Geen oversteek is hetzelfde

Met een tussenstop op de Kaap Verden varen we naar de overkant. De Cariben met palmen, witte stranden en altijd mooi weer lokt. Het worden twee heel verschillende etappes en ook weer heel anders dan tijdens de vorige reis.

Na te zijn uitgerust van Oud en Nieuw verlaten we op 2 januari San Miguel op Tenerife met als bestemming Sao Nicolau, een van de noordelijke eilanden van de Kaap Verden. 800 mijl te gaan. Als we vertrekken waait het lekker, we hebben 1 rif en genua met klein rifje. In de loop van de dag trekt de wind verder aan 20-25 knopen schuin van achter. We gaan 7,5-8 knoop (hard!) en de windvaan heeft het er moeilijk mee. Tegen de avond trekken we er een tweede rif in en draaien we de genua voor de helft weg. Het gaat rustiger, de windvaan stuurt weer goed en wij hebben een rustige nacht. De snelheid blijft hoog, 7-7,5 knoop, dat schiet lekker op. De zee is vrij onrustig met onregelmatige golven. In de nacht schijnen we met een zaklamp in het water en zien kleine fluoriserende ‘balletjes’ wegschieten. Als ping pong balletjes stuitert het over het wateroppervlakte. Ze lijken aangetrokken door het licht. Ze zijn iets oranje van kleur. We vermoeden dat het kleine inktvisjes zijn. Door onze snelheid en alle beweging is het lastig om het goed te zien.

Dag twee worden we in de ochtend opgeroepen door een tanker van 300 meter: “What are your intentions Sir?” Ons standaard antwoord is behouden van koers en snelheid. Hij meld dat hij uitwijkt en achter ons langs gaat. Het blijft bijzonder dat zulke joekels voor je uitwijken. Het is ook fijn te weten dat je gezien bent. In de middag krijgen we even bezoek van dolfijnen, altijd een hoogte punt. 

De wind blijft stevig en we vliegen verder met een snelheid van 7-7,5 knoop. Meestal halen we dat niet zonder dat we de boot pushen, en pushen is iets dat we niet doen tijdens een oversteek. We varen altijd behouden om de boot, het tuig en ons zelf te sparen. We zien een Portugees Oorlogschip (een kwal) drijven. Erg noordelijk, tijdens onze vorige reis zagen we deze pas onderweg naar de Azoren. Deze dag is Stef voor het eerst sinds tijden weer een beetje zeeziek. We waren ook beide wat gespannen voor deze oversteek. Waarom weten we niet maar het voelde een beetje onbestemd. Vertrekken naar de Kaap Verden is ook altijd alsof je een deur achter je dicht doet. Er is geen weg terug, je kunt alleen maar verder met de wind en de stroom mee. Na 24-uur hebben we 160 mijl afgelegd, dat zit dicht bij ons record van vorige oversteken (166 mijl). Op deze manier vliegen we naar de Kaap Verden.

Dag 3 is Stef weer helemaal opgeknapt en zet zelfs koffie s’ochtends.

Blije fitte schipper

We blijven een soort van vliegen en maken een dagafstand van 164 mijl! Lekker! Dag 3 op zee zijn we altijd ingeslingerd en gewend aan de bewegingen van de boot. We kunnen weer koken, brood bakken en het voelt ontspannen. We zien de hele dag niets bijzonders en de dag en de nacht trekken langzaam aan ons voorbij. S’nachts varen we onder schitterende sterrenhemel en in het water zit veel fluorescentie.

Dag 4 op zee gaat s’ochtends het koffieapparaat omver, spoelt gelijk de gemorste melk van gisteren weg. De golven zijn hoger, langer en meer van achter. De bewegingen van de boot zijn daarmee rustiger geworden. Er zit veel Sahara zand in de lucht, de schoten en verstaging kleuren oranje. De wind is iets afgenomen, 18-20 knopen, we hebben iets meer genua gezet. Dagafstand van 161 mijl. De nacht gaat zonder bijzonderheden voorbij.

