LJS onder zeil voor de kust van Sal

Na nog een dag relaxen gaan we ankerop en zeilen samen met de Jonas naar een baai even zuidelijk nar Palmeira, Baia de Mordeira, om te snorkelen en als tussenstop naar Sao Nicolau. Het is flink zwemmen naar de kust waar we bij de rotsen vele gekleurde vissen zien. Onder andere een enorme stroom van duizenden zilverkleurige vissen met gele vinnen, net een rivier onder water. Prachtig gezicht. De ankerplek is erg onrustig en we besluiten met de Jonas om er niet nog een dag te blijven liggen maar tegen het vallen van de avond te vertrekken richting Sao Nicolau.   

Na een nacht doorzeilen voor anker voor Sao Nicolau