Wazige omvloerste zonsondergang,
Saharazand in de lucht

Dag 5 komt er een klasse Bcs langs op de AIS, snelheid 0,6 kn SD1030 is de naam. Waarschijnlijk een meetbaken, vreemde gewaarwording. De snelheid komt overeen met de stroom die we mee hebben. De wind blijft even sterk maar iets meer van achter, de genua valt af en toe in achter het grootzeil. Voor het eerst in dagen hebben we volop zon overdag. Tot nu toe was het vrij bewolkt. We zien dolfijnen en een stormvogeltje, het eerste leven in dagen (met uitzondering van vliegende vissen). We hebben de genua uitgeboomd en dat scheelt geklapper. We maken een dagafstand van 158 mijl. Met onze 160 mijl gemiddeld per dag verwachten we morgen aan te komen. Een dag eerder dan verwacht. We kijken er beide naar uit om aan te komen maar hebben ook goed het ritme te pakken. Hopelijk hebben we dat sneller weer te pakken als we na een week weer van de Kaap Verden vertrekken.

Dagelijkse bezigheden gaan onderweg gewoon
door. Het cardanisch inductie kooktoestel
zorgt dat de pannen niet door de boot vliegen

Dag 6 op zee, 7 januari we hebben een ETA om 19.00 het wordt spannend of we het bij daglicht halen. We doen ons best om zo snel mogelijk te gaan. De golven zijn onrustig geworden en slaan geregeld over de boot. Eén breekt er precies tegen de zijkant van de boot en een hele sloot water vliegt door het kajuitluik naar binnen. Pech en dweilen dus.  Om 17.00 hebben we land in zicht en om 19.00 liggen we voor anker in de baai van Tarafal, Sao Nicolau. Een half uur later is het donker, gelukt! 832 mijl in 6 dagen. Ook deze laatste dag een dagafstand van 160,8 mijl. Erg constant deze reis en een stuk sneller dan de vorige reis. We hebben ook heel weinig aan de zeilvoering hoeven doen, de wind was gelijkmatig in richting en sterkte.

LJS voor anker in de baai van Tarafal, Sao Nicolau

s’Ochtends worden we wakker van hanen gekraai en balkende ezels, we

Er wordt druk gevist op Sao Nicolau

 ruiken houtvuurtjes. Het voelt erg Afrikaans. We ankeren opnieuw, we lagen op stenen. De ketting rammelde er de hele nacht overheen en zat af en toe met een ruk ergens achter vast. Snorkelend zien we dat we nu op een mooie zandbodem liggen, dat slaapt een stuk rustiger. We blijven de hele dag aan boord, ruimen op en relaxen. Heerlijk om weer ‘stil’ te liggen. De volgende dag maken we de bijboot klaar en gaan we tegen lunchtijd richting het dorp. We melden ons bij de Marine Politie. Deze zijn verhuist en we moeten een paar keer vragen voordat we ze vinden. Na een niet al te strenge preek melden ze in Mindelo dat wij zijn aangekomen en is het goed dat we nog even blijven en dan het echte inklaren in Mindelo doen. Volgende keer moeten we eerst naar Sal of gelijk naar Mindelo voor de douane. We lunchen bij het restaurantje aan de haven die nog dezelfde eigenaar blijkt te hebben. Vorige keer was hij het restaurant net begonnen na een tijd in Rotterdam te hebben gewerkt. Als we na een Menu del dia  (vis natuurlijk) door het dorp wandelen komen we nog meer mensen tegen die en praatje willen maken. Allen hebben ze in de Rotterdamse haven gewerkt en spreken ze Nederlands. Veel pendelen nog heen en weer of hebben kinderen die in Nederland wonen. 

Kerstboom van jerrycans op het strand

Locale kunst, veel muurschilderingen,
ook reclameborden etc worden
 nog met de hand geschilderd.

Eind van de middag helpen we nog een Franse boot die langzaam van de ankerplaats wegdrijft met een krabbend anker, de bemanning is een dag het eiland op. Wij hebben datzelfde hier gehad tijdens de vorige reis. Stef helpt kennissen van de eigenaar met het verder vieren van de ankerketting. Bijzonder is dat de eigenaar later niet eens even langskomt voor een bedankje oid, hij vaart steeds stoïcijns voorbij in zijn snelle bijboot. Er staat vrij veel wind en valwinden komen van de bergen af. Wij zien dan ook af van ons plan om een dag het binnenland in te gaan. Het voelt niet goed om de boot alleen achter te laten. We klussen en relaxen nog een dag en vertrekken 11 januari vroeg richting Santa Luzia. We hebben een mooie zeiltocht, varen langs de onbewoonde eilanden Razo en Branco. Van deze laatste komen flinke valwinden. We waren inmiddels flink gereefd en waren blij met het kleine puntje genua. Santa Luzia is deze keer verlaten, geen vissers op de kant. Wel ligt er één andere zeilboot. We ankeren op 6,5 meter water. Het anker haakt achter een rots en ligt vast. Er denderen flinke vlagen over de baai en het golft zelfs over de korte strijklengte. Het is te onrustig om op het strand te landen met de

Brutale mussen van St Luzia

bijboot, er loopt een flinke swell op het strand. We krijgen wel bezoek van alle mussen van het eiland. Ze zijn totaal niet bang en eten zelfs uit de hand. Met zijn 6-en scharrelen ze door de kuip en komen zelfs naar binnen om de kruimels van de broodplank te pikken. We hebben een hor nodig om ze buiten te houden. De volgende dag kijken we nog of het verder op rustiger ankeren is (nee dus). We zwemmen nog wat en besluiten dan toch om naar Mindelo door te varen. Het is een mooie zeiltocht van 24 mijl. In de haven zien we de Betsy liggen, een Engelse boot die we nog van de vorige reis kennen.

De volgende dag blijkt een feestdag te zijn, we kunnen nog steeds niet inklaren. Dat komt mooi uit, we willen niet lang blijven dus dan kunnen we op dinsdag gelijk in- en uitklaren. Dat scheelt een tocht naar de douane en het invullen van paperassen. Ons voornemen om woensdag te vertrekken is te optimistisch, we relaxen in de haven, klussen wat en

Controle van de mast en schaviel
bescherming op de zaling aanbrengen.

genieten van de floating bar met wifi en lekkere tonijnkroketjes. We maken kennis met de bemanning van de Jive, Catharina en de Duif. De laatste avond gaan  met elkaar uit eten en naar een kroeg met muziek. Een van de vele leuke kanten van de Kaap Verder is de fantastische muziek. Het lijkt wel of iedereen er kan zingen en muziek maken. Wij maken het niet te laat want morgen, vrijdag 17-1 is toch echt de dag dat we de lijnen los gooien voor de volgende etappe naar de Cariben.

Op vrijdag om 14.30 zijn we er helemaal klaar voor en worden we uitgezwaaid door de overige Nederlandse boten. We blijken gelijk met de Viking Explorers (een groep meest Scandinaviërs die samen oversteken) te vertrekken. Op de valreep hebben we van de buurman op de steiger nog de radio frequentie gekregen die deze groep gebruikt voor contact onderweg.

We hebben 2100 mijl te gaan naar onze bestemming Martinique. We denken er 15-16 dagen over te doen. Het vertrek is goed. We hebben de boom klaar om zodra we onder het eiland Sao Antao voorbij zijn de zeilen te zetten en er twee weken niets meer aan te doen. Dat was in ieder geval onze ervaring van de vorige reis. Dat hebben we ook iedereen verteld, je zet je zeilen en wacht twee weken rustig af tot je er bent. Zodra we echter onder de invloed van de eilanden uit zijn laat de wind het afweten en komt hij als flauw briesje halve wind in. Onze boom staat er wat verloren bij.

De eerste dag is een onrustige, we hebben enkele squals (buien met veel wind). We varen met dubbel gereefd grootzeil. We hebben de hele dag nog 5 boten van de Viking Explorers op de AIS. In de nacht wil Stef de genua reven en draait deze dubbel om de voorstag. Samen hebben we er een hele klus aan om deze in het donker weer los draaien en opnieuw op te rollen. Vreemd gebeuren, nog nooit eerder meegemaakt dat het zo in de knoop zat. De volgende dag is vrij rustig, we varen met één rif. Als we een bui is zicht krijgen en uit voorzorg nog een rif willen steken blijkt dat een kar van het grootzeil los is. Ons grootzeil is doorgelat en de latten zitten met karren aan de mast in plaats van leuves. Dit zou sterker zijn en beter glijden. Dat valt tegen en dan kan het schijnbaar ook nog kapot (half jaar oud zeil). Het lukt ons om het zeil los te halen van de mast en de kar weer vast te zetten. Van een andere kar was de afdichtkap los gegaan. We schroeven alles zo goed en zo kwaad het gaat weer vast en hijsen het zeil weer.  De wind neemt nog wat verder af en tegen het eind van de dag varen we vol

Alle zeilen bij

tuig over en vrij rustige zee. Dit blijkt de opmaat voor de rest van de tocht. Om een lang verhaal kort te maken. We passen twee weken lang de zeilvoering zeker twee keer per dag aan. Wel boom, geen boom, halve wind, voor de wind allerlei varianten. Veel wind hebben we niet. Waar we op weg naar de Kaap Verden 160 mijl per dag haalden persen we er nu met moeite 120-130 uit. Als dieptepunt zelfs drie dagen achtereen, 84, 71 en 86 mijl. Kortom het schiet niet op. Het grote

Weinig wind (8,6 knoop) en voortgang
(3,8 knoop). Terwijl we zelfs bijna een
 knoop stroom mee hebben.

voordeel is wel dat het allemaal rustig gaat, het leven aan boord gaat dan ook rustig. We slapen en eten goed en lezen veel (waar we dat de eerdere oversteken in het geheel niet konden zonder zeeziek te worden). Twee keer per dag hebben we contact met de Viking Explorers waar onze oude bekende Betsy de enige blijkt die de radio consequent gebruikt. Zij hebben dezelfde ervaring als wij. Deze reis is totaal anders dan in de winter van 2015/16, zo rustig. We besluiten beide om een zuidelijker koers

Halverwege is het warm en we wachten
ontspannen terwijl de mijlen onder ons door glijden

te varen op zoek naar wind. Veel maakt het niet uit we hebben een wind die schommelt tussen de 8 en de 13 knopen, vrij weinig. Iedere dag halen we een weerbericht op de met de radio en krijgen we steeds hetzelfde bericht. Wind rond de tien knopen de komende dagen.

Het is zo rustig en stabiel dat we
zelfs de gennaker hijsen. Het hangt er
soms als slappe was bij

Na 1000 mijl/halverweg, ontdekken we tijdens een inspectierondje dat het beslag waarmee de boom aan de mast zit is ingescheurd. We halen de boom er uit en varen zonder verder. Met als het schommelen heeft zo’n boom ook wel te leiden. Zowel boom als beslag zijn 25 jaar oud.

Onderweg slepen we af en toe een vislijn achter de boot. We horen dat andere boten een mahi mahi van een meter vangen. In het grote visboek zoeken we naar tips voor het vangen van een mooi 2-persoons visje. Dat blijkt een ongewone wens te zijn, het gaat om groot, groter, grootst. Hoe blij zijn we een paar dagen voor aankomst opeens een klein visje aan de haak hebben. Er komen twee mooie filetjes af en een uur nadat hij gevangen is ligt hij al op het bord. Het is ons gelukt, niet meer vangen dan we op kunnen. Het blijft deze reis bij deze ene vis.

In de laatste helft van de reis komen we nog twee keer een vrachtschip tegen. Eén kruist op ramkoers in de nacht. Stef gaat bijliggen om hem te laten passeren.  

Land in zicht!!

Eindelijk op 4-2 zien we meerdere vogels en krijgen we land in zicht. Om 17.00 lokale tijd valt het anker in de baai van St Anne aan de zuidkant van Martinique. We zijn er na 18 dagen op zee eindelijk. Het is heerlijk om de palmen, het witte strand en het blauwe water te zien. We gaan gelijk zwemmen en genieten van het warme water. De boot blijkt flink

Grote eendenmosselen groeien aan de romp

onder de eendenmosselen te zitten, zeker 1 cm groot. Op de Kaap Verder hadden we de onderkant nog schoongemaakt. Bijzonder hoe snel dat groeit. We toasten op een goed verlopen overtocht en gaan vroeg op bed, heerlijk rustig schommelend achter ons anker. Eindelijk weer een volle nacht slapen.